Ο οικισμός Πινιάρι αναγνωρίζεται ως οικισμός στις 16-5-1928 και προσαρτάται στην κοινότητα Καρπερού. Στις 20-9-1928 ονομάζεται σε Ελάφι. Καταργείται στις 7-4-1951  (www.eetaa.gr)

Εκπαίδευση: Διδακτηριακή κατάσταση του σχολείου το έτος 1937: Οίκημα ιδιωτικό προς 200 δραχμές μηνιαίως. Μαθητές 27. Το οίκημα είναι τελείως ακατάλληλο, μικρό, σκοτεινότατο, ετοιμόρροπο. Η  δημοδιδασκάλισσα Φωτεινή Πάντου προβλέπει ότι το χειμώνα θα καταρρεύσει (60/619).

Κατοχή: Οι κάτοικοι του συνοικισμού Ελάφι της κοινότητας Καρπερού  στις 20-6-45 με αίτηση στον Έπαρχο αναφέρουν ότι κατά τη διανομή και παραλαβή εκ των αποθηκών του Ερυθρού Σταυρού των ειδών ιματισμού και υποδήσεως παραλήφθηκαν δια το χωρίον α) 10 ζεύγη αρβυλών, 20 τεμάχια γυναικείων φορεμάτων, 42 τεμάχια φορεμάτων κοριτσιών. Κατά το παρελθόν το χωρίο δε δέχθηκε ενίσχυση σε ιματισμό.

Υπόμνημα των κατοίκων του χωριού Ελάφη στις 2-7-45 προς τη Γεν. Διοίκηση Μακεδονίας.

«Οι κάτοικοι του χωριού Ελάφη λαμβάνομε την τιμή να θέσουμε υπόψη σας τα παρακάτω:

            Μετά τις καταστροφές που γίνηκαν στο χωριό μας από τους καταχτητές Γερμανούς και Ιταλούς στην περίοδο της κατοχής και μετά τη φετινή ανομβρία που κατέστρεψε τη γεωργική μας παραγωγή, η οικονομική κατάστασις όλων μας χωρίς καμιά εξαίρεση είναι αξιοθρήνητη. Όλες οι οικογένειες σήμερα του χωριού μας στερούνται το ψωμί της ημέρας κι αναγκάζονται όσοι φυσικά έχουν να πουλήσουν το βόδι τους, το γαϊδούρι τους κι ότι άλλο τους απόμενε από τις καταστροφές, για να εξοικονομήσουν ψωμί για λίγες ημέρες γιατί οι τιμές που πουλιούνται τα παραπάνω είναι εξευτελιστικές. Σπίτια οι περισσότεροι δεν έχουμε γιατί μας τάκαψαν οι καταχτητές ούτε και αχυρώνες και στάβλους για τα ζώα μας. Τα παιδιά μας οι γυναίκες μας και εμείς γυρίζουμε γυμνοί γιατί δεν έχουμε τα μέσα ούτε μισή πήχη ρετσίνα ν’ αγοράσουμε για να μπαλώσουμε τα κουρελιασμένα πια ρούχα μας.

            Τα λίγα ζώα μικρά και μεγάλα σώσαμε μετά τις επανειλημμένες επιδρομές των καταχτητών, χάθηκαν κι αυτά από τη βαρυχειμωνιά. Και δίπλα σ’ όλα αυτά μας θερίζει η ελονοσία και οι διάφορες άλλες αρρώστιες χωρίς νάχουμε τη δυνατότητα να πάρουμε ένα γιατρό για να μας εξετάσει και να αγοράσουμε πέντε κινίνα. Γενικά στο χωριό μας βασιλεύει η πείνα και η εξαθλίωση. Όλοι περιμένουμε την ενίσχυση του Κράτους και της Ούνρρα για να μπορέσουμε να ζήσουμε. Δυστυχώς ως τώρα δόθηκαν πολύ ελάχιστα τρόφιμα στο χωριό μας και ρούχα σχεδόν καθόλου. Για φάρμακα δε και ιατρική περίθαλψη δεν μπορεί να γίνεται λόγος γιατί δεν είδαμε τίποτε από αυτά. Για να είναι κάπως αποτελεσματική η ενίσχυση του χωριού μας και να καλυφθούν οι στοιχειώδεις ανάγκες μας πρέπει:

1^ον. Να δοθούν τρόφιμα και ρούχα δωρεάν σε όλους ανεξαιρέτως τους κατοίκους.

2^ον. Να δοθούν φάρμακα, ιδιαίτερα κινίνο δωρεάν για την ελονοσία και να σταλεί γιατρός του Κράτους ή της Ούνρρα να επισκέπτεται δωρεάν τους αρρώστους.

3^ον. Να αυξηθεί η ποσότητα της μερίδας των τροφίμων για να μπορέσει να ικανοποιήσει τις ανάγκες μας αφού σε άλλες επαρχίες είναι μεγαλύτερες όπως στη Στερεά Ελλάδα κλπ.

4^ον Να αρχίσει αμέσως η ανοικοδόμηση των σπιτιών μας για να μη μείνουμε και άλλο χειμώνα στο ύπαιθρο.

Με σεβασμό στις 2 Ιούλη 1945. Οι κάτοικοι: Σουλτάνα Μακρίδη, Αναστασία Κωνσταντινίδου, Παναγιώτης Κωνσταντινίδης, Ν. Μακρίδης,  Παύλος Κων/νίδης, Λάζαρος Καραχισαρίδης, Άννα Ελευθεριάδου, Δημήτριος Μαυρίδης, Παρθένα Κωνσταντινίδου, Κυριάκος Κωνσταντινίδης, Βάια Λαφτσίδου, Αντώνιος Λαφτσίδης.  Συνολικά 35 υπογραφές» (60/164).

Το Τμήμα Υγιεινής Κοζάνης  στις 9-7-45 με έγγραφο στην κοινότητα Καρπερού αφού έλαβε υπόψη το υπόμνημα των κατοίκων του συνοικισμού Ελάφι γνωστοποιεί ότι έγινε πρόταση ίδρυσης λαϊκού ιατρείου με έδρα την κοινότητα Καρπερού.