Για το παρόν γράμμα μου αφορμή πήρα από το άρθρο του δημοσιογράφου κου Άγγελου Στάγκου(ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 25-01-2020) που αναφέρεται μεταξύ άλλων στη φοροδιαφυγή: «Μία ακόμη απορία είναι από πού αντλεί έσοδα αυτό το κράτος. Όλα δείχνουν ότι η εκτεταμένη φοροδιαφυγή ζει και βασιλεύει, η εφαρμογή νέων τεχνολογιών δεν την έχει δαμάσει…». Μοιάζει, κατά την άποψη μου, να έχει παραδοθεί το κράτος στους φοροδιαφεύγοντες, σαν να μην μπορεί να κάνει κάτι, σαν να φοβάται.

Στην εποχή της μετανεωτερικότητας, στο πέρασμα στη μεταβιομηχανική εποχή, στην κοινωνία της γνώσης είναι τραγικό να εξακολουθούν υφιστάμενες σχέσεις της μορφής «με απόδειξη τόσο, χωρίς απόδειξη τόσο..» στην πληρωμή υπηρεσιών(επιστημόνων και μη) καθώς και υλικών του εμπορίου.

Ταπεινά εκφράζω την απορία πώς αυτές οι σχέσεις δεν αποτέλεσαν μέχρι τώρα σενάριο θεατρικού έργου για να σταλούν δια του θεάτρου μηνύματα; Λύση θα αποτελούσε η ύπαρξη πλαστικού μόνο χρήματος. Επειδή είναι αδύνατη η πλήρης εφαρμογή αυτή, θα μπορούσε να πειραματισθεί η κυβέρνηση με την πληρωμή των συνταξιούχων και των μισθωτών του δημοσίου μόνο με πλαστικό χρήμα(έστω με ποσοστό αρχικά 80%).

Θα προέκυπτε οικονομικό θαύμα στην είσπραξη των φόρων. Τι φοβάται το κράτος; Την άρνηση παροχής υπηρεσιών ή υλικών;  Aν είναι δυνατόν. Άλλη λύση είναι να δοθεί σε ομάδα μαθηματικών η άσκηση {Ποια προνόμια πρέπει να δοθούν στη χρήση της κάρτας ώστε να λυθεί το δυσεπίλυτο πρόβλημα της υπερνίκησης του «χωρίς απόδειξη τόσο»}; Tέλος σχετίζω με τα ανωτέρω μια έκφραση του κου Χρήστου Γιανναρά(ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 3-01-20) {Γιατί πού μπερδευόμαστε, «πού μπλοκάρουμε»;}.

ΘΑΝΟΣ ΘΑΝΑΣΗΣ

ΤΟΠΟΓΡΑΦΟΣ ΜΗΧΑΝΙΚΟΣ Ε.Μ.Π.