Τροφή στην ειδησεογραφία έδωσε η πρόσφατη αποκάλυψη βιασμού και έκδοσης σε πορνεία δωδεκάχρονου κοριτσιού. Ως συνήθως οι τηλεοπτικοί σταθμοί, οι κύριοι υπαίτιοι για τη διαφθορά, που μαστίζει τις σύγχρονες κοινωνίες σε μεγάλη έκταση του πλανήτη, αφιέρωσαν εκπομπές και εκπομπές αμιλλώμενοι να πληροφορήσουν λεπτομερώς τους τηλεθεατές για το
συμβάν, καυτηριάζοντας συνάμα τους ενόχους, ως συνήθως! Αλλά συνιστά το συμβάν έκπληξη σε κοινωνία διεφθαρμένη; Την Ελλάδα φρόντισαν οι ασκήσαντες την εξουσία να μετατρέψουν σε χώρα «ευρωπαϊκή». Και επί τέλους έχουμε γίνει Ευρωπαίοι, αφού «εναρμονίσαμε» το δίκαιό μας με το ισχύον στις αναπτυγμένες χώρες του πλανήτη. Βέβαια, καθώς έχουμε εθιστεί
στην κακοποίηση της γλώσσας μας, δεν αντιλαμβανόμαστε ότι η λέξη αρμονία, από την οποία παράγεται και το ρήμα εναρμονίζω, ουδεμία σχέση έχει με τη στρέβλωση του ισχύσαντος επί αιώνες οικογενειακού δικαίου, γραπτού και άγραφου, προς ικανοποίηση διεστραμμένων από φοβερά πάθη. Ασφαλώς η εν λόγω περίπτωση υπερβαίνει τα εσκαμμένα και ως εκ τούτου θεωρείται ακόμη παραβατική η συμπεριφορά των δραστών, γι’ αυτό και θα οδηγηθούν ενώπιον της δικαιοσύνης. Το ερώτημα που πρέπει να τεθεί είναι: Πόσες άλλες παρόμοιες περιπτώσεις δεν θα έλθουν ποτέ στο φως, ώστε να τιμωρηθούν οι ένοχοι για το έγκλημά τους, διότι περί εγκλήματος πρόκειται, καθώς πρωτίστως έχει τραυματιστεί σε βάθος η ψυχή της παιδούλας. Το τραγικότερο είναι ότι το έγκλημα διεπράχθη με τη συναίνεση της μητέρας της!

Η UNICEF, ο αρμόδιος για την προστασία των παιδιών οργανισμός του κατατραυματισμένου ΟΗΕ, σε έκθεσή του κατέγραψε ότι 1.000.000 παιδιά αμφοτέρων των φύλων οδηγούνται στο κύκλωμα της παιδικής πορνείας ετησίως. Πρέπει να αναπληρωθεί το κενό, που αφήνουν με την ενηλικίωσή τους καταρρακωμένες από την κακοποίηση αθώες υπάρξεις. Βέβαια τα πρωτεία στην προαγωγή κατέχουν χώρες της νοτιοανατολικής Ασίας, οι οποίες αποκαλούνται «παράδεισοι του σεξοτουρισμού». Σε πολλές περιπτώσεις είναι οι ίδιοι οι γονείς, που προσφέρουν τα σπλάχνα τους στους προαγωγούς για να επιβιώσουν τα λοιπά μέλη της οικογένειάς τους. Πολλοί θρήνησαν, όταν παλιρροϊκό κύμα σάρωσε κάποιες από τις
ακτές του «παραδείσου» το 2004. Όχι βέβαια για τα θύματα, αλλά για τον «χαμένο χρόνο» μέχρι την αποκατάσταση των ζημιών, για νέα επίσκεψη στα «αξιοθέατα»! Είχε προηγηθεί βομβιστική επίθεση σε νησί του ειρηνικού (2002) από φανατικούς μουσουλμάνους, που ήθελαν με τον τρόπο αυτό να τιμωρήσουν ινδουϊστές, που προσέδιδαν «καλή φήμη» στη χώρα τους!

Θα ισχυριστεί κάποιος ότι αυτά δεν συμβαίνουν στην Ευρώπη των ευνομουμένων κρατών, στις οποίες ισχύουν νόμοι και οι παραβάτες αυτών τιμωρούνται παραδειγματικά. Παραδειγματικά σημαίνει ότι η τιμωρία τους γίνεται παράδειγμα προς αποφυγή της ίδιας πράξης από άλλους. Ασφαλώς ζει εκτός τόπου και χρόνου ο ισχυριζόμενος αυτό. Ευτυχώς κατά
καιρούς στον τύπο δημοσιεύονται ενημερωτικά κείμενα πολύ χαρακτηριστικά του μεγέθους της διαφθοράς στις χώρες της Ευρώπης. Παραθέτω κάποιο από την εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ (28.2.2001): «Κάνετε λάθος, κύριοι ιεροεξεταστές. Δεν ήταν μόνο ο Κον-Μπεντίτ παιδεραστής.

Αλλά και ο Σαρτρ. Και η Σιμόν ντε Μπωβουάρ. Και ο Φουκώ. Και ο Ρολάν Μπαρτ. Και ο Αραγκόν. Και ο Ντεριντά. Όλοι οι παραπάνω υπέγραψαν το 1977 ένα υπόμνημα με το οποίο διαμαρτύρονταν γιατί το κράτος θεωρεί τους 12χρονους αρκετά
ώριμους για να εγκληματήσουν, όχι όμως και για να έχουν σεξουαλικές σχέσεις με όποιον επιθυμούν. Αφορμή είχε αποτελέσει η καταδίκη τριών ανδρών για σεξουαλικά αδικήματα εναντίον παιδιών 12 και 13 ετών. «Τρία χρόνια φυλακή για μερικά χάδια και φιλιά: φθάνει πια!», ανέφερε ένα δεύτερο υπόμνημα που έφερε τις υπογραφές τού Μπερνάρ Κουσνέρ και του Ζακ Λανγκ.

Ύποπτοι παιδεραστίας οι σημαντικότεροι διανοούμενοι που πέρασαν τις τελευταίες δεκαετίες από τη Γαλλία; Αυτό θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε οι έξαλλοι της γαλλικής Δεξιάς που επιτίθενται εναντίον του Ντανιέλ Κον-Μπεντίτ για ένα
άρθρο που έγραψε το 1975 και αναφερόταν στην «ερωτική» του σχέση με τα παιδιά ενός εναλλακτικού νηπιαγωγείου της Φραγκφούρτης. Ας εκφράζουν αυτά τα παιδιά (που έχουν πατήσει πια τα 30) και οι γονείς τους την ανοιχτή τους υποστήριξη
προς τον ευρωβουλευτή. Στη Γερμανία, τουλάχιστον, η συζήτηση για τον Γιόσκα Φίσερ και το παρελθόν του διατηρεί στοιχειωδώς έναν πολιτικό χαρακτήρα. Εδώ έχουν πέσει οι μάσκες».

Η εφημερίδα, «προοδευτική επιτίθεται κατά της γαλλικής Δεξιάς (τους ιεροεξεταστές), η οποία έχει το θράσος να καυτηριάζει απόψεις, όπως οι ανωτέρω. Έτσι όλοι οι «προοδευτικοί» «κουμπώνονται» και σιωπούν! Αλλά παιδεραστές υπάρχουν σ’ ολόκληρο το πολιτικό φάσμα. Και όλοι, ως κατηγορούμενοι ισχυρίζονται ότι δεν βίασαν, αλλά τα θύματά τους αποδέχθηκαν την πράξη! Σε λίγο ίσως αποποινικοποιηθεί πλήρως και ο βιασμός! Να δεχθούμε ότι είναι πλατωνικής φύσεως το ενδιαφέρον, που οι υπογράψαντες, είχαν για τα παιδιά και οι κατά καιρούς θεωρηθέντες ένοχοι είχαν περιοριστεί σε χάδια και φιλιά; Αλλά ο Μπεντίτ, ο «κόκκινος» του Μάη του ’68, δεν τα έγραψε αυτά σε άρθρο αλλά σε βιβλίο! Και ο αναζητών ευρίσκει. Όσο για τη Μπωβουάρ, το γυναικείο σύμβολο, κατά τον 20 αιώνα, είναι γνωστό ότι ανεχόταν τα πάντα, για να κρατήσει στο πλάι της τον Σάρτρ! Και ο αναζητών ευρίσκει. Ο Μάης του ’68 ήταν κίνημα όχι για απόκτηση εργασιακών δικαιωμάτων στην καπιταλιστική Γαλλία, αλλά για περισσότερη ελευθεριότητα. Και στην ελληνική γλώσσα είναι διακριτή η μεγάλη διαφορά μεταξύ ελευθερίας και ελευθεριότητας. Οι Φίσερ και Κουσνέρ μας είναι γνωστοί από την συναίνεση στην καταστροφή της Σερβίας (1999). Ο Λάγκ, διατελέσας και υπουργός πολιτισμού της χώρας του, εμφανιζόταν ως φιλέλληνας. Ίσως πρότυπό του να ήταν η άρχουσα τάξη της αρχαίας αθηναϊκής κοινωνίας. Αλλά η σύγχρονη παιδεραστία είναι πολύ διαφορετική από τη συνεύρεση επιφανών Αθηναίων πολιτών με εφήβους εν γνώσει και όχι προς οικονομικό όφελος των γονέων. Αναλογίζομαι τί να απογίνονται τα ασυνόδευτα προσφυγόπουλα, που κατά καιρούς καταλήγουν παντελώς απροστάτευτα σε χώρες της δυτικής Ευρώπης.

Κατά καιρούς δημοσιεύονται στον τύπο και καταγγελίες κατά της ρωμαιοκαθολικής «Εκκλησίας». Τότε όλοι επιτίθενται λάβροι κατά του Βατικανού. Μεταφέρω από την ιστοσελίδα Voice News: «Υπήρξαν «από 2.900 έως 3.200 παιδεραστές», ιερείς ή άνθρωποι που ανήκαν στην καθολική Εκκλησία της Γαλλίας από το 1950, δήλωσε στο Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων
ο Ζαν-Μαρκ Σοβέ, πρόεδρος της Εθνικής Επιτροπής που ερευνά την παιδεραστία στην Εκκλησία. Πρόκειται για μια ελάχιστη εκτίμηση» στη βάση της καταγραφής και της καταμέτρησης από αρχεία (Εκκλησία, δικαιοσύνη, αστυνομία δίωξης του εγκλήματος και Τύπος) και των μαρτυριών που ελήφθησαν από την αρχή αυτή, πρόσθεσε. Είναι ένας αριθμός που αναφέρεται σε έναν γενικό πληθυσμό συνολικά 115.000 ιερέων ή ανθρώπων που ανήκαν στην καθολική Εκκλησία της Γαλλίας αυτήν την περίοδο των 70 ετών». Βέβαια ο αριθμός αυτός στην πραγματικότητα είναι μεγαλύτερος, αλλά πολλές περιπτώσεις συγκαλύπτονται και τα ποσά που περιλαμβάνονται στον προϋπολογισμό του Βατικανού για τη συγκάλυψη σκανδάλων είναι
σημαντικά! Είναι το τίμημα της αυταρχικότητας κάποιου πάπα, που αποδέχθηκαν και οι διάδοχοί του, να επιβάλει την αγαμία του κλήρου. Καθώς η αλαζονεία οδήγησε στην προσθήκη του δόγματος του αλαθήτου του πάπα, κατά τον 19 ο αιώνα, είναι πολύ αργά για επανόρθωση του πρώτου ολισθήματος. Ο αριθμός των σκανδάλων θα αυξάνει και ο αριθμός των ιερέων θα μειώνεται.

Ο αριθμός των ιερέων μειώνεται και στην ορθόδοξη, υποτιθέμενη, χώρα μας. Το δυτικό πνεύμα της «ελευθερίας» μας έχει σαρώσει (τον όρο ελευθεριότητα αγνοούμε, καθώς έχουν συρρικνωθεί δραματικά οι γνώσεις επί της γλώσσας μας). Έτσι στο κράτος μας, που τείνει να καταστεί λαϊκό κατά το παράδειγμα της Γαλλίας, πνέει άνεμος «ελευθερίας»! Ο Ντοστογιέφσκι
έγραψε: «Χωρίς Θεό, όλα επιτρέπονται». Προσθέτω: Αρκεί να μην υπερβείς τα εσκαμμένα ή, αν τα υπερβείς, να έχεις τον τρόπο να ξεφύγεις από τον ιστό της αράχνης με την προσωπική σου δύναμη ή με τη βοήθεια ισχυρών της εξουσίας προσώπων.

«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»