22 Δεκεμβρίου σήμερα και μένουν μόνο δυο μέρες να γιορτάσουμε Χριστούγεννα.

  Τη ”Χριστού γέννα”, όπως αρέσκεται να τα αποκαλεί ο Δεσπότης μας.

  Η Εκκλησία, και η μεγάλη και η τοπική, φρόντισε να μας προετοιμάσει καλά γι΄αυτή τη μέρα.

  Το πρώτο που έκανε ήταν να καθιερώσει τη 40ήμερη νηστεία, η οποία είναι εύκολη, γιατί καταλύει ψάρι.

  Παρόλο που είναι νηστεία, έχει χαροποιό και χαρούμενο χαρακτήρα, σε αντίθεση με τη μεγάλη Τεσσαρακοστή πριν από το Πάσχα, που οδηγεί σε αυτοσυγκέντρωση με χαρμολύπη και κατάνυξη.

  Βέβαια για όσους την κρατήσαμε δεν είναι αφορμή να πανηγυρίσουμε, γιατί η νηστεία είναι εργαλείο, μέσον, για να αποτοξινωθούμε και να ανεβούμε ψηλότερα πνευματικά.

  Όχι να πιστεύουμε ότι αυτή καθεαυτή θα μας πάει στον Παράδεισο.

  Την είχαν κι οι Εβραίοι, αλλά αυτή δεν τους εμπόδισε από το να σταυρώσουν το Χριστό, την ενσάρκωση της Αλήθειας και της Αγάπης.

  Γιατί χωρίς αληθινά αισθήματα για το συνάνθρωπό μας αυτή καταντάει τον άνθρωπο τυπολάτρη και θρησκόληπτο.

  Δεν υπάρχει όμως καλύτερο βίωμα, όταν συνδυάζονται η νηστεία και η αγάπη.

    Το δεύτερο που μας προσφέρει η Εκκλησία είναι το 40λείτουργο.

  Επί σαράντα μέρες γίνεται καθημερινά θεία Λειτουργία, αρκεί να υπάρχουν πιστοί — διαφορετικοί κάθε φορά — που θα φέρνουν τα απαραίτητα για μια Λειτουργία υλικά.

  Έτσι δίνεται η ευκαιρία στους χριστιανούς να κοινωνούν συχνά και να τους γίνεται μετάγγιση σώματος και αίματος του Κυρίου στην καρκινοπαθή από την αμαρτία φύση τους.

    Το τρίτο είναι ότι ο επίσκοπος φροντίζει, ώστε και στο τελευταίο χωριό να σταλούν πνευματικοί για εξομολόγηση.

  Είναι το λουτρό που έχει ανάγκη η ψυχή μας, για να αποφορτιστεί την ακαθαρσία της και τις ενοχές της.

  Η δικαιολογία ”γιατί να τα πω, αφού θα τα ξανακάνω” είναι μάλλον πρόφαση, γιατί και η χάρη που θα μπει με το μυστήριο μέσα μας θα μας εμποδίζει, αλλά, κι αν ξαναπέσουμε και λερωθούμε, μπορούμε να πάμε πάλι στον πνευματικό.

  Έτσι δεν κάνουμε και με το σώμα μας;

  Μπορούμε να πούμε ότι δεν πλένομαι, επειδή θα ξαναλερωθώ;

  Ούτε και η άλλη δικαιολογία στέκει ότι ”δεν έκλεψα, δε σκότωσα, δε χώρισα αντρόγυνο, δεν.., δεν…”.

  Αυτό βέβαια δείχνει ότι δεν ανοίξαμε ποτέ την Αγία Γραφή. Γιατί αν την ανοίγαμε…

  Είναι όπως με το ποτήρι με το νερό. Όταν το βλέπεις με γυμνό μάτι φαίνεται πεντακάθαρο. Αν το κοιτάξεις όμως με το μικροσκόπιο, θα σιχαθείς ίσως να το πιεις.

    Και η τέταρτη βοήθεια, προπαρασκευαστική για τα Χριστούγεννα που μας δίνει η Εκκλησία, είναι οι λατρευτικοί ύμνοι της που είναι αφιερωμένοι στη μητέρα Μαρία, που φέρνει στον κόσμο το θείο παιδί.

  Και στον  Εμμανουήλ, τον προαιώνιο Λόγο του Θεού, που σαρκώθηκε και μπήκε στην ανθρώπινη ιστορία ως Θεάνθρωπος.

  Ως ο γλυκύς Ιησούς και Κύριός μας.

  Είναι αυτός που ήρθε να μας αποκαλύψει το μυστικό της επανασύνδεσής μας με τον Πατέρα.
Που ήρθε να μας μάθει γι΄αυτό ν΄αντιτάσσουμε στην κακία την ευσπλαχνία, στο ψέμα την αλήθεια, στην παντός είδους ανηθικότητα και βρωμιά την καθαρότητα, στη δουλεία της αμαρτίας την εκούσια υποταγή στις εντολές Του, στην ιδιοτελή και υποκριτική συμπεριφορά την ανυπόκριτη αγάπη και το θυσιαστικό πνεύμα, στην έπαρση την ταπείνωση, που Τον κατέβασε στη γη, η οποία ήταν ένα αχούρι, όταν ήρθε, κι ήταν όμοιο μ΄αυτό που του παραχώρησε η γη, για να γεννηθεί.

  Που το καταδέχτηκε ωστόσο, για να εκπληρώσει το τάμα της αγάπης Του: να συνεφέρει τον ξεπεσμένο άνθρωπο.

    Σ’ αυτό το στάβλο μάς καλεί η Εκκλησία κάθε χρόνο αυτή την περίοδο, με εξαιρετικά θεόπνευστο τρόπο, να γίνουμε προσκυνητές του θείου βρέφους:

   “Δεύτε ίδωμεν, πιστοί, πού εγεννήθη ο Χριστός…”, ψάλλει.

  “Ελάτε, πιστοί, να δούμε πού γεννήθηκε ο Χριστός. Ας ακολουθήσουμε πού πάει το άστρο με τους μάγους, τους βασιλιάδες της Ανατολής. Εκεί ψάλλουν ακατάπαυστα οι άγγελοι και οι βοσκοί ξαγρυπνούν με τον ύμνο: δόξα στον Ύψιστο Θεό που σήμερα γεννήθηκε στη Βηθλεέμ της Ιουδαίας απ’ την Παρθένο και Θεοτόκο”.

    Τι έκπαγλο θέαμα όμως αντικρύζουμε! Τη μητέρα Μαριάμ να στέκεται με απορία και θαυμασμό μπροστά στην κυοφορία της.

  Έτσι, τη ρωτάει ο υμνωδός: “Τι θαυμάζεις, Μαριάμ, τι εκθαμβείσαι τω εν σοι;…”.

  “Να, λέει, γέννησα άχρονο γιο μέσα στο χρόνο, χωρίς να διδαχτώ του γεννηθέντος παιδιού τη σύλληψη. Άνδρα δε γνώρισα και άσπορη σύλληψη ποιος έχει δει ποτέ; Όμως όπου θέλει ο Θεός, ανατρέπεται η φυσική τάξη”.

     Έκθαμβος ο υμνωδός συνεχίζει: “Ο αχώρητος παντί πώς εχωρήθη εν γαστρί;”.

  “Αυτός που δε χωράει πουθενά πώς χώρεσε στη μήτρα; Αυτός που ήταν στους κόλπους του Πατέρα πώς βρέθηκε στην αγκαλιά της Μητέρας; Όπως ξέρει όμως, όπως θέλησε και όπως ευαρεστήθηκε (έτσι έγινε). Ενώ ήταν άσαρκος, ντύθηκε τη σάρκα εκούσια και ο ‘Ων’ έγινε αυτό που δεν ήταν, για χάρη μας, και χωρίς να βγει από τη φύση Του (παρέμεινε δηλαδή Θεός) έγινε και άνθρωπος. Γεννήθηκε διπλός (Θεάνθρωπος), επειδή ήθελε να ξαναγεμίσει τον πάνω κόσμο.”

    Γι’ αυτά όλα “τι Σοι προσενέγκωμεν, Χριστέ, ότι ώφθης επί γης ως άνθρωπος δι’ ημάς;”.

  “Τι να Σου προσφέρουμε, Χριστέ μου, που φανερώθηκες στη γη ως άνθρωπος για μας τους ανθρώπους;

  Καθένα από τα δημιουργήματά Σου Σού προσφέρει την ευχαριστία του.

  Οι άγγελοι τον ύμνο.

  Οι ουρανοί το αστέρι.

  Οι μάγοι τα δώρα.

  Οι βοσκοί την πίστη τους στο θαύμα.

  Η γη τη σπηλιά.

  Η έρημος τη φάτνη.

  Κι εμείς αγνή μητέρα.

  Προαιώνιε Θεέ, ελέησέ μας”.

  Αμήν.

                Καλά Χριστούγεννα

Ζιώγα Κατερίνα

εκπαιδευτικός