Εννέα η ώρα το βράδυ…ένα παιδί με σταματάει…για τα Village.

  Από το ραδιόφωνο ακούγεται το απόδειπνο.

  Το παιδί, που κάθισε δίπλα μου, μου λέει;

  Δεν βγάζεις τον παπά, να βάλεις τραγούδια;

  Γιατί, αγόρι μου, δεν σου αρέσει η ακολουθία;

  Η ακολουθία δεν με νοιάζει…Τους παπάδες δεν θέλω ν΄ακούω.

  Γιατί, τι σου έκαναν οι παπάδες;

  Εμένα τίποτε…Ο πατέρας μου τους βρίζει, γι΄αυτό δεν τους θέλω.

  Ο πατέρας σου γιατί τους βρίζει;

  Δεν ξέρω.

    Έχεις πάει ποτέ σου στην Εκκλησία;

  Όχι, ποτέ.

  Καλά, την Ανάσταση δεν πάτε; Τα Χριστούγεννα;

  Όχι.

  …………………………………………

  Η μανούλα σου δεν σου έχει μιλήσει για το Θεό;

  Όχι

  Ούτε το σταυρό σου κάνεις;

  Όχι

  …………………………………..

  Αγόρι μου γλυκό, στο σχολείο θρησκευτικά δεν κάνετε;

 Έ, κάτι λίγο.

  ……………………………………….

  ……………………………………….

Χωρίς Θεό, παιδί μου, είμαστε πνευματικά νεκροί.

  Στο σπίτι σας είστε ευτυχισμένοι;

  Μμ!’οχι                                                                     ………………………..………………………………..

                                  (Με τέτοιες αλλεπάλληλες ερωτήσεις η συγγραφέας — ταξιτζού έπεισε το νεαρό να παρακάμψουν λίγο από το δρόμο τους και να πάνε μαζί σ΄έναν γνωστό της πνευματικό μιας εκκλησίας εκεί γύρω — ΕΣΤΩ ΜΟΝΟ ΜΙΑ ΦΟΡ¨Α — και να τα πούνε).

                                                                                  ………………………………………………………….

    Ευτυχώς πρόλαβα τον ιερέα.

  Το παληκάρι μετά από μισής ώρα συνάντηση με τον παπά, στον οποίο τελικά εξομολογήθηκε, ήταν τόσο αλλαγμένο, που με ευχαρίστησε και μου είπε: “”Ωραίος αυτός ο παπάς, θα ξανάρθω”.

                                                                                       (Απόσπασμα από τις αληθινές ιστορίες της Πορφυρίας μοναχής)

                                                                        —————————————————————————————————————————

 Πολύ συνηθισμένο φαινόμενο.

  Οι νέοι, που άλλοτε έτρεχαν να φιλήσουν το χέρι του παπά, τώρα τον αποστρέφονται.

  Και μόνο που ακούνε τη λέξη “παπάς,” τους έρχεται στο νου κάτι αποστεωμένο.

  Γιατί άραγε;

  Νομίζω τρεις είναι οι σοβαροί λόγοι.

  Ένας ότι ποικίλοι εχθροί, προκειμένου να υποσκάψουν στη συνείδηση των ανθρώπων την Εκκλησία, ασκούν πόλεμο, κρυφό και φανερό, κατά των ιερέων.

  Κι αλίμονο αν αντιληφθούν και καμιά τους αδυναμία.

    Αλλά και όσοι είμαστε στην Εκκλησία δεν έχουμε όλοι την παιδεία εκείνη που χρειάζεται, για να αντιμετωπίσουμε το χλευαστή, τον άθεο, τον κακό, τον προκατειλημμένο.

  Συρρικνωνόμαστε και αρρωσταίνουμε στην ηττοπάθειά μας.

  Περνούμε έτσι στην άμυνα κι όχι στην επίθεση, που κατά καιρούς επιβάλλεται.

  Κι όταν λέμε επίθεση, δεν εννοούμε φανατισμό και μισαλλοδοξία.

  Αλλ΄ούτε και το ”σφάξε με αγά μ΄ν΄αγιάσω”.

  Αδικούμε μ’ αυτόν τον τρόπο στην κρίση του κοινού και μάλιστα των νέων, που αναζητούν ζωντανά και ιδανικά πρότυπα, και τον Κύριό μας και την αυθεντία της Εκκλησίας σε θέματα ψυχικής υγείας των ανθρώπων.

    Ο τρίτος λόγος είναι η αδυναμία των γονιών να καταλάβουν τι σημαίνει να απουσιάζει ο Χριστός και η Εκκλησία από την ψυχή των παιδιών τους.

  Οι οποίοι ή τους μιλούν για κάποιο Χριστούλη — καημενούλη ή Τον συστήνουν με την ασυνέπειά τους έναν άχρηστο για τη ζωή τους ή δεν Τον μνημονεύουν καν στη διαπαιδαγώγησή τους.

  Οπότε μένουν κενά να τα συμπληρώσει πρώτος ο διάβολος κι ύστερα τόσοι άλλοι κακοί σύμβουλοι…

      Να σημειώσουμε εδώ ότι παρόμοια, όπως ο νεαρός του περιστατικού, και τα δικά μας παιδιά σήμερα  είναι τρομερά προκατειλημμένα με τους ιερείς και απαξιούν να δέσουν τη ζωή τους και μ’ εκείνους.

  Και μάλιστα τώρα που και η Ελληνική Πολιτεία τούς δίνει ασύνετη ελευθερία, με τελευταίο παράδειγμα την ψήφιση του πρόσφατου νόμου να δηλώνουν σε ηλικία 15 ετών – που ακόμα έχουν την αστάθεια τη συναισθηματική και την ανωριμότητα την πνευματική – ότι θέλουν αλλαγή φύλου.

   Η Παιδεία μας από την άλλη είναι ξέφραγο αμπέλι στα μηνύματα της Νέας Εποχής, που στοχεύει να οδηγήσει τη νεολαία σε μια ξέφρενη ικανοποίηση του σεξ και η ίδια να βλέπει ασυγκίνητη μετά τα παιδιά να πέφτουν στα ναρκωτικά, στις αυτοκτονίες, στην κατάθλιψη, στην απόγνωση.

    Γι΄αυτό όσοι μπορούμε και όσο μπορούμε – γονείς, δάσκαλοι, φίλοι, συγγενείς – ας πάρουμε τα παιδιά από το χέρι να τα οδηγήσουμε σ’ έναν πνευματικό καταξιωμένο κι εκεί να ευχηθούμε να συναντήσουν ζωντανό το Χριστό.

  Να γευτούν το Χριστό.

  Να δουν το Χριστό.

    Αυτό το πισωγύρισμα χρειάζεται η νεολαία της πατρίδας μας, για να βρει το κεφαλόβρυσο των αξιών της Ορθοδοξίας μας και να δει μια άλλη όψη της ζωής, γεμάτη θεία χάρη και ιερότητα.

  Κι ας το ευχηθούμε από ψυχής με την ευκαιρία της αρχής της νέας κατηχητικής χρονιάς.

  Αμήν

                                                                                                                                                 Ζιώγα Κατερίνα