Το έκτο μυθιστόρημα του Γεωργίου Τζιτζικάκη, « Ένα δράμι δύναμης», από την πρώτη σελίδα μέχρι και την τελευταία αράδα του επιλόγου, σε κρατάει αγκιστρωμένο: με το θέμα που διαπραγματεύεται, με τη γλώσσα της συγγραφής του και με τον τρόπο που αναπτύσσει την πλοκή του!…  Ένα μυθιστόρημα που νιώθεις  άμεσα την επιβλητική δύναμη του!.. Αρχίζεις την ανάγνωση του και αισθάνεσαι την περιδυνητική του έλξη από τις πρώτες σελίδες, χωρίς να μπορείς να αποστασιοποιηθείς από την κεντρομόλο συναρπαγή του μέχρι και την τελευταία του παράγραφο!…

Η αμεσότητα της πρωτοπρόσωπης αφήγησης του, σου δημιουργεί την συμπάθεια της φιλικής εξομολόγησης, ενός οικείου, συγγενικού σου προσώπου, που εναγώνια επιζητεί την ψυχική του ελάφρυνση με την εκμυστήρευση των προσωπικών του βιωματικών, οδυνηρών μυστικών!…

Η γλώσσα του λιτή και σκληρή, αλλά με μια περίτεχνη ροή, χωρίς  καλολογικισμούς, ουσιαστική, όπως οι δωρικοί κίονες που υποβαστάζουν το αέτωμα, συμπαρομαρτυρεί, ως δυναμικό γνώρισμα, των εκφραστικών τρόπων του πρωταγωνιστή και του κοινωνικού τοπίου, του υπόκοσμου, όπου εξελίσσεται η μυθιστορία. Και ταυτόχρονα, έντεχνα με την αδρότητα της, αποφλοιώνει την επιδερμική επικάλυψη της κοινωνίας του υποκριτικού καθωσπρεπισμού!…

Οι εικόνες που φτιάχνονται με την αφήγηση δεν έχουν τη βλοσυρή απόκοσμη μορφή των πικραμένων αγίων, ούτε τη μαγευτική με φιοριτούρες και στολίσματα των ρομαντικών ποιητών, ούτε έχουν την πολυχρωμία, την σημειολογία και τους συμβολισμούς των σουρεαλιστών εικονοποιών, αλλά, είναι εικόνες καθημερινές, που φιλοτεχνούνται άμεσα από την ίδια τη ζωή με πινέλο την πραγματικότητα!.. Εικόνες που σχηματίζονται στο εικονοστάσι της μνήμης και μένουν ανεξίτηλες με την αδρότητα τους! Εικόνες που ελκύουν και πυροδοτούν το συναίσθημα!..

Η πρωτοπρόσωπη αφήγηση, η σκληρή αλλά περίτεχνα ρέουσα γλώσσα και η εικονοποιία από την καθημερινή μας πραγματικότητα τοποθετούν το βιβλίο στο χώρο της ρεαλιστικής μυθιστορίας.

Ο ρεαλισμός του πείθει. Η εικονοποιία του είναι προσελκυστική. Κάποιες από τις βιωματικές εμπειρίες της εξιστόρησης σου γίνονται διδάγματα που σε αγγίζουν και σε κινητοποιούν δημιουργικά. Κι από την πλοκή του βαθειά έρχονται διάφοροι ήχοι που εκπέμπονται ως κρυφό – συναγωγοί στο τέρμινο της αφήγησης, όπως ο ήχος του παγωμένου βοριά, κλαγγή των μηχανών της αποθήκης σφαγείου, το σφύριγμα της ανθρωποκτόνου σφαίρας και το απεγνωσμένο ούρλιασμα της απώλειας και της αφαίρεσης!

Όλα διασταυρώνονται με μια ομαλή αλληλοδιαδοχή, εικόνων, λόγου και ήχων σε μια συμπαγή αμεσότητα και η γλώσσα του γλιστρά, χωρίς ιδιαίτερη ποίηση, όμορφα κελαριστά και σε αφοπλίζει!…

Ο Γεώργιος Τζιτζικάκης σπάζει το μαύρο κέλυφος της νύχτας και με το φακό του δύτη μας κάνει ορατά όλα όσα διαδραματίζονται στα σκοτάδια του ανύπνωτου βυθού της. Κόλαση η ζωή στον υπόκοσμο της νύχτας. Πολλές φορές η ίδια η πραγματικότητα, η ίδια η ζωή , ξεπερνά σε εικόνες και την πιο δαιμονισμένη φαντασία των καλλιτεχνών!

Η νύχτα λοιπόν, όχι των ενυπνίων και των ρομαντικών φεγγαριών, αλλά των απίστευτων σκοταδιών, της αδιαφάνειας των πράξεων, και των ανήλιαγων υπογείων έχει άλλους νόμους, άλλη ηθική και διαφορετικούς ανθρώπους που μοιάζουν με τα ζώα της: τη νυχτερίδα, την ύαινα, τη γαμψωτή κουκουβάγια  και το τσακάλι!… Και με της φαντασίας μας τα ιριδίσματα: με δράκουλες, αιμοδιψή φαντάσματα, τελώνια και διαβόλους!… Άλλωστε πόσο μπορεί να διαφέρουν οι σωματέμποροι, οι μπουρδελοπροστάστες, οι έμποροι ναρκωτικών και οι μαγαζάτορες των αναγκασμένων εκδιδομένων γυναικών? Είναι κατά κανόνα αδίστακτη για τους φτωχούς και αδύναμους και εγκληματική για όσους δεν υπακούουν στους κανόνες της!.. Δεν συμπαθεί τους άκαμπτους και τους αξιοπρεπείς. Επιζητεί τους οσφυοκάμπτες και τους γλίσχρους!..

Για να ξεφύγεις από τα σκοτάδια της χρειάζεσαι « Ένα δράμι δύναμης» την ώρα που πρέπει, όπως περίτεχνα εξυφαίνει και αφηγείται ο Γεώργιος Τζιτζικάκης στην ομώνυμη, πραγματικά ελκυστική, μυθιστορία του.

Ζαγκανίκας Σίμος