Φθινόπωρο 1989.  Μια εποχή που τα βουνά των συνόρων μας, μετά από χρόνια σιωπής, ήταν προσιτά για αναβάσεις ξανά.  Κάπου στο Γράμμο (1)….

«Άντε προχώρα», ακούστηκε η φωνή του συνορειβάτη μου.  «Βαριά η καλογερική» απάντησα περισσότερο στον εαυτό μου παρά στη φωνή, που αιωρείτο στην απλωσιά του χώρου.  «Άντε να ψηλώσουμε, πιάσε την πλαγιά μπροστά μας να βγούμε κατάραχα, και μετά βλέπουμε», ξανακούστηκε η φωνή και βιάστηκα να τακτοποιήσω καλύτερα το σακκίδιο στην πλάτη μου, σαν να έφταιγε αυτό, που δεν δούλευαν τα πόδια καλά.

Γύρω, κοπάδια με πρόβατα, αγελάδες ελευθέρας βοσκής, γαυγίσματα σκύλων και όμως λόγω της απεραντοσύνης του τόπου, μια παράξενη ησυχία απλωνόταν από την κοιλάδα της Γράμμοστας (2).  Οι βοσκοί και τα κοπάδια τους ήταν σε απόσταση και έτσι δεν υπήρχε λόγος για στάσεις και κουβέντες.

Διαβάστε την συνέχεια ΕΔΩ oreinografies