Aπό μικρός πάντα εντυπωσιαζόμουν από τα καραβάνια των τσιγγάνων που εκείνη την εποχή γύριζαν με τα κάρα και τις άμαξες στυλ «φαρ ουέστ».

Πάντα αυτή τη λαότητα  είχαν οι πρόσφυγες μιας εποχής. Επέβαλλαν την παρουσία τους σε αυτό τον τόπο που κάποιοι θεωρούν ιδιοκτησία τους. Που όμως η ιστορία του ανθρώπου πάνω στη γη τους διαψεύδει. Τα καραβάνια πείνας και λιτής ένδυσης, μπορεί να τα κατάτρωγε η φτώχεια είχαν όμως μεγάλα και απίθανα φοβερά προτερήματα.

Η χαρά, το χαμόγελο, ο χορός το βράδυ γύρω από τη φωτιά τους έδειχνε σαν ένα λαό που ζούσε με την ξενοιασιά και την ανεμελιά που πρέπει να έχει ένας πραγματικά ελεύθερος άνθρωπος. Άλλα καραβάνια, με τις αρκούδες, που πατούσαν τους ανθρώπους στη μέση για να τους φύγει ο πόνος από το «ίσκιωμα» που τους πάτησε, αλλά με τις μαϊμούδες που αποτελούσαν αγαπημένο θέαμα των πιτσιρικάδων.

Μάζευαν λίγο αλεύρι λίγα ζαρζαβατικά που τους έδιναν οι παρόμοια φτωχοί αγρότες για να επιζούν νικώντας την πείνα τους και μετά σ’  άλλο χωριό και μετά σ’ άλλο και πάει λέγοντας.  Οι αναμνήσεις μου αυτές πολλές φορές φουντώνουν μέσα μου. Ήταν αναμνήσεις της εποχής της χειρωνακτικής εργασίας.

Μετά  ήρθε στη Χώρα η βιομηχανική πραγματικότητα και άρχισαν σιγά-σιγά να λείπουν τα κάρα με τα άλογα και να μπαίνουν στη ζωή των τσιγγάνων τα μικρά τρίκυκλα και στη συνέχεια τα «ντάτσουν» που με χαρακτηριστικό τρόπο ο Χάρρυ Κλυνν πέρασε στο υποσυνείδητό μας.

Δεν θυμάμαι μόνο τους τσιγγάνους εκείνης της εποχής, αλλά θλίβομαι γιατί έφυγε εκείνη η εποχή που ήταν μία περίοδος που ήταν όμορφη. Γιατί κυριαρχούσε ο συλλογικός τρόπος ζωής που είχε αξία ο άνθρωπος και όχι τα πράγματα όπως είναι σήμερα. Υπήρχε ξενοιασιά και ομορφιά, γιατί το εμείς ήταν πάνω από το εγώ που δυστυχώς κάποιοι τα έχουν όλα και νιώθουν ότι δεν έχουν τίποτα. Με τον ρηχό τρόπο που αντιλαμβανόμαστε την κοινωνική πραγματικότητα, σήμερα οδηγούμαστε στο κτίσιμο ενός κόσμου κλουβιού. Ο καθείς για τον εαυτό του.

Οδηγούμαστε με μαθηματικό τρόπο σε μία κατάσταση ενός νεομεσαίωνα που θα ηγεμονεύουν οι οικονομικά ισχυροί και θα κάνουν κουμάντο στους νεοραγιάδες οι μπιστικοί και τα τσιράκια τους. Όσοι θα θυμούνται τα καραβάνια των τσιγγάνων θα μπορούν βρίσκοντας λίγο κουράγιο να παίρνουν καμία ανάσα.

Αυτές τις μελαγχολικές και δυσοίωνες αλλά πραγματικές σκέψεις κάνω ταξιδεύοντας για τα χωριά της περιοχής μου. Μπροστά μου προπορεύεται το «ντάτσουν» του τσιγγάνου φίλου μου Νικόλα Καρακώστα που φορτωμένο με τα ζαρζαβατικά του πάει να βγάλει και αυτός το μεροκάματο του για να ταΐσει τη φαμίλια του. Κι αυτός δηλαδή εγκλωβίστηκε στη σημερινή πραγματικότητα. Αυτές οι συνέπειες θα υπάρξουν από την αχορτασιά των ανθρώπων…

Υ.Γ.  «Φτερά στον άνεμο» η ζωή των τσιγγάνων μέσα στο αέναο χρόνο της ελευθερίας, ο τίτλος αυτού του γραπτού κειμένου, είναι τίτλος στο διήγημά μου με τον παραπάνω τίτλο και που ευελπιστώ σύντομα να εκδοθεί..