Επείγον είναι το αίτημα προς την ηγεσία του υπουργείου Εργασίας, αναφορικά με τη διανομή του κοινωνικού μερίσματος, όπως αυτό προκύπτει από το πρωτογενές πλεόνασμα του κρατικού προϋπολογισμού σε άνεργους, χαμηλόμισθους και χαμηλοσυνταξιούχους, μεταξύ των οποίων και τα άτομα με αναπηρία/χρόνιες παθήσεις και οι οικογένειές τους.

Είναι επιτακτική ανάγκη να υπάρξει μέριμνα για τα άτομα με αναπηρία και χρόνιες παθήσεις, ώστε να είναι δικαιούχοι του μερίσματος. Η δραματική μείωση του εισοδήματος της πλειονότητας των ατόμων με αναπηρία και χρόνιες παθήσεις και των οικογενειών τους βρίσκεται σε ευθεία συνάρτηση με την αύξηση του πρόσθετου κόστους διαβίωσης για λόγους αναπηρίας. Αυτό το πρόσθετο κόστος κατά την περίοδο της οικονομικής κρίσης έχει αυξηθεί υπέρμετρα εξαιτίας της απουσίας αποτελεσματικών προστατευτικών κοινωνικών πολιτικών για την αναπηρία.

Πρέπει να γίνει σαφέστατο αναφορικά με τα εισοδηματικά κριτήρια κατά τον ορισμό τους ότι τα πάσης φύσεως επιδόματα αναπηρίας (προνοιακά επιδόματα, εξωιδρυματικό επίδομα, επίδομα κίνησης, διατροφικό επίδομα νεφροπαθών και μεταμοσχευμένων συμπαγών οργάνων κ.λπ.) δεν λαμβάνονται υπόψιν, όπως δεν συνυπολογίζονται για το ΚΕΑ.

Αποτελεί πάνδημο αίτημα του αναπηρικού κινήματος να μην συνυπολογίζονται τα αναπηρικά επιδόματα σε οποιαδήποτε εισοδηματικά κριτήρια είτε φορολογικά μέτρα, όπως φοροαπαλλαγές κλπ., είτε στις συντάξεις, είτε για παράδειγμα στις μετεγγραφές και γενικά σε όποια μέτρα θεσπίζει η Πολιτεία σε οποιονδήποτε τομέα. Πρόκειται για το πλέον χρονίζων αίτημα της ΕΣΑμεΑ, τη στιγμή που καμία Κυβέρνηση μέχρι τώρα δεν έχει υπολογίσει το πρόσθετο κόστος που πηγάζει από την αναπηρία.

Τα προνοιακά επιδόματα που καταβάλλονται σε άτομα με αναπηρία δεν φέρουν τα εννοιολογικά χαρακτηριστικά του εισοδήματος,  δεν είναι συναφή με μισθούς-συντάξεις, δίνονται στα άτομα με αναπηρία για την αντιμετώπιση του πρόσθετου κόστους και των πάγιων αναγκών που προκύπτουν από την αναπηρία τους, εάν λάβουμε υπόψη και την ανυπαρξία κρατικών υποδομών.