Στις ομιλίες που γίνονται κατά τους εορτασμούς της εθνικής μας εορτής, ακούγονται, τα κατορθώματα των Ελλήνων στρατιωτών στον πόλεμο του ’40, όπως καθιερώθηκε να λέγεται ο Ελληνοιταλικός πόλεμος.

Είναι γνωστό ότι η ελληνική λεβεντιά του ’40, είναι κάτι παραπάνω. Είναι μια έννοια που δεν ερμηνεύεται ούτε γραπτά, ούτε προφορικά. Είναι μια σύνθεση μυστική, που τη συνταγή της δεν μπορούν να αποκρυπτογραφήσουν ούτε οι φιλόσοφοι, ούτε οι ιστορικοί, ούτε οι ψυχολόγοι. Αυτή η λεβεντιά άστραψε και μεγαλούργησε στα βουνά της Πίνδου και προκάλεσε για άλλη μια φορά τον παγκόσμιο θαυμασμό και άναψε το φως της ελπίδας σε όλη την Ευρώπη, η οποία ήταν τότε βυθισμένη στη μαύρη νύχτα, της εχθρικής κατοχής.

Η ελληνική λεβεντιά κατέρριψε μπροστά στα έκπληκτα μάτια των λαών το μύθο, για το αήττητο της στρατιωτικής μηχανής του φασιστικού άξονα και θέρμανε την αισιοδοξία, για τη συντριβή του φασισμού. Στον αγώνα αυτό της Πίνδου, ήταν ιδιαίτερα ξεχωριστή η συμβολή, αλλά και η έμμεση συμμετοχή, της Ελληνίδας.

Σήμερα, με το άρθρο μου αυτό, θέλω να εκφράσω τις ευχαριστίες μου στην Ελληνίδα γυναίκα του ’40. Η Ελληνίδα, με την έμμεση συμμετοχή της στην πρώτη γραμμή του μετώπου, είτε μεταφέροντας στους στρατιώτες πολεμικό υλικό, είτε μεταφέροντας τραυματίες στα μετόπισθεν, συντελούσε πάντα, στη θετική εξέλιξη του πολέμου.

Σε όλη την υπόλοιπη Ελλάδα, η Ελληνίδα εργαζόταν καθημερινά, πλέκοντας χοντρές φανέλες, για τους στρατιώτες. Η φράση, «η φανέλα του στρατιώτη», από τότε καθιερώθηκε στην κουβέντα.

Επομένως επιβάλλεται προεόρτια και μεθεόρτια της εθνικής γιορτής της 28^ης Οκτωβρίου, να θυμόμαστε τις Ελληνίδες και στους πανηγυρικούς λόγους, αλλά και στην καθημερινή κουβέντα.

Απόλυτο το δίκιο αυτό της Ελληνίδας γυναίκας του σαράντα. Σήμερα, απόγονοι εμείς ας εκφράσουμε το ευχαριστώ μας στις γυναίκες αυτές, με λόγια και με έργα.