Στη συνέχεια της σειράς μας για τον Προτεσταντισμό θα μιλήσουμε για ένα παρακλάδι του, τους Πεντηκοστιανούς, που, όπως είπαμε και άλλοτε, δρουν ιδιαίτερα στα χωριά και στις πόλεις της υπαίθρου της χώρας μας, αλλά και της περιοχής μας.

  Πριν σχολιάσουμε όμως οτιδήποτε, παραθέτουμε την εξομολόγηση μιας πρώην Πεντηκοστιανής, όπως τη βρήκαμε στο ίντερνετ:

Ειρήνη:  Γεννήθηκα στο Ηράκλειο της Κρήτης το 1975 και ήρθαμε οικογενειακώς στην Αθήνα το 1989 για μόνιμη εγκατάσταση. Οικογένεια Χριστιανική Ορθόδοξη με πολύ θρησκευτική ευλάβεια από τα παιδικά μου χρόνια. Πάντα θυμάμαι τα όμορφα αυτά Χριστιανικά χρόνια, τις Κυριακές στην Εκκλησία, τις γιορτές κλπ.

Παρεκτράπηκα βέβαια από την Ορθή Πίστη το 2005 σε μία ιδιωτική σχολή όπου δίδασκα (είμαι καθηγήτρια πληροφορικής) εδώ στην Αθήνα. Εκεί είχα γνωρίσει μία μαθήτρια μου την Άννα, 4 χρόνια μικρότερη μου σε ηλικία, η οποία ήταν και είναι μέλος της ελευθέρας αποστολικής εκκλησίας πεντηκοστής ( όπως θέλουν να ονομάζονται ) στην κεντρική «εκκλησία» της Αθήνας.

Για να μπω κατευθείαν στο θέμα μας, η Άννα πολύ σύντομα, δίνοντας μου μία μικρή Καινή Διαθήκη, άρχισε να μου μιλάει για τον Χριστό εξ’ αρχής, και αργότερα μου αποκάλυψε την «εκκλησία» της (την ΕΑΕΠ).

Κάθε μέρα σχεδόν ερχόταν σπίτι μου, η μητέρα μου δεν είχε καταλάβει τίποτα, αντιθέτως σε ένα ευχέλαιο που είχαμε ένα απόγευμα στο σπίτι, η Άννα ήρθε κανονικά, επομένως δεν είχαμε καταλάβει κάτι για το τι πίστευε.

Με τον καιρό όμως, σιγά-σιγά και ύστερα από έναν εσπερινό που είχαμε πάει μαζί, μου αποκάλυψε την «ταυτότητα» της. Άρχισα πραγματικά στην αρχή να δείχνω ένα ενδιαφέρον για την νέα αυτή «εκκλησία» που μου έλεγε συνέχεια, και ότι ( δήθεν ) είναι η πρώτη αποστολική εκκλησία.

Βέβαια η πλύση εγκεφάλου πήγαινε σύννεφο!! Μπόρεσε και κατάφερε μέσα σε δύο εβδομάδες να μου αλλάξει την γνώμη για πολλά πράγματα που πίστευα και σεβόμουν.Καλά μιλάμε, είναι φοβερό …;

Ακόμα δεν το πιστεύω! Αναθεώρησα τις απόψεις μου για την Παναγία, για τις εικόνες, τον Σταυρό, τους Ιερείς και τελικά άρχισα να αμφιβάλω και εγώ για την πνευματική μου πορεία. Ένιωθα ένα μεγάλο κενό, διότι σιγά σιγά απομακρυνόμουν από τους γονείς μου, από τους δύο μου αδερφούς, από την Εκκλησία, από τους φίλους.

Πήγες Ειρήνη στην ΕΑΕΠ; Είδες τον χώρο;

Ειρήνη: Ναι βέβαια πήγα, με πήρε μαζί της για να ακούσω κήρυγμα του Ευαγγελίου. Εν τω μεταξύ πήγαμε πιο νωρίς, για να παραβρεθούμε και στην προσευχή. Όταν μπήκαμε μέσα στην κεντρική «εκκλησία» της Αθήνας, ένιωσα τόσο παράξενα, που πραγματικά ήθελα να ουρλιάξω από αυτά που έβλεπα. Όχι ότι μου άρεσαν, αλλά τα βρήκα τόσο παρατραβηγμένα, ειδικά δύο «προφήτισσες» με μαντήλια που φωνάζανε τόσο δυνατά και υποτίθεται σε ξένες γλώσσες, μου προκαλούσαν την αηδία, συγγνώμη που το λέω, δεν θέλω να θίξω άτομα, αλλά ένιωσα ότι είμαι σε συναγωγή -χάβρα Ιουδαίων-Σατανιστών -τέλος πάντων κάτι τέτοιο μου έβγαζε το όλο θέαμα και άκουσμα. Ήταν θλιβερή εκείνη η μέρα για μένα, δεν άργησε όμως και πολύ η Άννα να με μεταπείσει, ότι ( τάχα ) «έτσι ήταν και η πρώτη αποστολική εκκλησία ( !!! )».

Στη συνέχεια οι μέρες περνάγανε, άκουγα το ράδιο Χριστιανισμός στο ιντερνέτ, έβαζα κηρύγματα σε cd του Φέγγου, Νικολακόπουλου, Κονδύλη, Ζαχαράτου, κλπ, «ομολογίες» ατόμων πώς γνωρίσανε τον Χριστό, διάβαζα και την Αγία Γραφή. Μέρα με την μέρα άρχισα και εγώ να γονατίζω να προσεύχομαι και ζητούσα την «αναγέννηση» ( πού λένε…). Σ’ όλα αυτά όμως, κάτι δεν μου πήγαινε καλά. Δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ στη δουλειά μου, έχανα ύπνο με το να κάθομαι και να ακούω τα cd, έφτασα στο σημείο να αναρωτιέμαι γιατί έγινα τόσο χάλια.

Η Άννα μου έλεγε συνέχεια ότι έπρεπε να κλάψω και να δεχτώ τον Χριστό ως προσωπικό μου σωτήρα. Της έλεγα ότι τον Χριστό Τον γνωρίζω από μικρό κορίτσι, πάντα ήμουν Χριστιανή ποτέ δεν Τον αρνήθηκα, εκείνη επέμενε ότι δεν Τον είχα γνωρίσει όπως κανονικά έπρεπε…!

Μια μέρα τού Νοεμβρίου του 2006, μου ζήτησε  να πάμε στην «εκκλησία» να γονατίσουμε με ένα μαξιλαράκι μπροστά στον άμβωνα, για να ζητήσω να μου αποκαλυφθεί ο Χριστός, να ομολογήσω τα αμαρτήματα μου, να κλάψω και να προσευχηθούν τα «αδέρφια» για να «αναγεννηθώ».

Εκεί Χριστέ μου, μη χειρότερα, έχασα πάσα ιδέα για αυτούς τους ανθρώπους!!! Κυριολεκτικά όμως.

Ήρθε ο «ποιμένας», έβαλε τα χέρια του πάνω από το μαντήλι που μου έδωσαν να φορέσω, και άρχισε να φωνάζει δυνατά σε Ελληνικά και σε κραυγές – λέξεις, κάτι μου θύμιζε Ελληνικά με Αραβικές καταλήξεις.

Άρχισα να ενοχλούμαι, μέσα μου παρακαλούσα τον Χριστό και την Παναγία να με γλιτώσουν από αυτή την απαίσια εμπειρία!!! Ήθελα να κάνω τον σταυρό μου και δεν μπορούσα, λόγω του ότι φοβήθηκα να μην με πετάξουν έξω.

Συνέχιζε ο «ποιμένας» να προσεύχεται και μία γυναίκα ξαφνικά άρχισε να φωνάζει λες και ήταν δαιμονισμένη βρε παιδί μου, φοβερό!!!

Φώναζε σε ίδιες επαναλαμβανόμενες λέξεις, πέταγε και κάνα Αγγλικό τύπου «MyGod», και υποτίθεται μετάφραζε και έλεγε « Κόρη μου Εγώ σε οδήγησα στον Οίκο μου, μείνε μαζί μου, το τέλος έρχεται εγώ θα σε φυλάξω, λέγει Κύριος ο Θεός σου …;.».

Πανικοβλήθηκα διότι κατάλαβα ότι με «δουλεύουν» κανονικά εκεί μέσα, υποτίθεται ότι τάχα μίλαγε ο Θεός.

Φοβήθηκα τόσο πολύ που σηκώθηκα γρήγορα και πήγα τουαλέτα. Εκεί άρχισα να κλαίω από φόβο. Μετά από λίγα λεπτά βγήκα, πήγα σε ένα θρανίο, γονάτισα για να μην καταλάβουν τίποτα, και μία «αδερφή» που καθόταν δίπλα μου, μου είπε ότι σε όραση είδε εκείνη τη στιγμή ότι σύντομα θα «αναγεννηθώ». Χριστούλη μου, τι όραμα και τέτοια!!!!

Ξανατρόμαξα και σηκώθηκα έφυγα από την αίθουσα…

Την επόμενη, η Άννα μου τηλεφώνησε και της είπα ότι πραγματικά φοβήθηκα. Εκείνη ήθελε να με καθησυχάσει λέγοντας μου ότι θα έκανε μία προσευχή στο δωμάτιο της για να ζητήσει από τον Θεό να μου πάρει τους φόβους.

Την ίδια νύχτα άρχισα να βλέπω εφιάλτες τόσο έντονους, που ξύπνησα ιδρωμένη μέσα σε κλάματα. Εκεί ήταν η πρώτη φορά μετά από αρκετούς μήνες που έκανα ξανά τον Σταυρό μου!!!.

Το πρωί που ξύπνησα κάθισα και τα είπα όλα στην μητέρα μου και στον ένα μου αδερφό τον Μανώλη. Το μόνο που μου είπαν είναι να μην μπλεχτώ, και η μητέρα μου άναψε το καντήλι και την είδα ότι προσευχόταν στα κρυφά. Εκεί «έσπασε» η καρδιά μου, άρχισα να κλαίω πάλι και έτρεξα στην αγκαλιά του πατέρα μου, ο οποίος μου είπε ότι είχε προσέξει μεγάλη διαφορά στην συμπεριφορά μου. Μου είπε να μην ανησυχώ και ότι δεν θα άφηνε κανέναν να με πειράξει.

Το ίδιο απόγευμα, μου τηλεφώνησε η Άννα και μου είπε ότι τάχα είδε στο ενύπνιο της (στο όνειρο της) το προηγούμενο βράδυ που εγώ έβλεπα τους εφιάλτες, ότι τάχα ο Ιησούς με είχε στην αγκαλιά Του και με πήγαινε στην «εκκλησία» της πεντηκοστής.

Εκεί πραγματικά κατάλαβα ότι είχα να κάνω με άτομα μανιακά, της είπα ότι δεν θέλω να την ξαναδώ και να μην με ξανά ενοχλήσει.

Της το έκλεισα βιαστικά και πραγματικά από τότε δεν την έχω ξαναδεί. Το καλό είναι ότι δεν βαπτίστηκα σ’ αυτούς τους τρελούς, ούτε εισχώρησα σε βάθος στα παράλογα πιστεύω τους…

Δηλαδή, από αυτή την μικρή εμπειρία που είχες, τι γνώμη έχεις σχηματίσει για αυτή την οργάνωση;

Ειρήνη: Όπως ακριβώς το είπες, είναι μία οργάνωση, τίποτα άλλο.

Υποτίθεται ότι ασπάζονται τον Χριστιανισμό, αλλά ποιόν Χριστιανισμό;

Αυτό που είδα και έζησα όσες φορές πήγα, δεν θυμίζει Εκκλησία, δεν έχει κάτι το Θείο, είναι τόσο αλλόκοτη η συμπεριφορά τους, αυτές οι φωνές τους βρε παιδί μου, αυτά τα λόγια λες και είσαι σε συνάθροιση μουσουλμάνων και ιουδαιο-αραβικών θρησκειών.

Όχι, δεν έχουν τίποτα το Χριστιανικό, ούτε για δείγμα. Φωνάζουνε δυνατά, τσιρίζουνε κυριολεκτικά. Κάνουν παρέα μόνο μεταξύ τους και όλοι οι άλλοι ακόμα και προτεστάντες και άλλοι Πεντηκοστιανοί είναι για αυτούς κοσμικοί!!!

Ποτέ δεν θα ήθελα να ξαναζήσω τέτοια εμπειρία. Δεν τους μισώ, αλλά αλήθεια …τους φοβάμαι ! Και τους λυπάμαι. Εύχομαι να δούνε τα λάθη τους, έψαξα στο Ιντερνέτ πολλές σελίδες και blogs όπως το δικό σου, γι’ αυτό αποφάσισα να πω και εγώ την δική μου, έστω και μικρή εμπειρία…

antipentecostal: Σ’ ευχαριστώ Ειρήνη και χάρηκα που τα είπαμε από κοντά. Επειδή μερικά άτομα δεν πιστεύουν ότι οι ομολογίες αυτές είναι αληθινές, έχεις να πεις κάτι γι΄ αυτό;

Ειρήνη: Άσε να λένε ότι θέλουν. Στο κάτω κάτω, δεν θέλω να δημοσιευτούν τα προσωπικά μου στοιχεία. Αλλά όποιος πρώην πεντηκοστιανός θέλει να σου πει την εμπειρία του, καλό θα ήταν να μην φοβηθεί. Ανώνυμα ας πει για αυτή την οργάνωση, ώστε να φυλαχτούν και άλλα άτομα από το κύκλωμα αυτό. Μπράβο, καλή η προσπάθεια σου.

antipentecostal: Σ’; ευχαριστώ Ειρήνη, ο Θεός μαζί σου.

Πηγή:  http://antipent.pblogs.gr

Κατάθεση βόμβα η παραπάνω εξομολόγηση για τους Πεντηκοστιανούς, οι οποίοι ονομάστηκαν έτσι, γιατί τονίζουν πολύ τα χαρίσματα του αγίου Πνεύματος.

   Και οι οποίοι πιστεύουν ότι για να σωθεί κάποιος, πρέπει να δεχτεί προσωπικά το τρίτο βάπτισμα.

  Δηλαδή μετά το βάπτισμα με νερό, που δεν το θεωρούν τόσο  μεγάλης αξίας, και με δεύτερο την αναγέννησή τους, μιλάνε για τρίτο που αναφέρεται στην κάθοδο του αγίου Πνεύματος στον πιστό, που αποδεικνύεται από φαινόμενα γλωσσολαλιάς (εκστατικές άναρθρες κραυγές), οράματα, θαύματα, προφητείες κ.λ.π .

  Σαν παράδειγμα φέρνουν το γεγονός της Πεντηκοστής στους Αποστόλους, όταν μιλούσαν ξένες γλώσσες και τους άκουγαν όλοι οι παρευρισκόμενοι.

    Αν πράγματι έχουν να μας επιδείξουν τέτοιες εκδηλώσεις — για να το ισχυρίζονται πρέπει να έχουν μάλλον κάποια βάση —  δεν ξέρουμε πόσο διαφέρουν αυτές από πνευματιστικά φαινόμενα ή από υστερικές ιδεοληψίες, όπως στο περιστατικό που παρακολουθήσαμε παραπάνω.

    Φαινόμενα πάντως γλωσσολαλιάς έχουν παρατηρηθεί και στην αίρεση του Μοντανισμού, στις διονυσιακές τελετές, σε σατανιστικές λειτουργίες, στους μαύρους της Αφρικής, σε φωτισμένους όλων των δογμάτων, στους ασκητές μουσουλμάνους, στις διάφορες Πυθίες, στα μέντιουμ κ.ά , πράγμα που σημαίνει ότι δε μπορεί κάποιος να βασιστεί σ΄αυτό, για ν΄αποδείξει ότι είναι στο δρόμο του Θεού.

  Γεγονός παραμένει ότι οι Πεντηκοστιανοί είναι διασπασμένοι σε πολλές ομάδες, που η καθεμιά θεωρεί την άλλη αίρεση και Βαβυλώνα.

  Αυτό είναι σημείο ότι δεν διαθέτουν το άγιο Πνεύμα, αφού αυτό οδηγεί στην ενότητα και όχι στη διάσπαση

     Κι ύστερα να ξέρουμε ότι δε χρειάζονται πια οι γλωσσολαλιές, που ήταν ένα από τα πολλά χαρίσματα με τα οποία ήταν έκδηλη η παρουσία του αγίου Πνεύματος στα πρώτα χρόνια του Χριστιανισμού.

  Τότε ήταν έντονα, για να σπάσει η ειδωλολατρεία και ο Ιουδαϊσμός, για να εγκαθιδρυθεί και να θεμελιωθεί η Εκκλησία στην ανθρώπινη ιστορία και κοινωνία.

  Αυτό σήμερα δε χρειάζεται άλλη πιστοποίηση.

  Η Εκκλησία έχει δυναμική παρουσία στον κόσμο, κρατάει στα σπλάχνα της την αλήθεια του Ευαγγελίου και της σωτηρίας του ανθρώπου, θριαμβεύει στις καρδιές των πιστών της παιδιών, ενώ το πνεύμα της και η αγάπη της είναι ανοιχτά σ΄οσους την αναζητούν.

  Κι εύχεται αδιάλειπτα και για όσους την αγνοούν ή την πολεμούν.

  Γιατί έτσι εκφράζει και το πνεύμα του ιδρυτή της Ιησού Χριστού, που είναι η κεφαλή της.

  Και γιατί έτσι είναι και αυθεντία για την ανεύρεση της αλήθειας, την οποία διψάει ο άνθρωπος σε κάθε εποχή και ιδιαίτερα σήμερα.

  Και την οποία Αλήθεια κατέχει ολάκερη στους κόλπους της η Ορθόδοξη Εκκλησία κι όχι άλλα παρακλάδια του Χριστιανισμού, που έχουν την αλήθεια κολοβωμένη ή ανύπαρκτη.

     Περισσότερα όμως γι΄αυτό το θέμα σε επόμενο άρθρο μας.

                                                                                                        Ζιώγα Κατερίνα

                                                                                                                 Εκπαιδευτικός