Οι τράπεζες υπό υποτυπώδη βέβαια μορφή έχουν βίο χιλιετιών. Στην αρχή σχετίζονταν με τη θρησκευτική λατρεία και ήταν υπό τον έλεγχο του ιερατείου. Ο Χριστός, αγανακτώντας επειδή ο ναός του Σολομώντος είχε μετατραπεί σε οίκο εμπορίου, έλαβε μαστίγιο και ανέτρεψε τα τραπέζια (τράπεζες) των αργυραμοιβών θέλοντας να τονίσει ότι η λατρεία στον Θεό δεν πρέπει να εδράζεται σε χρηματικές συναλλαγές.

Η Παλαιά Διαθήκη σαφώς καταδικάζει τον τοκισμό του δανείου, όμως ο Χριστός στην παραβολή των ταλάντων παρουσιάζει τον κύριο να επιτιμά τον υπηρέτη, που δεν σκέφθηκε να καταθέσει το τάλαντο στους τραπεζίτες, για να το λάβει έντοκο. Αυτό φανερώνει ότι οι Εβραίοι είχαν καταστρατηγήσει την απαγορευτική διάταξη του μωσαϊκού νόμου. Κατά τον Μεσαίωνα στις εβραϊκές κοινότητες επικράτησε η άποψη ότι η απαγόρευση του νόμου ίσχυε για δανεισμό σε μέλος αυτών και όχι σε αλλόθρησκους και αλλοεθνείς. Ο Χριστός ανατρέπει το όλο σκηνικό του δανεισμού τονίζοντας ότι οφείλουμε να δανείζομε σε συνανθρώπους μας, που έχουν ανάγκη, όχι μόνο χωρίς τόκο, αλλά ακόμη και αν δεν αναμένουμε να μας επιστρέψουν, λόγω αδυναμίας, το ποσόν του δανείου. Μάλιστα κανόνες της Εκκλησίας επιβάλλουν την καθαίρεση κληρικού, που δανείζει με τόκο. Παράλληλα τονίζουν ότι ο τοκισμός είναι επιλήψιμος και για τους λαϊκούς, επειδή κίνητρο αυτού είναι η απληστία.  Ο μέγας Βασίλειος σε ομιλία του «κατά τοκιζόντων» καυτηριάζει αυτούς παραπέμποντας στον ψαλμωδό της Παλαιάς Διαθήκης, ο οποίος τονίζει: «Ο δίκαιος άνθρωπος δεν τοκίζει τα χρήματά του. Αλλά και όποιος δανείζεται με τόκο δεν ενεργεί συνετά, γιατί διακυβεύει την ελευθερία του».  Κατά τον άγιο, οι τόκοι είναι απάνθρωποι, επειδή εμπορεύονται την ανθρώπινη δυστυχία. Κατά τον αδελφό του άγιο Γρηγόριο, επίσκοπο Νύσσης, ο τόκος ταυτίζεται με την ληστεία. Ο κωμωδιογράφος Μένανδρος (4^ος αιών π.Χ.) τόνισε ότι ο δαινειζόμενος καθίσταται δούλος του δανειστού.

Το υπό τη σύγχρονη μορφή τραπεζικό σύστημα εμφανίστηκε κατά την περίοδο της «Αναγέννησης» στην Ιταλία και από εκεί εξαπλώθηκε σ’ όλη την Ευρώπη. Ο πλούτος, που είχαν αρπάξει Φράγκοι «σταυροφόροι» και Βενετοί αποτέλεσε τη βάση για την οικονομική ανάπτυξη στη δυτική Ευρώπη. «Μη θησαυρίζετε θησαυρούς επί της γης» δίδαξε ο Χριστός, αλλά ποτέ δεν εξαλείφθηκε από τις «χριστιανικές» κοινωνίες η φιλαργυρία και η ματαιοδοξία της επίδειξης του πλούτου. Η διεφθαρμένη οικογένεια των Μεδίκων της Φλωρεντίας συνέστησε την πρώτη τράπεζα με την ευλογία πάπα. Ακολούθησαν και πολλοί άλλοι. Τελικά όμως ο έλεγχος των τραπεζών διέφυγε από τα χέρια των ισχυρών «ευγενών», που όδευαν προς την παρακμή εκδηλώνοντας εκφυλιστικά γνωρίσματα. Πολλοί μάλιστα κατάντησαν να δανείζονται από αστούς τραπεζίτες.

Η γαλλική επανάσταση ήταν το προοίμιο της κατάργησης της φεουδαρχίας και της ανάληψης της εξουσίας από τους αστούς, όχι βέβαια προγόνους των σήμερα αποκαλούμενων μικροαστών, αλλά τους τότε πλουτοκράτες, οι οποίοι έταξαν στους λαούς «ελευθερία», «ισότητα» και «αδελφότητα»! Εκπληκτικό είναι ότι ήδη κατά τα τέλη του 18^ου αιώνα μεταξύ των ισχυρών της νέας εξουσίας, λόγω οικονομικής ισχύος, ήταν οι κατατρεγμένοι κατά τον Μεσαίωνα Εβραίοι, που είχαν υποστεί κατ’ επανάληψη διωγμούς! Το νέο σύστημα εξουσίας εμφανώς θεώρησε ως την υπ’ αριθμόν ένα αξία το χρήμα! Η απληστία των μεγαλοαστών πλουτοκρατών ξεπέρασε κάθε προηγούμενο «ευγενών» ηγεμόνων, που αρκούνταν στην άγρια εκμετάλλευση των δουλοπαροίκων και στις μεταξύ τους συγκρούσεις για κυριαρχία. Οι νέοι κυρίαρχοι εξαπλώθηκαν σ’ όλη την έκταση του πλανήτη και υπέταξαν πλείστους λαούς, τους οποίους εκμεταλλεύτηκαν με αγριότητα. Στην ιστορία διδασκόμαστε ότι ήταν τα αποικιοκτητικά κράτη, που εξαπολύθηκαν για να κατακτήσουν τον πλανήτη. Σπάνια επιχειρούμε να δούμε ποιοι είναι οι πραγματικά ασκήσαντες και ασκούντες την εξουσία. Γίνεται λόγος για τα δάνεια που συνήψαν οι επαναστάτες πρόγονοί μας (1824-1825), τα οποία καλούνται αγγλικά. Βέβαια οι τραπεζικοί οίκοι είχαν έδρα την Αγγλία, ποιοι όμως ήταν οι κύριοι των τραπεζών δεν εξετάζεται. Ούτε εξετάζεται η δύναμη παρέμβασης των τραπεζικών οίκων στην άσκηση της πολιτικής κάθε κράτους, ενώ γνωρίζουμε ότι εκείνος που χρηματοδοτεί τους πολιτικούς κατά τον αγώνα για άνοδο στην εξουσία είναι εκείνος, που στη συνέχεια υπαγορεύει όχι μόνο την οικονομική, αλλά και την εξωτερική πολιτική!

Τα κράτη υποταγμένα στους πανίσχυρους τραπεζικούς ομίλους απώλεσαν ήδη κατά τον 19^ο αιώνα, την ανεξαρτησία τους. Ιδιωτικές τράπεζες κατάφεραν να εκδίδουν νόμισμα και να δανείζουν ακόμη και τα κράτη, στα οποία εδρεύουν! Γίνεται λόγος σήμερα για κεντρικές τράπεζες στις χώρες της Δύσης, αγνοούμε όμως τους μετόχους αυτών και ελάχιστα γνωρίζουμε για την πολιτική τους, καθώς οι ασκούντες την εξουσία είναι υποχείριά τους! Πάντως η ασκούμενη πολιτική δεν είναι προς όφελος των λαών. Αυτό το γευόμαστε σήμερα χωρίς να έχουμε συνειδητοποιήσει πάντως πού οφείλεται το κακό, που μας βρήκε.

Ο ανταγωνισμός για επικράτηση είχε ως συνέπεια πολεμικές συγκρούσεις, κατά τον 20^ο αιώνα με θύματα εκατομμύρια συνανθρώπων μας και τρομακτικές υλικές καταστροφές. Ποιος υπήρξε ο ρόλος των τραπεζιτών στις συγκρούσεις ελάχιστα έχει διαφωτισθεί. Δεν έχει αναλυθεί η, κατά το τέλος του 1916, μεταστροφή του αμερικανικού τύπου, του πλήρως ελεγχομένου από Εβραίους τραπεζίτες μέχρι σήμερα, από υπέρ κατά της Γερμανίας και η επιτυχία αυτών να εισέλθουν οι ΗΠΑ στον πόλεμο. Αυτή η εξέλιξη συνδυάστηκε με την ανατροπή του τσαρικού καθεστώτος με χρηματοδότηση από εδρεύοντες στις ΗΠΑ τραπεζίτες. Η Γερμανία ηττήθηκε κατά κράτος και υποχρεώθηκε σε καταβολή τρομακτικών πολεμικών αποζημιώσεων, ενώ οι νικητές άρπαξαν τις αποικίες της στην Αφρική και την απομόνωσαν από τη διεθνή αγορά. Ο γερμανικός λαός πείνασε ενώ η ηγεσία του αντιλήφθηκε το άθλιο παιχνίδι σε βάρος της χώρας τους των στις ΗΠΑ εδρευόντων Εβραίων τραπεζιτών, προκειμένου να αποσπάσουν υπόσχεση της Αγγλίας για παραχώρηση της Παλαιστίνης (διακήρυξη Balfur), την οποία, ως νικητές, οι Άγγλοι απέσπασαν από την Οθωμανική αυτοκρατορία.

Σημαντικότατο είναι το ερώτημα: Πού βρήκε το ναζιστικό καθεστώς τα χρήματα και μάλιστα σε αφθονία, ώστε να οργανώσει την τρομακτική πολεμική μηχανή, ενώ ο γερμανικός λαός σχεδόν λιμοκτονούσε; Απάντηση στο ερώτημα αυτό αποφεύγεται τεχνηέντως να δοθεί.  Το 1930 δημιουργήθηκε η τράπεζα των «Διεθνών διακανονισμών» με έδρα την Ελβετία από τον τότε διοικητή της τράπεζας της Αγγλίας Montagu Norman και τον Γερμανό ομολόγο του Hjalmar Schacht, μετέπειτα υπουργό Οικονομικών του Χίτλερ. Σκοπός της τράπεζας ήταν η διακίνηση των πολεμικών αποζημιώσεων, που είχαν επιβληθεί στην Γερμανία, μετά το τέλος του A’ Παγκοσμίου Πολέμου. Η τράπεζα αυτή διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στη χρηματοδότηση του Χίτλερ, ευθύς μετά την άνοδό του κόμματός του στην εξουσία, και δεν έπαψε να τον ενισχύει οικονομικά. Δεν έπεσε αυτό στην αντίληψη των Αγγλογάλλων; Με την έναρξη του πολέμου, σ’ αυτήν την τράπεζα οι ναζιστές κατέθεταν τον χρυσό που άρπαζαν από τις κατακτημένες χώρες, μάλιστα απαίτησαν και επέτυχαν να μεταφερθεί στη «φιλική» τους τράπεζα και ο χρυσός της Τσεχοσλοβακίας, που φυλασσόταν στην τράπεζα της Αγγλίας! Ούτε αυτό προβλημάτισε τους ιθύνοντες της βρετανικής αυτοκρατορίας; Ακόμη και τα χρυσά αντικείμενα των θυμάτων στα κρεματόρια, κυρίως Εβραίων, (δόντια, ωρολόγια και άλλα) κατατίθεντο στην τράπεζα αυτή και μετατρέπονταν σε ελβετικά φράγκα, που πιστώνονταν στον λογαριασμό των S-S!

Ο 2^ος μεγάλος πόλεμος έληξε και ουδείς ζήτησε να γίνει εξέταση του ρόλου, που διαδραμάτισε η εν λόγω τράπεζα, που βέβαια έπαψε να υφίσταται! Ηττημένοι και «νικητές» έσπευσαν να δανειστούν από τους τραπεζίτες για να επανορθώσουν τις τρομακτικές καταστροφές, που είχαν υποστεί. Ουδείς έθεσε το ερώτημα: Τα κράτη καταστράφηκαν πώς οι τραπεζίτες στάθηκαν ικανοί να δανείσουν; Και δανείζοντας δεν άσκησαν επιρροή στις κυβερνήσεις; Και δεν εντείνουν την επιρροή με την  πάροδο του χρόνου;

Για ποια ενωμένη Ευρώπη γίνεται λόγος των λαών ή των κυβερνήσεων, υποχειρίων των τραπεζιτών;

«Μακρυγιάννης»