Γενικό λύκειο Φαρκαδόνας Τρικάλων 14/04/2021 ώρα 12μ.μ. Εξ αποστάσεως συνομιλία μαθητών της Γ’ και Β’ τάξης, με έναν «άγνωστο» άνθρωπο, μέχρι τη στιγμή εκείνη. Για εμάς, γνωστός μόνο μέσα από τις μεταφράσεις και συνεντεύξεις του. Αφορμή, τροφή θα λέγαμε καλύτερα, για ΣΚΕΨΗ!

Σχολείο! Σε λίγο θα το αποχωριστούμε για πάντα. Ήταν όμορφα τα χρόνια που περάσαμε; Τι θα θυμόμαστε; Ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες μας; Ποιες είναι άραγε αυτές οι προσδοκίες μας; Να γνωρίσουμε ανθρώπους, να αποκτήσουμε γνώσεις, να κοινωνικοποιηθούμε, να γίνουμε πολίτες, άλλα; Αφήσαμε τον εαυτό μας ελεύθερο, να εξελιχθεί, να αναρωτηθεί, να προβληματιστεί; Οι καθηγητές, κατάλαβαν ότι το μάθημα αφορούσε όλα τα παιδιά ή γινόταν μόνον για δύο ή τρεις καλούς μαθητές; Αυτά είναι λίγα, από τα πολλά ερωτήματα, που δημιουργήθηκαν στο μυαλό μας, μετά από τη σχεδόν δίωρη συζήτηση με τον κύριο Φίλιππο Δρακονταειδή.

Παίρνουμε το θάρρος να εκφράσουμε δημόσια τις σκέψεις μας. Σκέψεις νέων ανθρώπων, που είναι έτοιμοι να ξεχυθούν στη μάχη της ζωής. Άραγε το σχολείο μας προετοίμασε γι’ αυτό ή θα πέσουμε στα βαθιά και θα κολυμπήσουμε ολομόναχοι; Όλοι μιλάνε για «εφόδια». Ποια είναι αυτά; Στην περιοχή μας υπάρχουν παραδείγματος χάρη αγροτοεφόδια, όπου χωρίς αυτά, ο αγρότης δεν μπορεί να καλλιεργήσει. «Καλλιέργεια», τι λέξη! Όλοι μιλούν για αυτή, μέσα στο σχολείο, αλλά τι καλλιεργήσαμε; Κρίση, αντίληψη, σεβασμό, αξιοπρέπεια, υπομονή, επιμονή, προσπάθεια, ανθρωπιά, εθελοντισμό, καλοσύνη, ευγένεια, φαντασία, πρωτοβουλία, επικοινωνία, πάθος, ορμή, αυτοσυγκράτηση, συνεργασία; Ή μήπως απομόνωση, αδιαφορία, αίσθημα αποτυχίας και εγκατάλειψη, πίεση και εμμονή με το καλό αποτέλεσμα;

Είμαστε ο εαυτός μας ή φοράμε «μάσκες», χρόνια πριν την πανδημία; Μπορεί το σχολείο να τις αφαιρέσει από τα καθαρά πρόσωπα των παιδιών; Εσείς, οι μεγάλοι έχετε στα χέρια σας τόση ωραία δύναμη, γιατί έχετε μπροστά σας εμάς, τα παιδιά. Εμείς είμαστε η δύναμή σας, τόσο μικρή αλλά τόσο ισχυρή. Μάλλον δεν έχετε καταλάβει τίποτα. Εμείς προηγούμαστε, εσείς ακολουθείτε! Αργήσαμε αλλά το καταλάβαμε. Είναι καιρός να το αντιληφθείτε και εσείς, οι καθηγητές μας. Αγκαλιάζοντας μας, φέρτε μας κοντά σας, οδηγήστε μας σε νέους δρόμους. Με ποιο τρόπο; Πρώτα δείξτε μας και μετά αφήστε εμάς να αποφασίσουμε, δώστε μας επιλογές και όταν γίνει αυτό, τότε ας μιλήσουμε για υπευθυνότητα, μία ακόμη σπουδαία λέξη της εποχής. Ατομική ευθύνη, επιβάλλεται ή κατακτιέται;

Η εκπαίδευση δεν συνεπάγεται αποκλειστικά πνευματική μόρφωση. Η διδασκαλία του σχολείου, δεν πρέπει να συρρικνώνεται στη μετάδοση γνώσεων, με μόνο τρόπο την απομνημόνευση, αλλά να συνδέεται με τη ζωντανή επικοινωνία. Ειδικότερα οι καθηγητές/δάσκαλοι είναι αποστασιοποιημένοι από τα θέματα που απασχολούν και ενδιαφέρουν εμάς τους νέους. Έτσι, δημιουργείται ένα αίσθημα ανίας και πλήξης κατά την διάρκεια της εκπαίδευσης, γεγονός το οποίο και μας απομακρύνει από την μάθηση. Το σχολείο δυστυχώς, αποτελεί μία κλειστή κοινωνία. Δεν υπάρχει επικοινωνία με άλλα σχολεία, με άλλους μαθητές, πράγμα το οποίο οφείλεται και στην έλλειψη τεχνολογικών εργαλείων.

Δεν υπάρχουν οι κατάλληλες υλικοτεχνικές υποδομές (γυμναστήρια, βιβλιοθήκες, εργαστήρια κ.α.) και τα κατάλληλα τεχνολογικά μέσα, που όπως προαναφέρθηκε είναι απαραίτητα εφόδια για τη μετέπειτα επαγγελματική αποκατάσταση του νέου. Συμπληρωματικά αυτό που ενοχλεί περισσότερο και δυσανασχετούμε, είναι η αποστήθιση. Με τις παρωπίδες που μας τοποθετούν συμβιβαζόμαστε, προκειμένου να ανταπεξέλθουμε στις απαιτήσεις των Πανελληνίων. Τέλος η ανεδαφική βαθμολογία και η διδαχή χρησιμοθηρικών γνώσεων, δημιουργούν επίπεδες προσωπικότητες, με κανένα κίνητρο για μάθηση.

Το σχολείο πρέπει πρωτίστως να καθρεφτίζει τον τρόπο σκέψης κάθε παιδιού, τον εσωτερικό του κόσμο και να το βοηθά να ξεδιπλώνεται. Τον στόχο δεν τον κατακτάς μόνο με την

προσήλωση σε αυτόν, αλλά και με την προσήλωση στον ίδιο σου τον εαυτό. Ό, τι κι αν κάνεις, να το κάνεις πάνω από όλα για σένα, για να νιώσεις, πως μετά από αυτό, αφήνεις τον κόσμο καλύτερο, απ’ ότι τον βρήκες. Αν από τα πρώτα χρόνια της ζωής δεν το καταλάβεις αυτό, αργότερα θα είναι πολύ δύσκολο. Μετά θα «καίγεσαι» για αυτούς που ορίζεις αληθινούς στόχους και στο τέλος θα αποδειχτούν στόχοι άλλων και δεν θα έχεις κουράγιο να συνεχίσεις τη ζωή σου.

Για όλα αυτά ευθύνεται η επιφανειακή εκπαίδευση. Έχουμε μάθει πως δεν πρέπει να κρίνουμε αλλά μόνο να μαθαίνουμε. Τώρα ήρθε η ώρα να κρίνουμε, για να μάθουμε το σωστό. Ο προσανατολισμός της εκπαίδευσης είναι επιτακτική ανάγκη να αλλάξει πορεία. Οι επιτυχίες που υπάρχουν στο εκπαιδευτικό σύστημα είναι αδιαμφισβήτητες, όμως επιτυχία δεν σημαίνει απαραίτητα και ευτυχία. Τον εαυτό μας, δεν μπορούμε να τον παραμυθιάζουμε. Εμείς κρατάμε το τιμόνι. Όπως έχει πει και ο φιλόσοφος Βιτγκενστάιν «τα όρια της γλώσσας μου είναι τα όρια του κόσμου μου». Οι νέες γενιές έχουν την ορμή και τη δυνατότητα να εξελιχθούν. Ωστόσο, η λειτουργία των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων αποτελεί εμπόδιο για την εξέλιξη αυτή.

Ο κ. Δρακονταειδής «έπαιξε» καταλυτικό ρόλο, στο να αναθεωρήσουμε τις σκέψεις και τις απόψεις μας, για τη σημασία του σχολείου και να κατανοήσουμε το ρόλο της «γεροντοκρατίας». Διότι μέσω της συζήτησης κατάφερε να μεταλαμπαδεύσει λέξεις ευρύτερης έννοιας, λόγου χάρη «αξιοπρέπεια», «αναζήτηση», «σεβασμός». Τελικά, εκείνα που έχουν τη δυνατότητα να προσεγγίσουν τους νέους, είναι η ευγένεια και το χιούμορ, με τα οποία μας προσέγγισε ο κύριος Φίλιππος. Ακόμα, κατά τη διάρκεια της τηλεσυνομιλίας μας, εξύψωσε το ρόλο και την αξία της γυναίκας, το οποίο μας έκανε να σκεφτούμε, πως ανεξαρτήτου φύλου, καταγωγής και εξωτερικής εμφάνισης, όλοι έχουμε κάτι να προσφέρουμε στο κοινωνικό σύνολο και στον εαυτό μας.

Μια τέτοια παιδαγωγική μέθοδος κρίνεται απαραίτητη προκειμένου να γνωρίσουμε σε βάθος και έκταση, τόσο τη γνώση όσο και την ζωή.