Έρχεται κάποια κυρία αξιοπρεπέστατη:  Είμαι του Σ.Υ.Ρ.Ι.Ζ,Α.

Μ΄αρέσει, μ΄εκφράζει…Πάλεψα πολύ πριν τον ψηφίσω.

Εν γνώσει μου ότι δήλωσε άθεος, τον ψήφισα.

Όμως εγώ δεν αρνούμαι την Παναγιά μου.

Πηγαίνω και ανάβω κεριά στην εικόνα της, για να φωτίζει ο Θεός τον πρωθυπουργό και να τον κατευθύνει.

Θα ήθελα να μην τον ξεχωρίζει ο Θεός στην αγάπη Του.

Εγώ έχω παιδί με πτυχία και δε βρήκε δουλειά πουθενά.

Ψευτοαπασχολείται τώρα κάπου εποχιακά και άσχετα με τις σπουδές του.

Τι θα γίνουν αυτά τα παιδιά;

Ποιος τα νοιάζεται εκτός απ΄αυτόν που δίνει μάχη στην Ευρώπη;

Δεν είναι κοντά στο Θεό αυτός που μπήκε στην πρώτη γραμμή, για να δώσει στα παιδιά μας ελπίδα, όπως λέει;

Υπάρχει καλύτερη φιλανθρωπία από αυτή;

Πες μου : ο ίδιος δεν παραδέχεται το Θεό. Kι ο Θεός δεν παραδέχεται τον πρωθυπουργό;

 

Γέλασα μέσα μου.

Χάρηκα την καθάρια σκέψη της και τη δικαιολογημένη ένστασή της.

—————————

Πηγαίνοντας να εκκλησιαστώ συναντώ μια κοπέλα με αυτάρεσκο ύφος — παλιά μαθήτριά μου — να αποφεύγει να με καλημερίσει.

Φαίνεται πως το σκέφτηκε ξανά και γυρίζοντας μου λέει: Θυμάστε που ερχόμουν κάποτε στο κατηχητικό σας;

Μου δώσατε πολλά καλά.

Σήμερα όμως δεν έχουμε δουλειά κι εγώ και ο αδερφός μου.

Η μητέρα μου είναι άρρωστη. Φτάνουμε κάποτε να μην έχουμε να της πάρουμε φάρμακα.

Ε, και να μας δίνει κάποιος ή κάποιοι ένα συμβολικό ποσό, λύνεται το πρόβλημα;

Δεν είναι η καλύτερη ελεημοσύνη αυτή που κάνει η κυβέρνηση;

Και σπουδαιότερη συμβολή στη λύση του προβλήματος της ανεργίας και της φτώχειας δεν είναι αυτό που έκανα κι εγώ και πολλοί άλλοι, να ψηφίσουμε το κόμμα της, που τώρα ως νέα κυβέρνηση δίνει αγώνα, για να έχουμε όλοι τα αναγκαία τουλάχιστον;

Τι κι αν βάζει το Θεό σε δεύτερη μοίρα — αν Τον βάζει κι εκεί;

 

Κι ύστερα από λίγο: Όμως ομολογώ ότι έχω συνειδησιακό πρόβλημα.

Εγώ που στήριξα το Σ.Υ.Ρ.Ι.Ζ.Α πρόδωσα την πίστη μου;

—————————————————————-

Κι ένα τρίτο που προβλημάτισε κι εμένα προσωπικά:

Σ΄ένα κανάλι  της ελληνικής τηλεόρασης είχαν κληθεί για συζήτηση ένας εκπρόσωπος της κυβέρνησης, ένας της μείζονος αντιπολίτετσης κι ένας της ελάσσονος.

Ζοφερή εντύπωση μου άφησε η εμπάθεια με την οποία ο εκπρόσωπος της κυβέρνησης προσπάθησε να μειώσει τον εκπρόσωπο της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ο οποίος ήταν φως φανάρι ότι αναγνώριζε και παρακολουθούσε με καλή προαίρεση την εξέλιξη της επικαιρότητας.

 

Παρακολουθούσαμε τη συζήτηση μαζί με κάποια κυρία που έζησε στο εξωτερικό και η οποία έκανε το σχόλιο: ”στο εξωτερικό δε θυμάμαι να έδειχναν τόση κακία στα κίνητρά τους οι πολιτικοί.

Τουλάχιστον εκεί που έμενα και εργαζόμουν εγώ.

Εδώ τι σόι πράμα είναι αυτό…

Αυτός ήθελε να εξουθενώσει το συνάδελφό του.

Οι Έλληνες προσπαθούν να βγάλουν τα μάτια ο ένας του άλλου.

Και το βλέπουμε αυτό σ΄έναν πνευματικό άνθρωπο, όπως θεωρούμε τους πολιτικούς.

Μακάρι να είναι συμπεριφορά ενός προσώπου της κυβέρνησης κι όχι συλλογική τακτική και πολιτική της.

 

Νομίζω, σχολίασα, ότι αυτό έχει υπόβαθρο την εκδίκηση και την υπεροψία.

Ας την παρακολουθούμε…

 

 

Φιλοσοφώντας πάνω σ΄αυτά θυμήθηκα και την απάντηση που μου έδωσε ο γέροντας π.Αυγουστίνος, όταν γεμάτη προβληματισμό —  και με εύθραυστη τότε τη χαρά —  στα εφηβικά μου χρόνια τού εξομολογήθηκα μια σχεική απορία: τόσοι άνθρωποι γύρω μας, πάτερ, που δεν έχουν σχέση με την Εκκλησία κι όμως είναι καλύτεροι από μας και στη φιλανθρωπία και στη χαρά δεν είναι του Θεού;

Δεν θα σωθούν αυτοί;

 

Μου έδωσε τότε, απ΄ό,τι διαπιστώνω σήμερα, ύστερα από τόσα χρόνια, σοφή απάντηση:

”Παιδάκι μου, πρώτα πρώτα τη σωτηρία του κάθε ανθρώπου την κρατάει μυστική και στην πρόνοιά Του ο Θεός.

Ο οποίος παρακολουθει και επιδιώκει, χωρίς προκατάληψη και προσωποληψία, τη σωτηρία για τον κάθε άνθρωπο μέχρι το τέλος τής επί γης ζωής του και του δίνει ποικίλες ευκαιρίες γι΄αυτό: επιτυχίες, αποτυχίες, αρρώστιες, θανάτους, κρίσεις οικονομικές, οικογενειακές, προσωπικές.., μηνύματα…

Κι είναι πολλά εκείνα από την άβυσσο της καρδιάς του ανθρώπου, που μπορούν να ελκύσουν τη συμπάθεια ή να προκαλέσουν την αποστροφή του Θεού.

Τα έργα μας από την άλλη, όσο πολλά κι αν είναι, δε μπορούν να γίνουν αντίλυτρο για την ψυχή μας.

Αντίλυτρο είναι μόνο το αίμα του Ιησού Χριστού.

Ωστόσο, όσον αφορά την προσωπική συμβολή του κάθε ανθρώπου για τη σωτηρία του — γιατί συμβάλλει γι΄αυτήν και ο άνθρωπος μαζί με τη χάρη του Θεού, όπως διδάσκει η Ορθόδοξη Εκκλησία μας — είναι πιο ισχυρή να συγκινήσει το Θεό,όταν εχει περιεχόμενο την ευεργεσία στο διπλανό του.

Αρκεί να μην προέρχεται από πλούτο που συσσωρεύσαμε από αδικίες σε βάρος άλλων συνανθρώπων μας και κλοπές.

Και γενικά από εκμετάλλευση.

Ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα.

Κι ούτε να έχει κίνητρο την κενοδοξία και την ανθρωπαρέσκεια.

Την αυτοπροβολή και την ετεροπροβολή.

Ο Θεός την απορρίπτει, όταν δεν είναι ανυστερόβουλη η ανθρώπινη συμπεριφορά μας.

Θα είναι όμως βασικό κριτήριο στη Δευτέρα Παρουσία του Χριστού το πόσο φροντίσαμε ο καθένας τον οποιονδήποτε δεινοπαθούντα συνάνθρωπό μας, που σκοντάψαμε πάνω του.

.

Η θύμηση αυτών των λόγων δικαίωσε νομίζω την απάντηση μου στις δύο προηγούμενες συνομιλήτριές μου: ”Πράγματι”, είπαμε, ”η συμπαράσταση που μπορεί να προέλθει από μια κυβέρνηση σε ένα λαό δοκιμασμένο, όπως το δικό μας,  είναι απείρως καλύτερη και αποτελεσματική από οποιοδήποτε  συσσίτιο και ατομική συνδρομή.

Όπως φαίνεται να ροδίζει και με τις προσπάθειες της τωρινής κυβέρνησης, που έφερε τα άνω κάτω στη διεθνή κοινότητα.

Και  ελκύει σίγουρα την ευλογία του Θεού.

Σε καμιά περίπτωση δεν είναι έξω από την αγάπη Του ο Σ.Υ.Ρ.Ι.Ζ.Α γι΄αυτό.

Δίνει και δείχνει αγάπη κανείς στους συνανθρώπους του;  Κερδίζει και για τον εαυτό του απ΄το Θεό ακριβότερη και πλουσιότερη .

Και, αφού εμείς προσωπικά μπορούμε και ξεχωρίζουμε τι ανήκει στο Θεό και τι στην Πολιτεία, δεν πρέπει να το θεωρούμε απειθαρχία στο Θεό και τη συνείδησή μας, αν ζητήσαμε με την ψήφο μας την ελπίδα σ΄όσους μας την υποσχέθηκαν.

Μόνο αν μας ζητούσαν να αρνηθούμε το Θεό, για να γίνουμε οπαδοί του κόμματος και το κάναμε, τότε θα ήταν όντως άρνηση και προδοσία του Θεού.

Αλλιώς δε βλέπω να υπάρχει λόγος.

 

Αλλά καλά κάνουμε κιόλας και ευχόμαστε και προσευχόμαστε για τους κυβερνώντες μας, πράγμα που μας παραγγέλλει κι ο απόστολος Παύλος: ”Να κάνετε προσευχές και δεήσεις και για τους άρχοντές, αδελφοί, για να ζούμε ήσυχα και ειρηνικά…”.

Και η δύναμη που βλέπουμε να χαρακτηρίζει και τον πρωθυπουργό δεν είναι μόνο της χαρισματικής του φυσιογνωμίας — που κι αυτό είναι δώρο του Δημιουργού –, αλλά και από τις ευχές και τις προσευχές όλων που συνοδεύουν κι αυτόν και τους συνεργάτες του”.

———

Όσον δε αφορά την αξιωματική αντιπολίτευση, παρακαλούμε, χωρίς το σύμπλεγμα του ηττημένου, γιατί ηττημένη η νυν αντιπολίτευση  δεν είναι, αφού  παρέδωσε τη σκυτάλη εξαντλώντας κάθε προσπάθεια για να πείσει τους εταίρους ότι δεν σηκώνει άλλο ο ελληνικός λαός —  και γι΄αυτό πιστεύουμε θα τη δικαιώσει ο χρόνος — ας συμπλεύσει στο εξης με την ενεργητικότητα της κυβέρνησης.

Κάνοντας αντιπολίτευση όχι για την αντιπολίτευση ούτε εμμένοντας με πεισμονή άκαρπη σε θέσεις που στην ουσία έπρεπε —  και ήταν αναπόφευκτο —  να προηγηθούν, για να ωριμάσουν τη σημερινή πραγματικότητα.

Και που η αποστολή τους τελείωσε.

Κι ας μη ξεχνάει ότι εκπροσωπεί μεγάλη μερίδα του λαού, που πιστεύει στην ανωτερότητα του πνεύματος κι όχι στην εξουθένωση του αντιφρονούντος, ο οποίος πιθανόν να πιστεύει ότι έτσι είναι αξιοπρεπής ή και υπερασπιστής της αξιοπρέπειας.

Ιδιαίτερα όταν αυτή εκφράζεται από δημόσιο κανάλι και επιδεικτικά από θέση ισχύος.

 

Συνοψίζοντας, ευχαριστούμε ταπεινά τις κυρίες που με τις εύλογες απορίες τους μας έδωσαν την ευκαιρία για όλες αυτές τις σκέψεις και τους στοχασμούς.

 

Ζιώγα Κατερίνα

Εκπαιδευτικός