Υπάρχει ακόμη δροσούλα. Στάζει η κάθε μέρα τις σταγόνες της. Όλες κάτι δίνουν, κάτι λίγο, λιπόσαρκο νερό που κυλάει σε πέτρα. Με μετάληψη δεν γεμίζει η δίψα, αλλά τουλάχιστον βρέχονται τα χείλη.

Ένα καινούργιο τραγούδι, μια βραδιά στο σπίτι που ξεκινάει με μισόλογα και καταλήγει σε ένα ξεφάντωμα εξομολογήσεων, οι γωνίες μας που τρίβονται μεταξύ τους και αρχίζουμε πια να εφαρμόζουμε.

Ένας είπε «δεν έχει γίνει στη ζωή μου τίποτα από ό,τι ονειρεύτηκα κι όμως είμαι πολύ καλά!».Προσπαθώντας να διαβάσω το μήνυμα πίσω από αυτόν τον κώδικα, κατέληξα στα προφανή. Ή έκανες λάθος όνειρα και φανταζόσουν ότι θα σου ταίριαζαν τα σουξέ άλλων, ή αυτοσαρκάζεσαι ή βρήκες ένα μοτίβο παραδοχής της ήττας.

Ένιωσα σαν να προσπαθώ να τυλίξω ένα ψάρι μέσα κόλλα Α4, ζωντανό! Ξεγλίστρησε οδηγούμενο καθαρά από τη φύση του. «Νομίζεις πως εξάντλησες όλες τις εκδοχές, αλλά πάντα λείπει μία που ανατινάζει τη λογική σου κι εμένα είναι η ζωή μου. Είναι η δική μου εκδοχή και σου τη βάζω ως άσκηση».

Υπάρχει ακόμη μυστήριο να βυζάξεις, να κινδυνέψεις έξω από τις παραδομένες διαστάσεις, να ελευθερωθείς για λίγο από τη σιαμαία εξάρτηση στην οποία είμαστε όλοι καταδικασμένοι. Μισός νερό και μισός πέτρα.

Στο δεύτερο μπουκάλι κρασί, αρχίζουν τα τραυλίσματα γύρω από τόσο άσχετα θέματα που αν υπήρχε στενογράφος για σημειώσεις θα είχε τινάξει τα μυαλά της στον αέρα. Εκεί που ψάχναμε τον τόνο σε ένα καινούργιο τραγούδι, γνωρίζοντας το πάθος του γύρω από τέτοια θέματα του λέω «Ο Νανόπουλος έδωσε μια διάλεξη και είπε πως το άθροισμα όλης της ενέργειας στο σύμπαν είναι μηδέν».

«Το ΄ξερα! Ρε π*ύστη μου, σας το ΄λεγα!» ούρλιαξε. «Είπε τίποτα και για τις διαστάσεις;» με ρώτησε. Ναι, πως γνωρίζουμε τέσσερις αλλά υπάρχουν περίπου δέκα και πως ζούμε ταυτόχρονα σε παράλληλα σύμπαντα, ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων. «Ε, βέβαια, ρε μ*λ*κες! Αυτά είναι λυμένα πια, μόνο κολλημένοι δεν τα παραδέχονται!». Τελικά, βρήκαμε τον τόνο.

«Από ντο μινόρε, πουλάκι μου, μη με ξαναβάλετε τόσο ψηλά, γέρο άνθρωπο».

Υπάρχει ακόμη προσευχή. Ίσως το απομεινάρι μιας ανόρεχτης πίστης, όμως την είδα σκυμένη πάνω από μια σακατεμένη φάτνη στην Κεφαλονιά, να παρακαλάει τη γη να σταματήσει να τρέμει.

Έχει δύο Χριστούς να μεγαλώσει, δεν μπορεί πια να ζει με αυτό.