Σήμερα θα ασχοληθώ και πάλι με τα έθιμα μας, τα οποία,όπως πιστεύω απόλυτα,συντελούν στην τόνωση της εθνικής μας υπόστασης και την διατήρηση της εθνικής ιδέας.

Και επανέρχομαι στο ίδιο θέμα ,διότι έτσι θα μείνουν ραμμένα πάντα,σύμφωνα με την άποψη των αρχαίων Ρωμαίων,οι οποίοι έλεγαν scripta manend (σκρίπτα μάνεντ) Δηλαδή τα γραπτά μένουν.

Είναι γνωστό ότι η ξενιτιά στον τόπο της Ελλάδας αποτελούσε πάντα μία επιβαλόμενη κατάσταση μη ανοχής.

Παλαιότερα έφευγαν για την Αμερική, την Αυστραλία στην συνέχεια και τώρα τελευταία για τις χώρες της Βόρειας Ευρώπης,τη Γερμανία προπαντός,Σουηδία,Ελβετία.

Αναχωρώντας ο ξενιτευμένος για το ταξίδι της ξενιτιάς ,την ώρα της αποχώρησης του άρχιζαν να κοιλάνε τα δάκρυα από τα μάτια της ανατολικής Ευρώπης συνόδευαν τον μετανάστη σε αρκετή απόσταση από το χωριό. Εκεί κάπου γίνονταν οι εναγκαλισμοί με πολλά δάκρυα.

Υπήρχε το έθιμο οι συγγενείς να σπάζουν ένα κλαδάκι από δέντρο ,το οποίο έφερναν και κάρφωναν στον τοίχο του σπιτιού.

Η θεωρία ήταν,μέχρι να στεγνώσει τελείως το κλαδάκι ,να επιστρέψει ο ξενιτεμένος στο σπίτι του.

Τα γλέντια,μάλλον η δυνατότητα για γλέντια και χορό ,ήταν μηδαμινή στα ορεινά χωριά.

Γλεντούσαν μόνον στις μεγάλες γιορτές του ημερολογίου και προπαντός στο πανηγύρι του χωριού,οι νέοι και οι νέες έπαιρναν τον αποθωρώ τους,όπως ομολογούσαν.

Το γλέντι όμως στο σπίτι του ξενιτεμένου ,ο οποίος γύριζε από τα ξένα,αυτό το γλέντι ήταν πολύ διαφορετικό σε κέφι,διάθεση και πράξη.

Δεν έλλειπαν τα σφαχτά,τα οποία ήταν πάντα απαραίτητα σε ένα γλέντι ολκής.

Στο χωριό βέβαια επικρατούσε αυστηρά το έθιμο.Ποιός θα χορέψει πρώτος ποιός δεύετερος.

Όοσν αφορά τα ποτά,αυτό ήταν μόνον η ρακή ,το τσίπουρο.

Είχαν μία μικρή ξύλινη πούκλα με στόμιο κάλυκα φυσιγγίου.

Όπως κάθονταν γύρω γύρω από το δωμάτιο ,ο ένας δίπλα στον άλλο,αφήνοντας στο κέντρο του δωματίου χώρο για το χορό ,η πούκλα περιφέρονταν από καθήμενο άτομο ατο επόμενο διπλανό άτομο.

Έπιναν και έδιναν τις ευχές τους.

Θέλω να συνεχίσω γράφοντας για τα έθιμα πάλι,γιατί πιστεύω απόλυτα ότι η διατήρηση τους συντελεί πάντα την τόνωση της εθνικής μας ιδέας , και σύμφωνα με την άποψη των αρχαίων Ρωμαίων τα γραπτά μένουν όπως έλεγαν (scripta manend) .

Η ξενιτιά στον τόπο της Ελλάδας αποτελούσε πάντα μία κατάσταση δυσμενούς αντιμετώπισης.

Φεύγοντας ο ξενιτεμένος και την ώρα της αποχώρησής του άρχιζαν να κυλάνε τα δάκρυα από τα μάτια των δικών του και όχι μόνον.

Στα χωριά της ανατολικής Πίνδου , όταν είχε αρχίσει η μεγάλη μετανάστευση στην Ευρώπη ,στην Γερμανία ιδιαίτερα,την ημέρα της αναχώρησης για τα ξένα του μετανάστη χωριανού,τον συνόδευε σχεδόν όλο το χωριό σε αρκετή απόσταση έξω από το χωριό.

Στην άκρη του δρόμου υπήρχε μία μεγάλη αιωνόβια βελανιδιά.Εκεί θα γίνουν οι  εναγκαλισμοί αποχωρισμού.

Υπήρχε το έθιμο,οι συγγενείς να σπάζουν ένα μικρό κλαδάκι του δέντρου ,το οποίο έφερναν στο σπίτι και το τοποθετούσαν στο ντουβάρι του σπιτιού τους.

Η θεωρία ήταν,μέχρι να στεγνώσει τελείως το κλαδάκι , να επιστρέψει ο ξενιτεμένος στην πατρίδα του,στο σπίτι του.

ΧΡΙΣΤΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ