Έχουμε διανύσει το μεγαλύτερο μέρος μιας διαδρομής από το συνέδριο της Δημοκρατικής Συμπαράταξης μέχρι την εκλογή της 12ης Νοεμβρίου για την ή τον επικεφαλής της.
Μιας διαδρομής με αρκετά προβλήματα σε ένα χώρο που διαδραμάτισε ιστορικό και σημαίνοντα ρόλο τα τελευταία 40 χρόνια στην πιο καλύτερη, ειρηνική και αποδοτική περίοδο της σύγχρονης ιστορίας της χώρας.
Ελευθερία, ασφάλεια, διεύρυνση πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, οικονομική πρόοδος, αναδιανομή του πλούτου, αλληλεγγύη των γενεών, ένταξη στον σκληρό ευρωπαϊκό πυρήνα, ένταξη και της Κύπρου στην ΟΝΕ, εκσυγχρονισμός και κατασκευή των αναγκαίων και μεγαλύτερων υποδομών από της ιδρύσεως του ελληνικού κράτους, μεγάλες θεσμικές μεταρρυθμίσεις και κατακτήσεις…
Η παγκόσμια κρίση κεφαλαίου που προκλήθηκε από επενδυτικά, κερδοσκοπικά Funds,έπληξε περισσότερο τη χώρα μας που είχε εκτροχιαστεί δημοσιονομικά την καταστροφική πενταετία 2004-2009, ως ένα αδύνατο κρίκο μιας αλυσίδας, μιας αθωράκιστης, νεοφιλελεύθερης και συντηρητικής Ευρωπαϊκής Ένωσης, που εθελοτυφλούσε κάτω από τον ασφυκτικό έλεγχο της Γερμανίας και των ακραίων οικονομικά εμμονών του Σόιμπλε και της Μέρκελ.
Η κρίση αυτή “έσκασε” στα χέρια της σοσιαλδημοκρατικής κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ υπό τον Γιώργο Παπανδρέου, αφού η δήθεν πατριωτική δεξιά του Κ. Καραμανλή του νεότερου, εγκατέλειψε πανικόβλητη την εξουσία και τις αναλογούσες μεγάλες ευθύνες της θέτοντας ως πρώτη προτεραιότητα την προσωπική και κομματική τους σωτηρία!
Αντίθετα η κυβέρνηση Παπανδρέου έθεσε υπεράνω όλων την σωτηρία της χώρας.
Έκανε μεγάλες μεταρρυθμίσεις, μείωσε το  δυσθεώρητο έλλειμμα του 15,6% χωρίς να ματώσουν οι αδύναμοι…Έσωσε την χώρα από τις βίαιες και καταστροφικές συνέπειες της άτακτης χρεοκοπίας και προσέφυγε σε αναγκαστικό δανεισμό.
Η ακραία ρητορική των ενόχων για το κατρακύλισμα (ΝΔ) και των απόντων από το δημοκρατικό προσκλητήριο της μεγάλης Αλλαγής (ΣΥΡΙΖΑ) των παλαιών συνέταιρων του βρώμικου ’89, δημιούργησε ένα ψευδεπίγραφο κίνημα, αυτό των “αγανακτισμένων” όπου κυριαρχούσαν απολίτικα, εθνικολαϊκίστικα χαρακτηριστικά, συντήρησης και κοινωνικής αποδόμησης που οδήγησαν εκτός από την αναβίωση της ακροδεξιάς, του ρατσισμού, της αποϊδεολογικοποίησης της πολιτικής, της συναλλαγής, της παρεοκρατίας στον πολλαπλασιασμό του κόστους και στην επιμήκυνση του χρόνου εξόδου από την κρίση.
Ο μεν “πυροσβέστης”, κατηγορήθηκε αδίκως, ανατράπηκε, λοιδωρήθηκε, καθυβρίστηκε σκαιώς και παντοιοτρόπως γιατί οδήγησε τη χώρα στο “καταραμένο” ΔΝΤ, ο  δε εμπρηστής Κ. Καραμανλής απολαμβάνει το απυρόβλητο όχι μόνο του κόμματός του αλλά και του ΣΥΡΙΖΑ και του κ. Τσίπρα προσωπικώς!
Οι μεν υβριστές αναρριχήθηκαν στα ύπατα αξιώματα εφαρμόζοντας χειρότερες πολιτικές, υπέγραψαν νέα δυσβάστακτα “μνημόνια” και το μόνο που “έσκισαν” ήταν οι ανέξοδες υποσχέσεις τους και οι τσέπες των Ελλήνων, οι δε “αγανακτισμένοι” συνοδοιπόροι τους απολαμβάνουν σιωπηρά και καρτερικά τα επίχειρα των πράξεών τους!
Η μεγάλη παράταξη τραυματισμένη, συρρικνωμένη ποσοστιαία προσπαθεί να ανακάμψει…
Έχασε τον προσανατολισμό της αυτά τα χρόνια…
Η συνεργασία της με τον στρατηγικό της αντίπαλο υπήρξε καταστροφική.
Το ίδιο έγινε και στην Ευρώπη με τελευταίο παράδειγμα τη Γερμανία και τον καταποντισμό των σοσιαλδημοκρατών.
Η κυβερνητική συμπόρευση με τις συντηρητικές δυνάμεις δεν αρέσει στον κόσμο της σοσιαλδημοκρατίας όχι μόνο γιατί η συντήρηση δρέπει τις  όποιες επιτυχίες ενώ οι αποτυχίες φορτώνονται στους σοσιαλιστές
Τον αποκόβει από τις ρίζες του, από μια αγωνιστική ιστορική προοδευτική διαδρομή.
 Η  χωρίς όρους υπέρβαση των διαχωριστικών γραμμών επέφερε σύγχυση σε ένα κόσμο με αντιδεξιά αντανακλαστικά ιδιαίτερα απέναντι σε νεοφιλελεύθερες πολιτικές στο οικονομικό επίπεδο.
Αντί ψήφου ανοχής και κριτικής στήριξης η λευκή επιταγή συμπόρευσης για τη σωτηρία της χώρας δεν ήταν και δεν είναι η ενδεικνυόμενη πολιτική πρακτική.
Για λίγες καρέκλες εξουσίας ή για το απαράδεκτο 4-2-1 του 2012-2015!
Η χώρα έχει ανάγκη από ισχυρούς δημοκρατικούς θεσμούς-τομές, μεταρρυθμίσεις εικοσαετούς προοπτικής, σταθερό και δίκαιο φορολογικό σύστημα, σύγχρονο παραγωγικό μοντέλο, επιβράβευση της αξίας, της καινοτομίας, επιδότηση της εργασίας, κοινωνική συνοχή και αλληλεγγύη των γενεών.
Σε αυτή την πορεία είναι μεγάλη η ευθύνη της Δημοκρατικής Παράταξης και η συμμετοχή της αναγκαία και σημαντική όπως συνέβη με όλες τις μεγάλες αλλαγές σε προοδευτική κατεύθυνση που σημάδεψαν την σύγχρονη ιστορία της πατρίδας μας.
Η προσπάθεια ανασυγκρότησης πρέπει να στεφθεί με επιτυχία!
Αναίτια και με ευθύνες που δεν έχουν καταλογιστεί βρέθηκε σε αυτή τη δυσχερή θέση.
Πολλοί που έκαναν το πάν ώστε να μην στηρίξουν την προσπάθεια της δικής μας κυβέρνησης στα δύσκολα το 2009-2011, εμφανίστηκαν ως κολόνες της συγκυβέρνησης Σαμαρά με χειρότερο πρόγραμμα περικοπών και φόρων ή αυτομόλησαν στον ΣΥΡΙΖΑ ως αξιολύπητοι θεσιθήρες αψηφώντας τις παιδικές  αποτρεπτικές “αντιμνημονιακές” φωνές συνείδησης.
Τώρα αφού ψήφισαν τρισχειρότερα μνημόνια συγκυβερνούν με την εθνολαϊκιστική ακροδεξιά!
Τα αφήνουμε πίσω μας, καταγεγραμμένα στις μαύρες δέλτους της ιστορίας και στη συνείδηση της πλειοψηφίας των δημοκρατικών πολιτών, μπρος στο μεγάλο στόχο της ενότητας!
Αυτή η εκλογή δεν πρέπει να μείνει μόνο στην διαδικασία ή σε τεχνικά ζητήματα.
Είναι καιρός να μπει στην ατζέντα η πολιτική και οι προτάσεις.
Πρέπει να ακούσουμε ενοποιημένο, ειλικρινές και καθαρτήριο το πολιτικό αφήγημα.
Πως φτάσαμε εδώ; Πως συκοφαντήθηκε μια παράταξη και ένας πρωθυπουργός του 44%;
Πως ανακόπηκε η θητεία της, η μεγάλη προσπάθεια σημαντικών μεταρρυθμίσεων καθώς και η ταχεία έξοδος από την σπειροειδή κρίση;
Όσοι θέλουν να υπηρετήσουν τις αρχές και τις αξίες του χώρου από την θέση της ηγεσίας πρέπει να καταθέσουν προτάσεις πως μπορεί η σοσιαλδημοκρατία, η κεντροαριστερά να αντιμετωπίσει τα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας ,σε σχέση με την Ευρώπη και το παγκόσμιο γίγνεσθαι.
Να μας πουν ποιο θα είναι το νέο περιεχόμενο μιας νέας Αλλαγής.
Πως θα δημιουργήσουμε νέο πλούτο, με ποιο παραγωγικό πρότυπο, πως αυτός θα αναδιανεμηθεί, σε ποιους και με ποια κριτήρια;
Με ποιες κοινωνικές δυνάμεις θα συμπορευτούμε, ποιούς θα αφήσουμε και με ποιους θα συγκρουστούμε;
Οι υποψήφιοι πρέπει να κριθούν για όλα αυτά, για τη συνέπεια, τη συνέχεια, την αγωνιστική προσπάθεια, την πολυσυλλεκτικότητα, την καινοτόμα πολιτική οπτική και την θέληση για συλλογική δράση στη βάση των καταξιωμένων μας αρχών και αξιών.
Οι δημοκρατικοί πολίτες ζητούν απαντήσεις.
Οι δημοκρατικοί πολίτες, θέλουν να συμμετέχουν.
Επιζητούν όχι ανέξοδες υποσχέσεις ούτε ψεύτικες ελπίδες αλλά πειστικές λύσεις για τα προβλήματα που τους απασχολούν.
Οι δημοκρατικοί πολίτες είναι η μεγάλη σιωπηλή πλειοψηφία…
Ο χώρος μπορεί και πρέπει να αποκτήσει και πάλι την πολιτική ηγεμονία.
Έχει μια τελευταία ευκαιρία.
Εμείς ως Κίνημα Δημοκρατών Σοσιαλιστών πράξαμε το καθήκον μας.
Ο πρόεδρος συμμετέχει και εμπράκτως αποδεικνύει με την στάση του και τη μη κατάθεση υποψηφιότητας την ειλικρινή και ασίγαστη ενωτική και πατριωτική του στάση.
Το ίδιο και όλα τα στελέχη και τα μέλη μας.
Θέλουμε, επιδιώκουμε και επιζητούμε να είμαστε μέρος της λύσης και όχι του προβλήματος!
Ελπίζουμε ότι στις 20 Νοέμβρη θα βγούμε ποιο δυνατοί αφού θα έχουμε ένα μεγάλο βήμα για τη Δημοκρατική Συμπαράταξη και τη χώρα.
Το πρώτο και σημαντικότερο!
Η καλή αρχή είναι το ήμισυ του παντός!


Δημήτρης Ψευτογκάς