Με αισθήματα συγκίνησης και χαρμολύπης ξεπροβοδήσαμε χθες η ενορία του Βαροσίου έναν αδελφό όλοι μας και έναν αγαπητό συνάδελφο πολλοί.

Το μακαριστό πια Σταύρο.

Η πόλη δάκρυσε για τον απρόσμενο και με τέτοιες συνθήκες θάνατό του.

Οι ενορίτες τον θυμόμαστε σεμνό και ταπεινό, ήρεμο και αξιοπρεπή να πλαισιώνει το αριστερό ψαλτήρι στο ναό του Αγίου Γεωργίου, χωρίς να παραλείπει ποτέ να μας χαιρετάει με ένα ειλικρινές συγκρατημένο χαμόγελο.

Μας έφυγε ο Σταύρος, για να προστεθεί στα αγαπημένα πρόσωπα της ενορίας μας, που προπέμψαμε στον ουρανό λίγο πριν απ΄αυτόν.

Κι είναι αρκετά αυτά για το οποία πονέσαμε τελευταία στον αποχωρισμό τους και νοσταλγούμε τη συντροφιά τους, που απολαμβάναμε στη σκιά της μεγάλης καρυδιάς στον προαύλειο χώρο της εκκλησίας.

”Καλή ανάσταση” και ”στα χέρια σου το Σταύρο μου, Κύριέ μου”, ήταν η με σπαραγμό καρδιάς ευχή των αγαπημένων του που κατευόδωναν την ψυχή του για τα ουράνια σκηνώματα, πριν η μάνα γη κρύψει στα σπλάχνα της το σώμα του.

”Για καλή ανάστασή του” προσευχηθήκαμε κι όσοι παρευρεθήκαμε στον ενταφιασμό του.

Δεν ξέρω, αλλά νομίζω πως σ΄όλη την εξόδιο ακολουθία και πομπή, παρά το βαρύ πένθος, ο καθένας μας διαισθανόταν διάχυτη τη γλυκιά ελπίδα και  την πίστη ότι δεν τέλειωσαν και δεν τελειώνουν όλα με το φτυάρι των ανθρώπων που σκεπάζουν το μνήμα.

Σίγουρα γιατί μ΄αυτήν την πίστη ζούσε κι ο ίδιος ο Σταύρος στη γη και μ΄αυτή τον ξεπροβοδούσαν και οι δικοί του και οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, από μας γύρω του.

Να ένα σπουδαίο μήνυμα και δώρο που μας φυτεύει στην ψυχή η Εκκλησία και που απορρέει από τον κενό τάφο και την Ανάσταση του Κυρίου μας.

Αυτό να  παρηγορεί και να δροσίζει την ψυχή μας νιώσαμε, όταν ακούσαμε και τον π.Σεραφείμ —  που προϊστατο της ακολουθίας  στη θέση του Δεσπότη που απουσίαζε —  με τον ήρεμο και μειλίχιο λόγο του να τονίζει ότι οι εκλιπόντες πιστοί — κι ανάμεσά τους κι ο μακαριστός Σταύρος — είναι στην αγκαλιά του Θεού, που περιμένει όλους μας όταν απέλθουμε, αν αγωνιστούμε εδώ στη γη να ζούμε, όπως μας θέλει, και δε διακόψουμε σχέση μαζί Του.

Έτσι μας παρηγορεί κι ο απόστολος Παύλος με το ανάγνωσμα που ακούμε στην εξόδιο ακολουθία:

”Θέλουμε να ξέρετε, αδελφοί, τι θα γίνει με αυτούς που πέθαναν, για να μη λυπάστε κι εσείς, όπως και οι άλλοι, που δεν ελπίζουν πουθενά.

Γιατί, αφού πιστεύουμε ότι ο Ιησούς πέθανε και αναστήθηκε, έτσι κι ο Θεός αυτούς που πέθαναν πιστεύοντας στον Ιησού θα τους αναστήσει, για να τους πάρει μαζί του.

Με βάση τη διδασκαλία του Κυρίου σας λέμε τούτο: εμείς, που θα έχουμε απομείνει ζωντανοί ως την παρουσία του Κυρίου, δε θα προηγηθούμε στη συνάντηση με τον Ιησού από αυτούς που έχουν πεθάνει.

Γιατί ο ίδιος ο Κύριος με πρόσταγμα, με φωνή αρχαγγέλου και με σάλπιγγα Θεού θα κατεβεί από τον ουρανό και θα αναστηθούν πρώτα αυτοί που πέθαναν πιστοί στο Χριστό.

Έπειτα εμάς που θα έχουμε απομείνει ζωντανοί θα μας αρπάξουν σύννεφα μαζί με αυτούς, για να προϋπαντήσουμε τον Κύριο στον αέρα κατά τον ερχομό του κι έτσι για πάντα θα είμαστε μαζί με τον Κύριο.

Ας παρηγορεί λοιπόν ο ένας τον άλλο με τα λόγια αυτά”.

”Προσδοκώ ανάσταση νεκρών” ομολογούμε και με το Σύμβολο της πίστεώς μας σε κάθε θεία Λειτουργία.

Και τότε μεν η ανάσταση των νεκρών θα είναι και με τα σώματα που θα είναι πνευματικά και άφθαρτα, κατά τον απόστολο Παύλο.

Μέχρι εκείνη την ώρα όμως η επικοινωνία με τα αγαπημένα μας πρόσωπα που μεταφυτεύθηκαν στον άλλο κόσμο δεν διακόπτεται.

Όπως, όταν εν ζωή δυο που βρίσκονται σε διπλανά δωμάτια τούς χωρίζει ένα μεσότοιχο, έτσι τόσο κοντά είναι κι όταν ο ένας ξενιτευτεί για τον Ουρανό.

Απλά ο ένας περνάει σε άλλη διάσταση.

Αυτό είναι το άλλο δωμάτιο.

Κι αυτό δεν είναι μια εγκεφαλική πίστη, αλλά βίωμα ψυχής.

Χειροπιαστή κατάσταση.

Οι κεκοιμημένοι μας είναι γύρω μας, ανάμεσά μας, αν στη γη ήταν μπολιασμένοι στο σώμα του Χριστού — που είναι η Εκκλησία — με την πίστη και με ό,τι αυτή επιτάσσει.

Μας προσεύχονται, μας σκέπτονται.

Πιάνουν τα σήματα που τους στέλνουμε κι εμείς με τη δική μας προσευχή.

Κι είναι πολλοί ανάμεσά μας που βιώνουν αυτή την αλήθεια.

Που θαμποφέγγει μέσα τους ασίγαστα η ελπίδα, που αφήνει στην ψυχή μια άφατη γλυκύτητα, ότι κάποια μέρα θα ξανασυναντηθούν με τους αγαπημένους τους, όπως και πριν χωρίσουν.

Έχει βάθος και θησαυρό μοναδικό η ζωή κοντά στο Χριστό και Αναστημένο Κύριό μας.

Η Ορθοδοξία μας.

Κι ας αφήσουμε — ή μάλλον να μην αφήσουμε — τους υπουργούς και πρωθυπουργούς του τώρα — για αύριο ούτε αυτοί ξέρουν αν θα υπάρχουν —  να προσπαθούν να μας τη σβήσουν, τεχνηέντως πλην σαφώς, απ΄την ιστορία μας, τη συνείδησή μας, το είναι μας.

Έχουν αντιμέτωπους βέβαια γι΄αυτό και το σύννεφο των μαρτύρων και αγίων της πατρίδας μας.

Με τις αιματοβαμμένες μάχες και προσευχές.

Με τις οποίες έγραψαν την ιστορία της φυλής μας και περιφρούρησαν το έθνος μας από ποικίλες ύπουλες επιρροές σε βάρος της Πίστεώς μας.

Τώρα αν οι δικοί μας θέλουν να μας σβήσουν ως έθνος και ως ιστορία, για να γράψουν τη δική τους ιστορία — υπερφίαλο όντως σχέδιο — ας το επιχειρήσουν..

Και βλέπουμε κι αυτοί κι εμείς…

Ίσως μας χρειάζεται ένα τέτοιο εγχείρημα και στις δυο πλευρές.

Στο λαό να διαπιστώσει τα λάθη του, να αποκτήσει αυτογνωσία και μετάνοια, και στην Κυβέρνηση να προσγειωθεί ακόμα μια φορά…

Αυτή η δεύτερη φορά εκκρεμεί βέβαια ακόμη…

Όπως οι υπουργοί της άφησαν να εκκρεμεί και η ταυτότητά μας ως Έλληνες…

Ωστόσο εμείς για όλα τα παραπάνω ”προσδοκούμε ανάσταση νεκρών”…

”Και ζωή του μέλλοντος αιώνος”

Αμήν

Ζιώγα Κατερίνα

Εκπαιδευτικός