Συγκλονισμένη η κοινή γνώμη απ΄το ιστορικό του Κωστή Πολύζου στη Σιάτιστα.

Στην ιστορία της ανθρωπότητας μετρημένες μέχρις εδώ οι Μήδειες μητέρες, που ωστόσο στιγματίστηκαν ως μητέρες τέρατα.

Σκέψου να πάρει κι αυτό το είδος φόνου τη μορφή επιδημίας, όπως συνήθως συμβαίνει στην εποχή μας με πολλά πράγματα, που στην αρχή μάς σοκάρουν κι ύστερα…γίνονται μόδα.., έκφραση προόδου!.

Κι όμως, όπως λένε οι ειδικοί, υπάρχει κι απ΄αυτό ένα άλλο στυγερότερο έγκλημα, που κάνουν οι μητέρες ειδικά, κρυφά από την κοινή γνώμη, και που αρχίζει γι΄αυτό να σαπίζει η ελληνική οικογένεια στις ρίζες της και σαν συνέπεια όλη η ανθρωπότητα.

Και που το πνιγμένο κλάμα αυτών των θυμάτων φτάνει ως γοερή διαμαρτυρία στα ουράνια και προκαλεί την οργή του Θεού.

.                                                                                  ——————————————————————

” Είμαι ιατρός, γνωρίζω τις πράξεις μου, είμαι ένοχος δι’ όλες τις φρικαλεότητες που έκανα εργαζόμενος ως γυναικολόγος και είμαι υποχρεωμένος να μαρτυρήσω, να αφυπνίσω, να προειδοποιήσω ότι η διακοπή της εγκυμοσύνης ουσιαστικώς είναι φόνος του αγεννήτου ανυπεράσπιστου παιδιού. Εις τις οριζόμενες υποχρεώσεις της εργασίας μου ήσαν και οι νόμιμες αμβλώσεις. Τότε δεν εγνώριζα ότι πράττω φόνο, τώρα, όμως, υποστηρίζω και γνωρίζω ότι η αμαρτία μου ενώπιον του Θεού είναι μεγάλη. Εις το Πανεπιστήμιον εδιδάχθηκα ότι το παιδί είναι ζωντανόν, μόλις γεννηθή με το πρώτον του κλάμα. Προ του κλάματος υπάρχει μόνον ως ένα των οργάνων της μητέρας του: ως ένα δόντι, ως ένα νεφρό, ως η σκωληκοειδής απόφυσις.

Έκανα από 48.000 έως 62.000 εκτρώσεις! Αυτό είναι ως να έχω εξαφανίσει μία ολόκληρη πόλη. Το Βελιγράδι έχει τόσα νοσοκομεία και αρκετές ιδιωτικές κλινικές, ένθα γίνονται οι εκτρώσεις! Εις τα τέλη της δεκαετίας του ’80 ενεφανίσθη το υπερηχογράφημα με την διαγνωστική του δυνατότητα και μου έφερε πολλές εκπλήξεις. Είδα το έμβρυο, τους κτύπους της καρδιάς του, τις κινήσεις, το άνοιγμα του στόματος του˙ εις τα μεγαλύτερα έμβρυα παρετήρησα το «πιπίλισμα» του αντίχειρος˙ το έμβρυο εσκέπτετο και ησθάνετο, διότι αντέδρα στους βαθείς διαπεραστικούς ήχους επιταχύνων τις κινήσεις του. Και ύστερα από 4-5 λεπτά, όσον διαρκεί η άμβλωση, το έμβρυο αυτό, αυτό το ίδιο, ανθρώπινο ον, κείται τεμαχισμένο μεταξύ των εργαλείων στο τραπέζι.

Αυτό που θα σας διηγηθώ τώρα, είναι οχληρό και πάρα πολύ επίπονο, αλλά δεν είναι δυνατό να ωραιοποιούμε κάτι, το οποίον αφ’ εαυτού είναι φρικτόν. Προς θλίψη και δυστυχία μου το 1988 έκανα την άμβλωση εις μία προχωρημένη εγκυμοσύνη των 4,5 μηνών. Κατά την διάρκεια αυτής της εγχειρήσεως, της οποίας τις λεπτομέρειες δεν ημπορώ να περιγράψω άνευ ταραχής, φρικιών ανεκάλυψα τον φονέα εντός μου. Μία εγχείρηση, η οποία έπρεπε να είναι μία πράξη ρουτίνας, μετετράπη εις ένα πραγματικό εφιάλτη. Με την πρώτη κίνηση του θλάστου έβγαλα το χεράκι και το έρριξα επάνω στο τραπέζι των εργαλείων. Ιδού – το νεύρον του χεριου έπεσεν στην άκρη της κομπρέσσας βρεγμένης με το ιώδιο. Το ιώδιο ερέθισε το νεύρο και το μικρούλικο χεράκι άρχισε να συσπάται. Με την επόμενη κίνηση έβγαλα το πόδι. Και συνέβη το ίδιο – τώρα έτρεμε και εσυσπάτο το πόδι. Κάτι όμοιον δεν μου είχε συμβή ποτέ πριν˙ ύστερα προσεπάθησα με τον θλάστη να συλλάβω και την καρδιά, η οποία ακόμη εκτύπα και υπό τον θλάστη έκανε σπασμούς ολοέν και αργότερον… και αργότερον και επί τέλους έπαυσε.

Τότε εσυνειδητοποίησα ότι έπραξα φόνο, ότι εθανάτωσα τον άνθρωπο. Η γυναίκα αιμορραγεί πολύ, η ζωή της εκινδύνευε. Προσηυχήθηκα: «Κύριε, βοήθησε με να σώσω αυτήν την γυναίκα και τιμώρησε εμένα!». Έκτοτε ποτέ μου δεν επανέλαβα όμοια πράξη. Έτυχε η νέα μου γνώση να συμπίπτη με την άποψη της Εκκλησίας – ότι το έμβρυο είναι ζωντανόν ήδη από την σύλληψη του, δηλαδή από την στιγμή της γονιμοποιήσεως του ωαρίου.

Η ενδομήτρια παιδοκτονία είναι πολύ μεγαλύτερη και βαρύτερη αμαρτία από τον απλούν φόνον, επειδή το έμβρυο εντός της μήτρας είναι αδύναμο να αμυνθή, ενώ δεν πταίει για τίποτε˙ μόνον εκείνο είναι άνευ του προσωπικού πταίσματος εις όλον το ανθρώπινο γέ νος, διότι δεν εγεννήθη καν.

Ως κοινωνία είμεθα υποχρεωμένοι να προστατεύουμε το παιδί ιατρικώς, ηθικώς, δικαστικώς και νομικώς, διότι πρέπει να έχη όλα τα δικαιώματα, τα οποία έχει ένας ενήλικας. Αυτό είναι το καθήκον μας προς όλα τα μέλη της κοινωνίας μας.

—————————-

Αυτή είναι η κατάθεση του ιατρού Στόϊαν Αδάσεβιτς, που είναι μοναδικός γυναικολόγος στην Σερβία και ο οποίος δημοσίως ωμολόγησε ότι η έκτρωση είναι φόνος, δια τον οποίον ευθύνονται τόσον ο ιατρός, όσον και η μητέρα. Εκυκλοφόρησε δε και βιβλίο με τίτλο «Η αγιότης της ζωής», με συλλογή των άρθρων του περί της ενδομητρίου παιδοκτονίας.

Η συνέντευξη του δημοσιευθείσα εις την «Ορθοδοξίαν» (περιοδικόν της Σερβικής Εκκλησίας), συγκλονίζει τόσο με την ειλικρίνεια της, όσο και με το περιεχόμενο της.

—————————————————————————–

Στη συνέχεια παραθέτουμε τις καταθέσεις γυναικών, που έκαναν έκτρωση και τις οποίες κατέγραψε η ψυχολόγος Ειρήνη Λεβεντάκη.

Σπαράσσεται η μνήμη  αυτών των γυναικών, καθώς αφηγούνται – η καθεμία με διαφορετική ηλικία, από δεκατεσσάρων έως εξήντα ετών – ότι έχουν κάνει άμβλωση. Όλες με διαφορετική προέλευση και αίσθηση του φοβερού χορού της γονιμότητας.

Σε όλες χαράχτηκε κάτι κοινό. Δεν ξέχασαν αυτή την εμπειρία.

Η πρώτη λέει: ‘Θυμάμαι τα στρογγυλά φώτα από πάνω μου, τη φωνή του γιατρού που έλεγε ‘ανάπνεε αργά’… το σβήσιμο των αισθήσεων… και τη φρίκη στην ψυχή μου όταν ξανάνοιξα τα μάτια. Ο Θεός να με συγχωρέσει! Δεν θα το ξανακάνω ποτέ πια, ποτέ!

Βλέπω τα παιδάκια κι έχω μια μόνιμη πίκρα στην καρδιά μου… Τώρα, βέβαια, βλέπω την κόρη μου και τη χαίρομαι, αλλά δεν μπορώ να ξεχάσω ούτε λεπτό εκείνη την ‘εμπειρία’… δηλαδή την ψυχή που σκότωσα… Πώς θα ήταν αν ζούσε τώρα; Θα ήταν αγόρι ή κορίτσι; Θα μου έμοιαζε; Ερωτηματικά ατελείωτα’.

Η δεύτερη έχει σκληρή έκφραση στο πρόσωπο κι ενώ μου μιλά το βλέμμα της είναι καθηλωμένο. ‘Έχω κάνει δεκατέσσερις εκτρώσεις! Δυο αποτυχημένους γάμους, με δυο υπέροχους ανθρώπους. Για τα διαζύγια απ’ ότι καταλαβαίνετε, φταίω εγώ.

Η δασκάλα μου στο άσραμ μου λέει συνέχεια ότι έτσι έπρεπε να γίνει, καρμικά δηλαδή, με καταλαβαίνετε; Προσπαθώ με τον διαλογισμό να βοηθηθώ, μήπως και σταματήσουν αυτά τα όνειρα. Είναι δεκατέσσερις σκιές που έρχονται κάθε βράδυ στον ύπνο μου.

Ξυπνώ τόσο βαριά και δεν χαίρομαι πια τίποτα. Δεν καταλαβαίνω, πώς ζει ο κόσμος; Πού βρίσκει τη δύναμη να περνά την κάθε μέρα, την κάθε ώρα. Δεν χαίρομαι τίποτα, με ακούτε, τίποτα! Ούτε τα παιδιά μου ούτε τη δουλειά μου… τίποτα.

Τώρα πείτε μου, τι έχω, κατάθλιψη, τι, έχω τρελαθεί; Θα με βοηθήσετε; Τι ψυχοθεραπευτική μέθοδο χρησιμοποιείτε’;

Η τρίτη: ‘Τι ταλαιπωρία, δεν σας λέω. Άγχος, ένταση, ενοχές. Ποιος φταίει και ποιος δεν φταίει; Βέβαια δεν μιλάω καθόλου. Τι να πω στον άντρα μου, ότι έχω κάνει έκτρωση στα είκοσι εφτά μου; Αδύνατον! Να, τότε συνέλαβα αμέσως, τώρα δεν αντέχω άλλο με τις εξωσωματικές.

Η Κλεοπάτρα είναι πολύ θυμωμένη. ‘Μ’ έστειλε η μάνα μου, έλεγε όλη την ώρα ‘είναι αδύνατον να το κρατήσουμε, δουλεύω μέρα-νύχτα και δεν βγαίνουμε, είσαι μικρή ακόμη, έχεις καιρό να κάνεις όσα θέλεις, θα δεις, ούτε που θα το θυμάσαι…’ Καπάκι βρέθηκε και ο Τόλης.

Τι δεν μου έταξε … φορέματα, ότι θέλω, club, τα καλύτερα, είχε και μια κούρσα φοβερή, πολλά λεφτά. Τα πλήρωσε όλα εκείνος. Τότε νόμιζα ότι ήταν ο άγγελός μου, τώρα, μετά από δυο χρόνια στα δεκάξι μου, πιστεύω ότι είναι διάβολος.

Η Κλεοπάτρα φυσά τον καπνό από το τσιγάρο που ρουφά με μανία, και συνεχίζει: ‘Με κορόιδεψε, γίνονται διάφορα τώρα και δεν ξέρω πώς θα ξεμπλέξω. Σταμάτησα το σχολείο, έμενα συνέχεια από απουσίες. Έχω φοβερά νεύρα, φοβερά! Άμα μου τη δώσει μπορώ να πλακώσω στο ξύλο άνθρωπο στο δρόμο.

Κάποιες φορές κάθομαι στο σπίτι και κλαίω ασταμάτητα. Ουφ! Βοήθεια! Αν είχα κρατήσει το μωρό τώρα θα ήμουν καλύτερα, είμαι σίγουρη γι’ αυτό. Γιατί το έκανα Θεέ μου; Η μάνα μου τα φταίει όλα’.

Η Λίτσα έχει κάπως παγερό ύφος, όταν μου λέει: ‘Έχω δυο παιδιά, το δεύτερό μου ο Μανώλης βγήκε άρρωστο. Πριν πέντε χρόνια, αφού το τρέχαμε σε χίλιους δυο γιατρούς, στο τέλος μας ανακοίνωσαν ότι έχει αυτισμό. Δεν προλαβαίναμε να το πηγαίνουμε στα διάφορα.

Πότε στον παιδοψυχίατρο, πότε στη λογοθεραπεία, πότε στην ψυχοκινητική. Βέβαια, όπως καταλαβαίνετε, όλα αυτά έχουν και έξοδα. Όταν ο Μανώλης ήταν σχεδόν δύο ετών και δεν γνωρίζαμε ακόμα την πάθησή του, είχα μείνει έγκυος.

Εκείνη την εποχή ήμουν κουρασμένη, παρότι δεν μπορώ να πω, έχω βοήθεια. Έχω τη μάνα μου, την πεθερά μου, τη γυναίκα για το σπίτι, την κοπέλα για τα παιδιά, ναι, δεν μπορώ να πω. Αλλά πού να φανταστώ τι με περίμενε; Τι να πω; Μήπως με τιμώρησε ο Θεός; Δεν πιστεύω κιόλας! Δεν θέλω να τα σκέφτομαι γιατί με πιάνει απελπισία.

Η Ελεάνα είναι καλλιτέχνις. ‘Έμεινα έγκυος στην πιο ακατάλληλη στιγμή της ζωής μου. Έτσι τουλάχιστον νόμιζα τότε. Είχα προβλήματα όλων των ειδών. Δεν είχα δουλειά, ανακάλυψα ότι ο άνδρας μου με απατάει συστηματικά με διάφορες.

Όταν του ανακοίνωσα ότι είμαι έγκυος, έκανε σαν τρελός. Άρχισε να λέει ότι δεν πιστεύει ότι είναι δικό του. Είχε τους λόγους του βέβαια… Ένιωθα τόσο ανασφαλής, όσο ποτέ στη ζωή μου. Σκεφτόμουν, τι φταίει τώρα αυτό το πλάσμα να γεννηθεί μέσα σε όσα προβλήματα; Πήγαμε λοιπόν και το έριξα.

Τα πράγματα όμως δεν καλυτέρεψαν, χειροτέρεψαν τόσο, που κατέληξα με ψυχοφάρμακα. Ο άλλος άρχισε να σηκώνει και χέρι. Κάποια στιγμή δεν άντεχα άλλο, είχα μεγάλο βάρος στην ψυχή μου. Πήγα κι εξομολογήθηκα. Δεν είχα ξαναπάει σε παπά.

Ούτε που το φανταζόμουν, εγώ αυτά τα κορόιδευα. Σιγά-σιγά όμως έκοψα τα ψυχοφάρμακα κι έτσι πήρα τη ζωή μου στα χέρια μου, ή μάλλον, την άφησα στα χέρια του Θεού’.

Η Δανάη κοντεύει τα εξήντα. ‘Το ξέρω ότι δεν είναι τίποτα σπουδαίο. Ούτε ψυχή έχει τους πρώτους μήνες. Είναι ένα τόσο δα πραματάκι… σιγά! Κάποιοι λένε ότι είναι φόνος. Σιγά! Έλα όμως που τα θυμάμαι όλα. Τόσα πράγματα έχω ξεχάσει, αυτό με τίποτα.

Κάθε λεπτομέρεια θυμάμαι. Σαν να βλέπω ταινία. Λέτε να είναι γιατί δεν έκανα παιδιά; Μα αφού δεν ήθελα, τι λέω. Κάποιες στιγμές της ζωής μου σκέφτομαι πώς θα ήταν τώρα, εάν είχα αυτά τα τέσσερα παιδιά. Τέλος πάντων. Με ενοχλεί που δεν μπορώ να τα ξεχάσω.

Τα φάρμακα που παίρνω μ’ έχουν βοηθήσει πολύ, δε λέω. Είμαι καλά, αλλά γιατί να μη με βοηθούν στο να ξεχάσω; Εσείς θα ξέρετε κάποιο τρόπο, δεν μπορεί;’

Η κυρία Βούλα είναι πολύ γλυκειά και ταπεινή, μου λέει: ‘Είχα τρία αγόρια στην εφηβεία, δεν άντεχα άλλο. Δουλειά και σπίτι και με τον άντρα μου που μόνος του δεν τα κατάφερνε, και είναι και μέσα στη γκρίνια… Μόλις έμαθα ότι είμαι έγκυος, χωρίς να πω τίποτα σε κανέναν, γνωρίζοντας πολύ καλά τι πάω να κάνω, το έριξα.

Ήμουν τριάντα εννέα ετών στη μετέπειτα εγκυμοσύνη. Η Μαρία μου έχει σύνδρομο Ντάουν, όπως είδατε. Ευτυχώς που πληρώνω κάθε μέρα σ’ αυτήν εδώ τη ζωή’.

Η Ιφιγένεια είναι εξήντα ετών. ‘Τι κι αν πέρασαν τριάντα ολόκληρα χρόνια από τότε; Δεν το έχω ξεχάσει ούτε λεπτό. Νόμιζα ότι ήταν η πιο ακατάλληλη στιγμή της ζωής μου, αποδείχτηκε, εκ των υστέρων βέβαια, ότι ήταν η τελειότερη! Τότε, ήμουν και πολύ σίγουρη για την απόφασή μου.

Ούτε που μπορούσα να φανταστώ πώς θα ένιωθα μετά. Ένα μετά που έχει μείνει ανεξίτηλο’.

……………………..

Από τη στιγμή της σύλληψης η ζωή πάλλεται, μετασχηματίζεται και μένει στην αιωνιότητα. Ευχές πολλές σε όλες τις γυναίκες, ούτως ώστε να φωτιστούν έγκαιρα και να λυτρωθούν μέσα από τις ζωές που θα γεννήσουν,

————————————————————————————–

Για επίλογο παραθέτουμε τα λόγια ενός σύγχρονου πατέρα, μακαριστού πια.

Απ΄το ύφος του ίσως τον αναγνωρίσουμε:

”Όλοι έχετε κλάψει.

Άλλος τον πατέρα του, άλλος τη μητέρα του, άλλος το παιδί του, άλλος κάποιον συγγενή του.

Γεμάτη από δάκρυα είναι η ανθρωπότης.

”Κοιλάς κλαυθμώνοε” έγινε ο κόσμος.

Αν ένας άγγελος μαζέψει τα δάκρυα που χύνουν οι άνθρωποι, θα κάνει μια λίμνη μεγαλύτερη από την Πρέσπα.

Αλλ΄αυτά τα δάκρυα είναι άχρηστα.

Υπάρχουν κάποια άλλα δάκρυα πολύτιμα.

Είναι τα δάκρυα της μετανοίας.

Ποιος από σας έκλαψε για τ΄αμαρτήματά του;

Μάτια, που κλαίτε για άλλα πράγματα, δώστε μου ένα δάκρυ μετανοίας!

Το δάκρυ που έχυσε η πόρνη, τα δάκρυα που χύνουν οι αμαρτωλοί στα εξομολογητήρια.

Ένα τέτοιο δάκρυ, λένε οι πατέρες της Εκκλησίας, το παίρνουν οι άγγελοι του Θεού, το πάνε στο θρόνο Του και γίνεται Ιορδάνης ποταμός.

Όλοι μας πρέπει να περάσουμε απ΄αυτό τον Ιορδάνη.

Και να ξέρουμε ότι το”αμαρτάνειν είναι ανθρώπινον, το εμμένειν τη αμαρτία” είναι σατανικό.

Ένας μόνο δε μετανοεί, ο σατανάς”.

———————————————————-

Σε μια πρόχειρη στατιστική που έγινε, φοβερή η διαπίστωση: οχτώ στα δέκα ζευγάρια κάνουν έκτρωση.

Ποιο άλλο αποδεικτικό στοιχείο ότι πληρώνουμε αμαρτίες για ό,τι μας συμβαίνει;

Δυο ωστόσο φωνές ας μας συνετίζουν, της συνείδησης ότι είμαστε φονιάδες γονείς, όταν κάνουμε έκτρωση, και η άλλη των σκοτωμένων εμβρύων –  μωρών, που , αν δεν μετανοήσουμε, θα την ακούμε σαν από τηλεβόα και στην αιώνια κόλαση: ”εσύ, μητέρα μου, ο φονιάς μου;”.

Αμήν

Ζιώγα Κατερίνα