Όταν 12 χρονών παιδί ήρθα στα Γρεβενά το 1968, τα Γρεβενά δεν ήταν όπως σήμερα. Η μετανάστευση εντός της χώρας, αλλά κυρίως η εξωτερική μετανάστευση με τα εμβάσματα που στέλνουν οι ξενιτεμένοι καθώς και η άνοδος των παραγωγικών δυνάμεων στον αγροτικό τομέα (γεωργία και κτηνοτροφία) άλλαξαν την εικόνα της πόλης από τότε.

Η πόλη μας όμως τότε όπως και σήμερα είχε μία ιδιομορφία, που προφανώς σχηματίστηκε κάτω από συγκεκριμένες ιστορικές συνθήκες. Η ιδιομορφία αυτή ήταν και είναι τα πολλά εστιατόρια που είχε και έχει.  Γράφω έτσι για την ιστορία για κάποια από τα τότε. Τρώγαμε τότε με βιβλιαράκι στου Αλέκου Ζιώγα, στον Γεωργόπουλο, στον Πίτα, στον Φαρμάκη, στον Καλαγασίδη, στο ωραίο «Μακεδονικό» του Τσακνάκη και άλλα που δεν έρχονται στη μνήμη μου.

Όμως αυτό που συνεχίζει την παράδοση αυτή από τότε έως και σήμερα είναι ο Καραθάνος. Στην αρχή στο μέγαρο Παπαναστάση με όλα τα αδέρφια Κώστα, Μενέλαο, Θύμιο. Στη συνέχεια εκτός πόλης προς Μυρσίνα που δυστυχώς το καταβρόχθισε ο σεισμός του 1995 και τέλος ο Θύμιος Καραθάνος που σήμερα μαζί με τον Λεβέντη γαμπρό του Θύμιο  Τσιοπλή και τα εγγόνια του συνεχίζουν να κρατούν τα ηνία της διατροφής μαγειρεμένου καλού φαγητού λειτουργώντας όλοι τους μαζί (συν γυναιξί) ως μία επιτυχημένη οικογενειακή επιχείρηση.

Τα  γράφω αυτά από ευγνωμοσύνη και συγκίνηση, γιατί σαν επικεφαλής της ομάδας μπάσκετ γυναικών του Κεραυνού Αγίου Γεωργίου, μόλις τελείωσα τα φασόλια φούρνου που έτρωγα στο Θύμιο Τσιοπλή. «Ζητώ τη συνδρομή σου φίλε για να πληρώνουμε τις διαιτησίες του Κεραυνού, ξέρεις τα λεφτά δεν φτάνουν και από την άλλη οι ανάγκες να αθλούνται τα κορίτσια παρά να τρέχουν άσκοπα εδώ και εκεί είναι μεγάλες». «Δεν πέρασε αθλητικό σωματείο από το μαγαζί μας που να μην πήρε τον οβολό του, μου είπε» και το βλέμμα του είχε μία απέραντη περηφάνια που ήταν συγκλονιστική.

Ήταν από τις στιγμές που λες: «Ναι, η κρίση τους μας τσάλιασε την αξιοπρέπεια, ρήμαξε τη ζωή του λαού μας», όμως όσο υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι δεν μπορείς, δεν έχεις το δικαίωμα να τα βάλεις κάτω.

Άλλωστε πρέπει αυτή του η ενέργεια να αποτελέσει παράδειγμα προς μίμηση για το καλό αυτού του τόπου και από άλλους συμπολίτες μας που έχουν και να είναι σίγουροι ότι έτσι θα υπάρξει μία ήρεμη ανακούφιση μέσα τους.