Αγαπητέ φίλε, Κώστα.

Διάβασα για τον ισόβιο «έρωτά» σου. Δεν θα’ θελα να σου πω το μέγεθος της αίσθησης που με συγκλόνισε. Θέλω να σου πω ότι όποιος διάβασε τη δημόσια… εξομολόγησή σου απέναντι σε αυτόν σου τον «έρωτα»,  πρέπει να σου πω ότι ανατρίχιαζε όλο και περισσότερο από την αρχή μέχρι το τέλος της αφήγησής σου. Δεν θα μπορούσα να το καταλάβω, αν δεν ήταν έτσι!

Κυρίως φίλε,  καταστάλαξαν  από το Αφήγημά  σου τρεις σκέψεις στο μυαλό μου.

1^η. Η απόφασή σου να δημοσιοποιήσεις ένα πρόβλημά σου (που γνωρίζω επί  δέκα πέντε συναπτά έτη  και θαύμαζα το κουράγιο που το αντιμετώπιζες) που το παλεύεις λοιπόν επί 16 χρόνια όπως ο Διγενής Ακρίτας στα μαρμαρένια αλώνια μιας αδυσώπητης και σκληρής πάλης, με έκανε να σε αγαπάω, να σε εκτιμάω να σε θαυμάζω για τον σπουδαίο τρόπο που χειρίζεσαι τη ζωή σου.

2^η. Η δύναμη ψυχής που διαθέτεις,  όχι μόνο να δημοσιοποιήσεις τον «έρωτά»  σου, αλλά και ο τρόπος που δίνεις αυτή τη Μάχη. Λίγους διάβασα στη ζωή μου με τέτοια τιτάνια δύναμη ψυχής. Βέβαια από μικρός θυμάμαι τον Προμηθέα δεσμώτη που του έτρωγε ο αετός τις σάρκες του.  Μα εκείνος την άλλη μέρα πάλι παντοδύναμος συνέχιζε την πάλη του. Το μεγαλείο σου μου θυμίζει την Τιτανομαχία με την επικράτηση των θεών στον Όλυμπο. Και στα νεότερα χρόνια φίλε,  μου θυμίζει η παλικαριά σου τις αξέχαστες αδερφές Ζαγκλέ,  στη μάχη που δίναν για τα ιδανικά τους στις απάτητες κορυφές του Σμόλικα.

3^η.  Η τρίτη σκέψη που μπορεί φίλε  να κάνει κάποιος διαβάζοντας για τον «έρωτά» σου, είναι η μεγάλη,  η τεράστια λογοτεχνική δύναμη του γραφτού  σου.  Περιγράφεις το πρόβλημά σου με τέτοιο χιούμορ που στην ουσία το εκμηδενίζεις  το κατατροπώνεις!  Γράφεις με έναν τρόπο  που περιγράφεις όλη την κατάσταση χωρίς να δείχνεις φόβο ή πόνο, που είναι συναισθήματα φυσιολογικά και όχι μόνο. Μέσα από όλο το πρόβλημα ξεπετάγεται ένας αλτρουισμός που νιώθουμε τόσο μικροί κοντά σου!