Δεν έχει Αστέρια απόψε. Κοιτάζω τις σταγόνες της βροχής …και νομίζω πως είναι άγγελοι, που κατεβαίνουν από τον ουρανό! Να σε τυλίξουν στην αγκαλιά τους. Να σε ανακουφίσουν μικρή μου αδελφούλα.

Πνίγομαι…Δεν μπορώ πια ούτε να γράψω και το μολύβι κλαίει.

Δύσκολος ο δρόμος της Ζωής σου.

Αγώνας! Αγάπη! Πόνοι! Όμως και αγάπη για όλους!

Δυστυχώς τούτος ο κόσμος δεν δέχεται, δεν αντέχει, δε φιλοξενεί ευαίσθητους ανθρώπους! Τους τρελαίνει ή τους σκοτώνει!!!

Τι να πρωτοθυμηθώ ψυχή μου….

Μια ζωή οι τρεις μας. Μόνη πια «στο παιδικό μας δωμάτιο» , με τις μνήμες να πηγαινοέρχονται! Με τα μυστικά μας, τις αγωνίες μας, τα τραγούδια της Μαιρούλας μας, τα δάκρυα μας , τα γέλια μας.

Τις αγαπημένες μας αφίσες στους τοίχους , το μικρό μας πικαπ  με τα 45αρια βυνίλια. Με τις κούκλες που είχε φτιάξει η μανούλας μας. Θυμάσαι?  Και το θεατράκι που έστηνε ο πατέρας μας και το σεντόνι για τον Καραγκιόζη στην ταράτσα. Και θεατές τα παιδιά της γειτονιάς. Όλοι οι θησαυροί μας εδώ. Θα τους προσέχω.

Αγαπημένα σου  βιβλία, δίσκοι, περιοδικά, εφημερίδες σε περίοπτη θέση. Κάποιες όπως ο «λαϊκός δρόμος», «προλαιταριακή σημαία» που μοίραζες με τη Μαιρούλα στη γωνία Αριστοτέλους και Εγνατίας, σε δύσκολες εποχές. Πάντα σεμνή, αθόρυβη, πιστή στις αξίες σου.

Και μετά στο Τσαρδί μας. Τι να πρωτοθυμηθώ. Τα ξενύχτια μας εκεί. Εσύ να σκαρώνεις τις πιο όμορφες βιτρίνες έργα τέχνης….Διαλέγοντας με τη Μαιρούλα σπάνια ρούχα.

Και κάποια βράδια που με παρεούλα , την Αγνούλα, τη Βίκυ, την ΄Εφη, την Κούλα, τη Μαρία, επέλεγες ρούχα για τα έργα της θεατρικής μας ομάδας. Και η Δάφνη δημιουργούσε το ανάλογο χτένισμα. Τι χρόνια!!!!!

Στηριχτική πάντα σε όλους μας.

Όχι δεν χωράνε όσα ζήσαμε σε ένα βιβλίο.

Ξεκουράσου ψυχή μου.

Μαζί για πάντα.

Ευφροσύνη Λιοσάτου