Στις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015, ο ελληνικός λαός έδωσε ένα σαφές μήνυμα στο πολιτικό σύστημα, βάζοντας 8 κόμματα στη Βουλή. Ζήτησε μια πολυκομματική συγκυβέρνηση των δυνάμεων του δημοκρατικού τόξου, με βάση και άξονα τον ΣΥΡΙΖΑ.

Οπως πάντα όμως δεν εισακούστηκε από κανέναν. Ούτε από τα μικρά κόμματα που δεν ήθελαν να διακινδυνεύσουν τη δεδομένη φθορά της εξουσίας μέσα σε τόσο αντίξοες συνθήκες, πιστεύοντας παράλληλα ότι η κυβέρνηση θα πέσει εντός του έτους. Αλλά και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν φάνηκε να ψάχνεται και πολύ για περισσότερα κόμματα, αφού του έφτανε η συνεργασία των ΑΝ.ΕΛΛ. Ενα σχήμα οξύμωρο εξ αρχής που δεν είναι καθόλου περίεργο ότι διαλύθηκε, άλλα πώς άντεξε ώς εδώ.

Και μπροστά στα καινούργια ζόρια, φτάσαμε πάλι στην καραμέλα της Κεντροαριστεράς. Που την πιπιλάνε όλοι εδώ και περίπου 10 χρόνια. Από τότε δηλαδή που άρχισε να αποδυναμώνεται το ΠΑΣΟΚ, αφήνοντας κενό έναν τεράστιο χώρο.

Αυτή την Κεντροαριστερά πολλοί την ανέφεραν τόσα χρόνια άλλα ποτέ δεν έγινε καμία ουσιαστική προσπάθεια σύνθεσης τέτοιου χώρου. Η κίνηση Λυκούδη πριν από λίγα χρόνια είχε μια καλή δυναμική σε ένα καίριο χρονικό σημείο, αλλά δεν ευοδώθηκε.

Η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ προς το ΚΚΕ για κοινά ψηφοδέλτια στις δημοτικές εκλογές του 2014 ήταν μια γενναία προσπάθεια, αλλά δεν βρήκε ανταπόκριση κι έμεινε ως άλλη μία χαμένη ευκαιρία.

Κατά τα άλλα, απλά γίνονται συνεχώς νύξεις και όλοι αναφέρονται στην Κεντροαριστερά σαν κάτι υπαρκτό, αλλά προς το παρόν δεν είναι. Και πώς να γίνει, όταν όλοι κοιτάνε πάνω απ’ όλα τις καρέκλες τους. Για να δημιουργηθεί ένας καινούργιος χώρος-φορέας, πρέπει πρώτα να διαλυθούν οι προηγούμενοι. Εδώ όμως όλοι θέλουν να κρατήσουν τα κόμματά τους και να έρθουν οι υπόλοιποι να ενσωματωθούν. Ε, πώς θα γίνει, ρε παιδιά…

Και τον λαό που έβαλε στη Βουλή 5 κόμματα (και παραλίγο να βάλει και έκτο) με κεντροαριστερή καταβολή ή έστω ατζέντα, προφανώς θέλοντας κάτι να πει, δεν τον ακούει πάλι κανείς.

Θωμάς Δ. Λιοσάτος