Μεταξύ των πιο δραστήριων εθελοντών ήταν και οι λίγοι Σύροι μόνιμοι κάτοικοι Κοζάνης. Ενας εξ αυτών, που ήρθε στην Ελλάδα το 1994 για να σπουδάσει ναυπηγός, παντρεύτηκε Κοζανίτισσα και έμεινε, εργάζεται σήμερα ως ιδιωτικός υπάλληλος. Βοήθησε κυρίως ως μεταφραστής, προσπαθώντας να εξηγήσει στους πρόσφυγες την κατάσταση στα σύνορα, φροντίζοντας, μεταξύ άλλων, η δορυφορική τηλεόραση που τους παρασχέθηκε να μη μεταδίδει το δίκτυο που πρόσκειται στο καθεστώς Ασαντ.

Η πλημμυρίδα αλληλεγγύης μετέτρεψε την αρχική καχυποψία των προσφύγων σε ευγνωμοσύνη. Ωστόσο, παρά τις συγκριτικά καλές συνθήκες –θέρμανση, ζεστό νερό, παρουσία γιατρών και νοσηλευτών– και την ολοένα επιδεινούμενη κατάσταση στην Ειδομένη, ήθελαν να συνεχίσουν βόρεια. Μία μέρα μάλιστα, 40-50 άτομα ξεκίνησαν με τα πόδια υπό βροχή για να φτάσουν στα σύνορα.

«Δυστυχώς, ο σχεδιασμός της κυβέρνησης τώρα εκπονείται, ενώ οι ροές είναι πολύ μεγάλες» σημειώνει ο κ. Ιωαννίδης. «Αυτοί οι άνθρωποι θέλουν να φύγουν. Κάποια στιγμή θα αγανακτίσουν. Και ο αγανακτισμένος δεν φοβάται τίποτα».