Στην αρχή ήρθε μία τυποποιημένη επιστολή από τη νομαρχία, αν θυμάμαι καλά. Και λίγες μέρες μετά, καλοκαίρι του 2012, χτύπησε το τηλέφωνο.

Η φωνή της υπαλλήλου μας ενημέρωνε ότι θα έπρεπε να βρεθούμε εκεί, σ’ ένα νεκροταφείο της νοτιο-ανατολικής Αττικής για να εγκρίνουμε τις διαδικασίες εκταφής του πατέρα μου.   Δεν υπάρχει τώρα πια λόγος για συναισθηματισμούς.

Ούτε για περιγραφές καταστάσεων, που όλες τους είναι βαθιά στενάχωρες, ισοπεδωτικές. Αποφεύγω τη λέξη «μακάβριες».

Όταν πρόκειται για δικό σου άνθρωπο – όσοι το ‘ζουν ζήσει, ξέρουν – αυτό που νιώθεις, αγάπη για όλα του, σε όποια μορφή – δεν είναι το μακάβριο που σε καταβάλλει.   Είναι ότι, αν δεν γίνεται αλλιώς, (λόγω «συμφόρησης στο Κοιμητήριο, όπως μου εξήγησε η υπάλληλος) πρέπει να είσαι εκεί. Να το δεις. Να περάσει κάθε σου κύτταρο, κάθε παλλόμενο όργανο, να «στεγνώσει» τα μάτια σου, για να «γραφτεί» ως εικόνα που δεν θα φύγει ποτέ, να πονέσεις, όσο δεν παίρνει και να ‘χεις φυσικά και τους υπεύθυνους να σου εξηγούν τις αληθινά μακάβριες λεπτομέρειες.

Τι θα τα κάνεις τα οστά, αν τα κρατήσεις, πόσο κοστίζει το οστεοφυλάκιο, πόσο κοστίζει η “πλύση”, αν θα είναι τσίγκινο κουτί ή κάτι πιο «πρέπον», πόσο κοστίζει ο χώρος που θα τοποθετηθεί (τότε, η ευγενής ταρίφα ανέρχετο στα 500 ευρώ), τρισάγια, καθαρισμοί, λεπτομέρειες για την ποιότητα του χώματος (!), δεισιδαιμονίες και κουβέντες ενός περίεργου πετρότοπου, που τα καλοκαίρια λειτουργεί και ως παραθεριστικός οικισμός και κάπως έτσι την πατήσαμε κι εμείς και «κόλλησαν» οι δικοί μου.

Φυσικά, υπάρχει και η εναλλακτική του “χωνευτηρίου”, φθηνή και βολική και μ’ όλα τα βλέμματα – του ιερέα, του διευθυντή του Κοιμητηρίου, της γριάς παραδίπλα που ψάχνει για φυλαχτά σ’ άδειους τάφους (ναι, μας έτυχε κι αυτό) – να σε “ξυρίζουν” κόντρα.    Στραγγισμένος, όπως είσαι, ίσως και με κάποιον δικό σου – τη μάνα σου, ας πούμε – να κρέμεται στον λαιμό σου κλαίγοντας, έχεις να αντιμετωπίσεις και τη γραφειοκρατία.

Υπογράφεις εδώ, εκεί και σ’ άλλα 42 «εκεί», τόσα παίρνει ο υπάλληλος του νεκροταφείου για όλες τις «ξέρετε, δουλειές» που πρέπει να γίνουν, τόσα ο παπάς, «θα πάτε εδώ», «θα πάρετε αυτό», «προσοχή στα λάστιχα πίσω από τη δυτική πλευρά του νεκροταφείου», χάος…

Ξέρω ότι, μέχρι εδώ, με τον τρόπο που μεγαλώσαμε, ανατραφήκαμε και βλέπαμε τους δικούς μας να φεύγουν, δεν είχαμε περιθώρια επιλογής, κάπως να αποφύγουμε το πιο πικρό ποτήρι, που τελικά δεν το πίνουμε ούτε τη στιγμή που βλέπουμε το φέρετρο να κατεβαίνει.

Αλλά, έχοντας ζήσει κάτι τέτοιο (και δεν είναι θέμα υπερευαισθησίας), διαβάζοντας αυτό, για το οποίο παρακαλεί η οικογένεια του τραγουδιστή και έχοντας ακούσει αρκετές παρόμοιες ιστορίες φίλων, εύχομαι κάπως, κάποτε, σύντομα, να τελειώσει η ιστορία με τις εκταφές.

lifo