Χριστιανός όμως που φτάνει στο σημείο να πει ότι” η ζωή μου δεν έχει πια νόημα” ή ”δεν έχει για μένα ο Θεός”, δεν έχει καταλάβει ποτέ τι σημαίνει  να είσαι χριστιανός.

    Για όλα αυτά χρειάζεται ηρωικό φρόνημα και δέσιμο, εκτός από τα οικεία πρόσωπα, σίγουρα και με έναν πνευματικό πατέρα, που ναι μεν ως άνθρωπος είναι σίγουρα  ατελής, έχει όμως συναίσθηση και των αδυναμιών του, αλλά και της τεράστιας ευθύνης του έργου του ως πνευματικού.

  Θα προέχει πάντα η αγάπη στο Θεό και με του πλησίον θα εναλλάσσεται πολλές φορές η προς το πρόσωπό μας.

  Υπάρχουν φορές που επιβάλλεται να θυσιάζουμε το θέλημά μας για χάρη του συνανθρώπου μας κι άλλες που να υπερασπιζόμαστε επίμονα και πολύ ό,τι δικό μας, χωρίς αυτό να είναι εγωιστικό.

  Που θα τον φέρνουν όλο και πιο κοντά και μέσα μας η προσευχή και ιδιαίτερα η θεία Κοινωνία.

  Και η παντός είδους προσφορά σε συνανθρώπους μας.

    Το αίσθημα που κατακλύζει  έτσι το χριστιανό είναι η χαρμολύπη, που κάποτε — ίσως για ορισμένους πολύ αργά — ολοκληρώνεται σε ανεκλάλητη χαρά.

  Η χαρμολύπη είναι ένας συνδυασμός χαράς και λύπης.

  Μιας λύπης για τα όποια κακά και προβλήματά μας, που έχει όμως μέσα την ελπίδα όχι ως αφηρημένη έννοια, αλλά ως βίωμα σιγουριάς και ασφάλειας, που γεννά η αίσθηση της παρουσίας του Κυρίου στην ψυχή, και της πίστης ότι η ζωή του (του πιστού) είναι στα υπόψη του Πατέρα Θεού, που όλα τα μπορεί, αρκεί αυτός να του τα λέει και να επικοινωνεί μαζί Του, να Του υποτάσσεται και να έχει υπομονή.

    Στο νεαρό που αποφάσισε να αυτοκτονήσει, αποδείχτηκε ότι του έλειπε το βίωμα.

  Η πίστη του ήταν μόνο εγκεφαλική.

  Γι΄αυτό και κολοβή.

  Επιδερμική.

  Και επιδερμικός χριστιανός μάλλον στο κλούβιος πηγαίνει.

  Χωρίς αληθινή γνωριμία με το  Χριστό.

  Χωρίς να έχει ψηλαφήσει την αγάπη και τη γλυκύτητά Του στην ψυχή του.

    Επί πλέον ο νεαρός ήταν και υπερευαίσθητο άτομο.

  Ευάλωτο σε εφηβικούς πειρασμούς και αποτυχίες, τις οποίες αδυνατούσε να αντιμετωπίσει θετικά για τον εαυτό του.

    Ήταν και χωρίς πνευματικό.

  Τα δε συναισθηματικά κενά από τη διαπαιδαγώγηση των γονιών του τεράστια.

  Και μάλλον η περίπτωσή του ήθελε και την υποστήριξη ψυχιατρικής φαρμακευτικής αγωγής.

  Αλλά και της αγάπης και της προσευχής όλων των ενοριτών της Εκκλησίας.

     Είναι πάρα πολύ ενισχυτικό και χρήσιμο  οι ενορίτες ενός ναού να είμαστε δεμένοι και κοντά ο ένας στον άλλο.

  Σαν μια οικογένεια, την οποία και αποτελούμε.

  Έτσι βοηθούμε κι εμείς το Θεό να εκτοπίζει ευκολότερα το Σατανά — γιατί αυτουνού έργο είναι οι αυτοχειρίες — και να μας βγάζει νικητές.

    Αυτά είναι σίγουρα  καλό να τα γνωρίζουμε όλοι μας και ιδιαίτερα κάθε κουρασμένος διαβάτης της ζωής, που νιώθει να τρικλίζει από το βάρος της.

  Ο Θεός να δώσει.

  Αμήν

                                                                   Ζιώγα Κατερίνα