Μετά την επίσκεψη Ομπάμα, όπως το είχαμε προβλέψει, άρχισε μια έντονη κινητικότητα στο Κυπριακό.
Μεγαλύτερη στο παρασκήνιο και μικρότερη στο προσκήνιο όπως συμβαίνει πάντοτε σε διαπραγματεύσεις….
Στο τέλος της θητείας κάθε Αμερικανού προέδρου κάνει την εμφάνισή της η ελπίδα επίλυσής του.
Περνάει μια βόλτα πασαρέλας και μετά καταποντίζεται μέχρι να μεγαλώσει μια νεότερη…
Το “Κυπριακό” πρόβλημα είναι πρωτίστως διεθνές πρόβλημα παράνομης εισβολής και κατοχής ξένης χώρας (Τουρκίας) επί άλλης χώρας (Κύπρου).
Εκεί είναι το κομβικό σημείο της λύσης. Γνωρίζουμε ποιός κρατάει το κλειδί…
Έτσι πέρασαν τέσσερις δεκαετίες και διαψεύστηκε παταγωδώς ο αείμνηστος Γεώργιος Μαύρος.
Υπουργός Εξωτερικών και Αντιπρόεδρος της κυβερνήσεως Εθνικής Ενότητας υπό τον Κων/νο Καραμανλή, ο ευπατρίδης αρχηγός της Ενώσεως Κέντρου-Νέες Δυνάμεις και διαπραγματευτής στη Γενεύη τον καυτό Ιούλη και πικρό Αύγουστο του 1974 μετά την πτώση της χούντας των συνταγματαρχών και ενώ εξελίσσονταν οι Αττίλες Ι και ΙΙ στη μαρτυρική Κύπρο, είχε δηλώσει επανειλημμένως ότι ο “τουρκικός στρατός κατοχής μια μέρα θα είναι όμηρος της Κύπρου”!
Δυστυχώς έχει συμβεί το αντίθετο: 
Η Κύπρος είναι όμηρος του στρατού κατοχής!
Ακούμε συνεχώς για δίκαιη και βιώσιμη λύση, για εφαρμογή των ψηφισμάτων  και αποφάσεων του ΟΗΕ και ιδιαίτερα του 3539 ψηφίσματος της 19ης/7/74 και της 3212 απόφασης του Νοέμβρη του 1974 που ήταν και ομόφωνη και ζητούσε τον σεβασμό της κυριαρχίας της Κυπριακής Δημοκρατίας, την άμεση απομάκρυνση όλων των ξένων στρατευμάτων από το νησί καθώς και την επάνοδο των προσφύγων στις εστίες τους μόνο σε επίπεδο ηθικό μπορούν να θεωρηθούν ως δικαίωση.
Σε πρακτικό επίπεδο δεν έχουν αντίκρυσμα.
Η Τουρκία με διπλωματία χαμηλής όχλησης  για το Κυπριακό και υψηλής σε άλλα μέτωπα όπως Αιγαίο, “γκρίζες ζώνες”, Υφαλοκρηπίδα, Δυτική Θράκη, ΑΟΖ  κατάφερε να δημιουργήσει τετελεσμένα έχοντας την ευνοϊκή μεταχείριση των Δυτικών μας συμμάχων αφού αξιοποίησε γεωστρατηγικά πλεονεκτήματα στον Ψυχρό πόλεμο, στην δεκαετία του 70, στους πολέμους ανάμεσα στο Ιράν-Ιράκ,στον πόλεμο του κόλπου και την εισβολή στο Ιράκ, την επέμβαση στο Αφγανιστάν και την σημαντική άνοδο και επιρροή μουσουλμανικών καθεστώτων ιδίως μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης.
Κατέχει το 40% του εδάφους στο βορρά διχοτομώντας κατ’ ουσίαν το νησί, το 60% των πλουτοπαραγωγικών πηγών,  έχει ανατρέψει την πληθυσμιακή αναλογία του 18% των Τουρκοκυπρίων έναντι του 82%  των Ελληνοκυπρίων με χιλιάδες εποίκους από τα βάθη της Ανατολίας και με την στρατιωτική της μηχανή και τις βάσεις στο  Βορρά κρατά αδρανοποιημένο και αιχμάλωτο το νότιο τμήμα του νησιού.
Το Κυπριακό πρόβλημα μπορεί να θεωρηθεί ως μια  αλυσίδα χαμένων ευκαιριών, προκλήσεων και λαθών από την  Ελληνική και Ελληνοκυπριακή πλευρά που κατάφερε βλακωδώς  μόνη της να βάλει το πόδι της Τουρκίας στη Μεγαλόνησο.
Μια Τουρκία που αφού είχε πουλήσει κάποτε ως Οθωμανικό λάφυρο πολέμου την Κύπρο,στην οποία είχε μόνο μειοψηφικό μουσουλμανικό πληθυσμό χωρίς εθνική συνείδηση, που δεν φανταζόταν την γεωστρατηγική αξία και σημασία που θα αποκτούσε σε βάθος χρόνου και αναμείχθηκε από “καπρίτσιο” με την βοήθεια του Αγγλικού παράγοντα του δόγματος “διαίρει και βασίλευε” μπροστά στο διαφαινόμενο τέλος ενός μακρόχρονου εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα αυτοδιάθεσης και ένταξης στον εθνικό ελληνικό κορμό.
Δεν είναι όμως της παρούσης η περαιτέρω εμβάθυνση στα μονοπάτια και τους δαιδάλους της ιστορίας.
Η αποτυχία των συνομιλιών στη Γενεύη υπό τον αδύναμο και υποβαθμισμένο πολιτικά και ηθικά Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών του Μπαν Γι Μούν ήταν αναμενόμενη, παρά τα θρυλούμενη περί λύσης και συμφωνίας μεταξύ Αναστασιάδη-Ακιντζί.
Ο Ακιντζί και ο κάθε Ακιντζί θέλοντας και μη είναι το μακρύ χέρι της Τουρκίας.
Στόχος της Τουρκίας είναι η ανάδειξη στον διεθνή παράγοντα  ως υπευθύνου της μη λύσης την Ελληνοκυπριακή πλευρά με επακόλουθο την διπλωματική απομόνωση και υποβάθμισή της.
Οι επιστροφή των μισών προσφύγων(100.000) κατέληξε στις  στο ένα τέταρτο (67.000)!
Γνωστή τακτική….ανατολίτικου παζαριού!
Δίκαιη λύση δεν μπορεί να υπάρξει διότι η τωρινή κατάσταση παγιωμένη εδώ και σαράντα και πλέον έτη είναι δημιούργημα των όπλων!
Μόνο με όπλα και δύναμη πυρός μπορεί να ανατραπεί και αυτό δεν φαίνεται ούτε εφικτό ούτε λυσιτελές.
Βιώσιμη δικοινοτική-διζωνική λύση όπως δείχνουν τα πράγματα δεν είναι ορατή.
Η Τουρκία κάθε φορά- όπως αναφέραμε και παραπάνω στο εδαφικό- θα θέτει στόχους μαξιμαλιστικούς με τη δύναμη των όπλων,την χρονική ευχέρεια και υπομονή που είναι επωφελείς συνιστώσες γι αυτήν μέχρι να καταλάβει ολόκληρο το νησί!
Είναι πάγια αρχή της Τουρκικής πολιτικής που περιγράφεται ευκρινώς στο Δόγμα Νταβούτογλου…
Και συμφωνία να υπογράψει πάλι θα ζητήσει ανταλλάγματα για να την εφαρμόσει!
Από την άλλη δεν μπορεί να μην υπολογιστεί το κόστος της λύσης που μπορεί να υπερβαίνει σύμφωνα με εκτιμήσεις τα 30 δισ. ευρώ( τεράστιο ποσό για τα δεδομένα της Κύπρου) και ποιος φυσικά θα το πληρώσει!
Οπωσδήποτε κανένας δεν μπορεί να αποφασίσει  να εφαρμόσει λύση αν αυτή δεν τεθεί υπό την έγκριση και ετυμηγορία του Κυπριακού λαού που είναι και το δυσκολότερο σημείο.
Το θέμα όμως για μας , τη μητέρα πατρίδα, είναι το εξής: 
Έχουμε εθνική στρατηγική για την ακρωτηριασμένη κόρη;;
Το δόγμα” η Ελλάς συμπαρίσταται, η Κύπρος αποφασίζει” δείχνει σήμερα ανεπαρκές.
Εκπέμπει μια παθητικότητα και εμφανώς αδυναμία.
Αν εξέλιπε τελείως και το “Ενιαίο Αμυντικό Δόγμα” του Ανδρέα Παπανδρέου θα είμαστε όχι καταφανώς ρακένδυτοι αλλά παντελώς γυμνοί!
Μήπως βιαζόμαστε να αποχωρήσουμε εγκληματικά οριστικώς και αμετακλήτως από το πλέον προκεχωρημένο φυλάκιο του Ελληνισμού και ως εγγυήτρια (της “πλάκας”) όπως έγινε από την χούντα των συνταγματαρχών με την απόσυρση της Μεραρχίας που έστειλε κρυφά η κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου το 1964;
Μήπως επαναλάβομε το Καραμανλικό ρηθέν του Αυγούστου του 1974 “Η Κύπρος κείται μακράν…” που οδήγησε στην κατάληψη του 40% της νήσου από τον Αττίλα ΙΙ;
Είδαμε που μας οδήγησαν και τα “δάκρυα” του ιδίου για την Μακεδονία…
Η παρούσα κυβέρνηση της ελαφρότητας που χλευάζεται και δοκιμάζεται από τους Τσάμηδες του Ράμμα με τις προκλήσεις στη Χειμάρα και τους Χάρτες της Μεγάλης Αλβανίας της διπλωματικής αποστολής,  ετοιμάζεται δια του “σκληρού” διαπραγματευτή, πρωθυπουργού, της “επιτυχίας” των κάπιταλ κοντρόλς και του επαχθέστερου τρίτου μνημονίου, να προσέλθει(ή μήπως ήδη διενεργεί μυστικές;) σε συζητήσεις διμερείς με την Τουρκία του αποθρασυνθέντος “σουλτάνου” Ερντογάν, που οι πληγές του στο εσωτερικό τον καθιστούν αστάθμητα επικίνδυνο στο εξωτερικό.
Σημειολογικά επιλέγει την περιοδεία στη Θράκη ο κ. Τσίπρας…
Από εκεί άρχισε το κουβάρι της εισβολής. Από την Αλεξανδρούπολη, το 1967 όπου οι “φαιδροί” χουντικοί  αφού προσκάλεσαν μετά παρακαλούσαν τον παμπόνηρο Ντεμιρέλ να “αφήσει την Κύπρο γιατί έχει… τεράστιες εκτάσεις να καλλιεργήσει στην αχανή Ανατολή”!
Αφού διείδε την φαιδρότητα και αδυναμία διέλυσε τη συνάντησε τη δεύτερη μέρα και προχώρησε προσεχτικά στο σχέδιό του: Κοφινού, απόσυρση ελληνικής Μεραρχίας 8.000 ανδρών,…Επόμενος σταθμός Ετσεβίτ ,1974, αφορμή το πραξικόπημα κατά του Μακαρίου από την προδοτική χούντα των Αθηνών, Τουρκική εισβολή και κατοχή μέχρι σήμερα της μισής Κύπρου!
Αν η κυβέρνηση έχει επιλέξει την παρούσα στιγμή της αδυναμίας μας την στάση του πρωθυπουργού στην πρόσφατη συνάντηση με τον πρόεδρο των ΗΠΑ,  Ομπάμα, ως μοντέλο διαπραγμάτευσης με τους αναξιόπιστους Ανατολίτες γείτονες, είναι στρατηγική επιλογή ήττας!
Άμεση καθίσταται η ανάγκη εθνικής ομοψυχίας, συσπείρωσης, συνενόησης και ενεργούς συμπαράταξης και κινητοποίησης με τον Κυπριακό Ελληνισμό και τον απανταχού απόδημο Ελληνισμό.
Επ΄ουδενί δεν πρέπει να δηλώσουμε “κουρασμένοι” με την Κύπρο.
Επ ουδενί δεν πρέπει να τη θεωρούμε περιττό “βάρος”…
Επ ουδενί δεν πρέπει να μετατραπούμε σε αδιάφορους και λίαν επικίνδυνους “παρατηρητές”!
Όποιες διευθετήσεις κι αν μας τάξουν για το χρέος ή μας δώσουν άλλα ανταλλάγματα κανένα δεν υπερβαίνει την αξία της Κύπρου για τον Ελληνισμό και το Έθνος.
Όχι  τόσο ως οικονομικό μέγεθος αλλά περισσότερο ως Ιδέα, ως Πολιτισμός, ως Ιστορία, ως στρατηγική επιλογή της ύπαρξής μας, εν μέσω Ελευθερίας και προόδου στο διηνεκές.
Νέα προδοσία αν υπάρξει θα είναι όπως η πλάνη των Θείων Παθών:
Χείρων της πρώτης!

Δημήτρης Ψευτογκάς