Η αποκληθείσα από τον ΠΟΥ πανδημία εξακολουθεί να ταλανίζει πολλούς λαούς στον πλανήτη μας και υποχρεώνει τις κυβερνήσεις να λαμβάνουν μέτρα, τα οποία συντελούν στο να αλλάξει η καθημερινότητά μας. Ιδιαίτερα με την έξαρση της νόσου στη χώρα μας δοκιμάζεται η επάρκεια του ΕΣΥ προς αντιμετώπιση των περιστατικών. Έτσι η κυβέρνηση έλαβε την απόφαση νέου εγκλεισμού μας (λοκντάουν στα ελληνικά) κατά το προηγούμενο της άνοιξης. Στο μέτρο αυτό δεν αντιτάχθηκε η αντιπολίτευση, τηρώντας την ίδια στάση μ’ εκείνη του πρώτου εγκλεισμού.

Την άνοιξη ο λαός μας πανηγύριζε παλαιότερα μεγάλες τόσο θρησκευτικές, όσο και εθνικές γιορτές. Κορυφαία μεταξύ των πρώτων το Πάσχα, μεταξύ των δευτέρων η επέτειος της εθνεγερσίας, την 25^η Μαρτίου. Θα ήταν αφελές να ανέμενε κάποιος να διαμαρτυρηθεί η αντιπολίτευση, με εξαίρεση τον διαφημιστή της «επιστολής του Ιησού», για το σφράγισμα των ναών, την απαγόρευση εξόδου του Επιταφίου και πανηγυρισμού της Ανάστασης του Χριστού. Θα ήταν επίσης αφελές να ανέμενε διαμαρτυρία για την απαγόρευση των παρελάσεων, τις οποίες οι «προοδευτικοί» αποκαλούν εθισμό της νεολαίας μας στο στρατοκρατικό «πνεύμα»!

Έτσι βόλεψε τους πάντες που πέρασε η ενοχλητική πλέον επέτειος του ξεσηκωμού των προγόνων μας, ενοχλητική επειδή μας ελέγχει για τον ενδοτισμό, τη δειλία, τον φιλοτομαρισμό, την απεμπόληση των ιδανικών των προγόνων μας. Βέβαια ο πρωθυπουργός μας βρήκε ευκαιρία να τονίσει τότε, καθ’ υπαγόρευση των εθνομηδενιστικών κύκλων, ότι με την απελευθέρωση γίναμε έθνος. Προσοχή: έθνος όχι κράτος, γιατί διασπείρεται στα ΑΕΙ ευρέως η άποψη, ότι οι σκλαβωμένοι πρόγονοί μας δεν είχαν εθνική συνείδηση παρά μόνο θρησκευτική. Και κατ’ αυτής λυσσομανούν οι εμπαθείς εχθροί της πίστης των προγόνων μας!

Η επανάπαυση στη σκέψη ότι ο ιός θα νικηθεί από τις υψηλές θερμοκρασίες του θέρους και δεν θα επανακάμψει κατά το φθινόπωρο πέρασαν κάποιοι μήνες. Δυστυχώς ο ιός επανέκαμψε δριμύτερος χάρη και στην ελαφρότητα των νέων, οι οποίοι δέχονται τώρα έντονες τις επικρίσεις απ’ αυτούς που τους εκμαύλισαν, τη γενιά μου δηλαδή. Έτσι οδηγηθήκαμε στον νέο εγκλεισμό. Αλλά το φθινόπωρο γιορτάζουμε νέα μεγάλη εθνική επέτειο, το ΟΧΙ του 1940. Ούτε και κατ’ αυτή επιτράπηκαν οι παρελάσεις και η αντιπολίτευση, πλην μικρού τμήματος, που προσδιορίστηκε ήδη, τήρησε και πάλι σιγή ιχθύος. Κάποιοι που είχαν την τόλμη να εξέλθουν στους δρόμους με ελληνικές σημαίες δέχθηκαν παρατηρήσεις από αστυνομικά όργανα, έχοντα βέβαια εντολές άνωθεν.

Οι πολλοί έμειναν απαθείς. Λίγες σημαίες αναρτήθηκαν στους εξώστες των οικιών. Το πρώτιστο αυτό εθνικό σύμβολο τείνει να ταυτιστεί πλέον με τους οπαδούς των ολοκληρωτικών ιδεολογιών! Μπορεί να καίγεται η σημαία δημοσίως από «αναρχικούς» ή «μετανάστες» (πρακτοράκια;) υπό τα απαθή βλέμματα αστυνομικών. Μπορεί κάποιοι γόνοι «καλών πολιτικών οικογενειών» να θεωρούν την καύση δικαίωμα των πολιτών, μπορεί κάποιοι πολιτικοί να κάνουν τη διάκριση των σημαιών σε επίσημες και ανεπίσημες. Ο λαός κοιμάται «τον ύπνο του δικαίου». Προς μεγάλη τέρψη όλων αγρυπνούν και μάχονται υπέρ της «σωτηρίας» του έθνους οι οπαδοί του ολοκληρωτισμού, παρέχοντας πολυτιμότατο άλλοθι στους εθνομηδενιστές!

Από τα νέα μέτρα απαγορεύσεων και εγκλεισμού δεν ήταν δυνατόν να εξαιρεθούν οι ιεροί ναοί. Όπως και την άνοιξη δεν προβλέφθηκε ως λόγος εξόδου η ολιγόλεπτη προσευχή των πιστών σε κάποιο ναό, ενώ προβλέφθηκε πάλι η έξοδος προς συνοδεία κατοικιδίου ζώου. Δεν είναι δύσκολο να αντιληφθούμε ότι η απαγόρευση σκοπό έχει να αποτρέψει την προσφορά της θείας Κοινωνίας στους ελάχιστους πιστούς, που την έχουν όντως ανάγκη. Με την απαγόρευση της παρουσίας πιστών κατά την τέλεση της θείας λειτουργίας, η Εκκλησία για δεύτερη φορά αντιμετωπίζεται από την κυβέρνηση με υποτιμητική διάθεση έναντι των πολυκαταστημάτων και των τραπεζών. Είχα γράψει σε ανοιξιάτικο άρθρο ότι η διάρκεια της θείας Λειτουργίας δεν ξεπερνά τη μιάμιση ώρα και οι πιστοί, μικρού αριθμού, παραμένουν ακίνητοι σε αποστάσεις. Τελευταία λήφθηκε η απόφαση ο αριθμός των πιστών να περιοριστεί στους εννιά. Διαμαρτυρία από πλευράς Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας δεν έγινε. Μήπως αυτή έλαβε την απόφαση αυτοκατάργησης; Ακολούθησε η απαγόρευση τέλεσης ιερών ακολουθιών με παρουσία πιστών, όπως και κατά την περίοδο του Πάσχα. Μάλιστα ο αρμόδιος υπουργός μας προετοιμάζει να γιορτάσουμε τα προσεχή Χριστούγεννα με διαφορετικό τρόπο, πανομοιότροπο μάλλον με τον εορτασμό του φετινού Πάσχα.

Πολλοί επιχαίρουν για τις εξελίξεις, καθώς ο ιός διευκολύνει την επιτάχυνση της πορείας προς ουδετερόθρησκο κράτος! Άλλωστε λυσσαλέες είναι οι επιθέσεις κατά του μυστηρίου της θείας Ευχαριστίας. Μητροπολίτης υπέστη αυτεπάγγελτη δίωξη. Ήδη άρχισαν οι καταδόσεις για προσέλευση ελαχίστων πιστών στους ναούς και οι περιπολίες αστυνομικών εντείνονται. Άκρως εντυπωσιακό είναι ότι το αδιαχώρητο μπροστά από την αίθουσα του δικαστηρίου εν αναμονή της απόφασης για τη δίκη της «Χρυσής αυγής» δεν έπεσε στην αντίληψη κανενός αρμοδίου. Βέβαια κατακριτέα είναι και ο φανατισμός κάποιων πιστών, οι οποίοι αρνούνται να προσαρμοστούν στο ελάχιστο προς τα διαταγμένα μέτρα, και η προκλητική τους στάση.

Ήλθε όμως και η ώρα της επετείου της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Η κυβέρνηση δεν ήταν δυνατόν να επιτρέψει εξαίρεση από τα μέτρα και έκδοση άδειας για πορεία. Σχεδόν σύσσωμη η αντιπολίτευση καταδίκασε τη στέρηση στους πολίτες της χώρας συνταγματικού δικαιώματος. Τεράστιο το μέγεθος της υποκρισίας. Το Σύνταγμα της χώρας δεινοπαθεί επί δεκαετίες από τις κυβερνήσεις της χώρας και οι υποτελείς στον ξένο παράγοντα πολιτικοί, με επικεφαλής αυτούς πού έχουν απολέσει το «ηθικό πλεονέκτημα», ξιφουλκούν ανάγοντας την επέτειο του Πολυτεχνείου σε κατά πολύ πιο σημαντική από τις άλλες της Παλιγγενεσίας και του ΟΧΙ. Και όχι μόνο αυτό πράττουν, αλλά δίνουν σπουδαίο πλεονέκτημα στην κυβέρνηση να αυτοπροβάλλεται προς τον λαό ως προασπιστής των εθνικών ιδεωδών, αν και έδειξε το πρόσωπό της με την επιλογή προσώπων για τη στελέχωση της Επιτροπής εορτασμού των 200 ετών από την ηρωική επανάσταση των προγόνων μας. Και δεν είναι μόνο τα πρόσωπα. Αντί του  «Ύμνου προς την ελευθερία» και του «Θουρίου» επέλεξε η επιτροπή ένα τραγουδάκι καλλιτέχνη πάντοτε εντός των πραγμάτων. Ίσως ο κορονοϊός εμποδίσει, προς μεγάλη ευχαρίστηση αρκετών κατά την ταυτότητα μόνο Ελλήνων, τον εορτασμό της παλιγγενεσίας κατά το προσεχές έτος. Μήπως όμως αποφύγουμε έτσι τα χειρότερα; Θα είναι πράγματι εορτασμός ή διακωμώδηση;

Η χώρα μας αντιμετωπίζει την τουρκική επιβουλή, ενώ από πουθενά δεν αναμένει την παραμικρή στήριξη. Απεναντίας είναι εξόφθαλμη η προκλητική στήριξη της Τουρκίας. Και εμείς αντί να ομονοούμε, προκειμένου να αντιμετωπίσουμε την κρίσιμη για τη χώρα κατάσταση, αναζητούμε αφορμές περαιτέρω διάσπασης της εθνικής ομοψυχίας. Άραγε, αν συμβεί κάποια αναταραχή, που ευχόμαστε ο Θεός να αποτρέψει, θα επιτραπεί ν’ ανοίξουν οι θύρες των ναών; Οι πρόγονοί μας σ’ Αυτόν εναπέθεταν τις ελπίδες τους. Εμείς σε τι ελπίζουμε πλέον;

«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»