Κι αυτό ήταν το μεγαλείο της.

  Κι αυτό συμβαίνει, γιατί ο Κύριος είναι ο εραστής της ψυχής και ο λατρευτός της Νυμφίος.

  Η αποκλειστική της αγάπη.

  Και ξεκαθάρισε ότι η πραγματική παρθενία δεν είναι η αναγκαστική αγαμία από κάποιο ελάττωμα ή από κάποια επέμβαση που αχρήστεψε τη γενετήσια ορμή, αλλά η προαιρετική και ελεύθερη αφοσίωση στο πρόσωπό Του για χάρη της Βασιλείας των Ουρανών.

   Στη ζωή της παρθενίας ο νόμος της σάρκας ξεπερνιέται με το θείο έρωτα και δε συνθλίβεται ούτε αποφεύγεται με εξάντληση του σώματος.

  Στη γνήσια παρθενική ζωή ο Ιησούς γίνεται ο αγαπημένος Νυμφίος και η καρδιά που θα Του δοθεί πρέπει να είναι ”τετρωμένη”, πληγωμένη από την αγάπη Του.

    Μπορεί να εκφράζεται όμως και με το κήρυγμα από ψυχές που επιλέγουν να αφιερωθούν και να μείνουν μέσα στον κόσμο.

  Έτσι η δύναμη της σάρκας αποπνευματώνεται και εξαγιάζεται.

  Αλλιώς η αγαμία είναι άρρωστημένη μορφή ζωής και το γενετήσιο ένστικτο γίνεται γι΄αυτούς που παρθενεύουν τρόμος και εφιάλτης.

    Η ζωή της αγαμίας επίσης καταξιώνεται, όταν ο μοναχός ή ο ιεραπόστολος συνειδητοποιήσει σε ποιο ύψος αποστολής έχει επιστρατευθεί κι ο έγγαμος άνθρωπος.

  Μ΄αυτόν τον τρόπο αποφεύγεται η φαρισαϊκή έπαρση ότι ξεχωρίζει από ”το αμαρτωλό πλήθος των εγγάμων”.

    Η αγαμία, όπως κι ο σύμφωνος με το θέλημα του Θεού γάμος ο χριστιανικός — που είναι κι αυτός αφιέρωση — είναι ένα σιγανό ηρωϊκό μαρτύριο και στεκόμαστε με δέος μπροστά στην θεάρεστη αυτή αφιέρωσή τους.

    Με ύψιστο όμως δέος στεκόμαστε στην ενσάρκωση της παρθενίας, που είναι η Παναγία, η οποία παρακολουθεί με ιδιαίτερη στοργή τη γη μας και τις μανάδες όλου του κόσμου, αλλά και με μοναδική αγάπη τις ολόδοτες αφιερωμένες ψυχές, που αποτελούν τα περιβόλια της.

  Τα μοναστήρια.

  Και τις μοναστικές αδελφότητες στον κόσμο.

  Εκεί που σφύζει η ολόθερμη και ζέουσα αγάπη για το Θεό.

  Η αγιότητά.

  Η ευσεβής ζωή και ουρανομήκης προσευχή τους.

  Καθώς και ο ασίγαστος αγώνας τους να της μοιάσουν και ν΄ακουμπήσουν πάνω της.

  Κι είναι αυτή που τους εξασφαλίζει την απάθεια στα σαρκικά πάθη και περιφρουρεί την αγνότητά τους.

  Η πνευματική τους μητέρα.

  ”Η πάντα πόθον νικώσα”, όπως την εγκωμιάζει ο Ακάθιστος ύμνος.

    Ας δεηθούμε, και ιδιαίτερα αυτές τις μέρες που είναι από την Εκκλησία μας αφιερωμένες στη γιορτή και το πρόσωπό της, να μας έχει στη σκέπη της πάντα και όλους κι εμείς να δανειζόμαστε αγάπη απ΄την αγάπη της για το Θεό και τους συνανθρώπους μας.

  Κι ας είναι ευλογητή στους αιώνες.

  Αμήν

                                                                   Ζιώγα Κατερίνα

                                                                               Εκπαιδευτικός

    ΥΓ: Πολλές από τις παραπάνω σκέψεις είναι δανεισμένες από ορθόδοξο κείμενο, που έπεσε στα χέρια μου και του οποίου αγνοώ το συγγραφέα.