Η Μητρόπολη Καστοριάς θρηνεί, ο λαός της Καστοριάς πενθεί. Αυτό το μελαγχολικό χειμωνιάτικο πρωινό και ακούγοντας τις καμπάνες να ηχούν πένθιμα αναλογίζομαι: Ήταν 24 χρόνια πριν το 1996 όταν ο κατά κόσμον Ιωάννης Παπακώστας εξελέγη και ενθρονίσθηκε ως Μητροπολίτης Καστοριάς κ. Σεραφείμ.

Σε αυτά τα χρόνια διακρίθηκε για την ισχυρή ποιμαντική του παρουσία και το πλούσιο φιλανθρωπικό έργο που ανέπτυξε. Νηφάλιος, προσηνής, κοινωνικός συμμετείχε στις χαρές και συνέπασχε στις λύπες και τα βάσανα του ποιμνίου του.Άκουγε και άνοιγε την αγκαλιά του.

Ήταν 21 μέρες πριν όταν εισήχθη στο 424 ΓΣΝΘ. Επικοινώνησα 4 φορές μαζί του και καθημερινά με τους θεράποντες ιατρούς του. Ως άνθρωπος έδωσε μάχη για την ζωή του νηφάλια και κυρίως με αξιοπρέπεια.

Την τελευταία φορά και ενώ παρουσίασε παροδική βελτίωση και 2 ημέρες πριν την εισαγωγή του στην ΜΕΘ( ήταν Παρασκευή 18/12) μου έμεινε στη συζήτησή μας ένα ερωτηματικό. Γιατί όταν ενθαρρύνοντάς τον πως θα ανταμώσουμε Χριστούγεννα στην Καστοριά στο Επισκοπείο, ο πνευματικός μας Πατέρας  εσιώπησε… Σήμερα μαζί με την συντριπτική πλειοψηφία των συμπολιτών μου κλαίμε τον Δεσπότη μας που κοιμήθηκε νωρίς.