Μετά την επικράτηση της γαλλικής επανάστασης συνέβησαν θεαματικές κοινωνικές μεταβολές. Μεταξύ αυτών, κατά την περίοδο της αναρχίας, πολύ σημαντική είναι η αλλαγή του ημερολογίου και η υποκατάσταση των θρησκευτικών εορτών με φυσιολατρικές. Έτσι καταργήθηκε και ο εορτασμός των Χριστουγέννων. Το εγχείρημα των επαναστατών είχε δεκαετή χρονική διάρκεια. Οι ηγέτες της επανάστασης αλληλοεξοντώθηκαν και από το χάος, το οποίο ενέτεινε η εξωτερική απειλή των μοναρχών της Ευρώπης, επωφελήθηκε ο Ναπολέων, ο οποίος επανέφερε τη λατρεία του Θεού στον δημόσιο βίο όχι βέβαια από σεβασμό προς τον θεό, αλλά από ρεαλιστική αντιμετώπιση της κατάστασης. Με την κίνηση αυτή επήλθε ιστορικός συμβιβασμός άκρως σημαντικός για τις μετέπειτα εξελίξεις στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Τόσο οι πολιτικοί, όσο και οι θρησκευτικοί ηγέτες συνειδητοποίησαν ότι οι μεν έχουν την ανάγκη των άλλων. Και επανελήφθη η παράσταση της φεουδαρχικής εποχής με άλλους ηθοποιούς και άλλα σκηνικά. Οι ασκούντες την κοσμική εξουσία σεβάστηκαν την ελευθερία της λατρείας των πολιτών και οι θρησκευτικοί ηγέτες συνέχισαν να αποκοιμίζουν τους πιστούς αποφεύγοντας στην κατήχηση και στο κήρυγμα να ορθοτομούν τον λόγο της αληθείας.

Η κοινωνική αδικία, την οποία το αστικό καθεστώς υποσχέθηκε να συρρικνώσει, ογκώθηκε. Η απληστία των ισχυρών γιγαντώθηκε και πολλοί λαοί του πλανήτη άρχισαν να στενάζουν κάτω από το αποικιοκρατικό καθεστώς, που τους επιβλήθηκε. Ως αντίδραση στην ογκούμενη κοινωνική αδικία εμφανίστηκε το σοσιαλιστικό κίνημα, το οποίο όμως γρήγορα αναδιπλώθηκε κατά το μεγαλύτερο τμήμα του θέτοντας ως στόχο την επίτευξη της κοινωνικής δικαιοσύνης μέσω αλλαγών δια της κοινοβουλευτικής οδού. Μικρό όμως τμήμα του προχώρησε στον σχηματισμό του κομμουνισμού, η ιδεολογία του οποίου, όπου κατέλαβε την εξουσία στραγγάλισε την ελευθερία της λατρείας εξαπολύοντας μάλιστα και διωγμό με συνέπεια το λουτρό αίματος των πιστών. Οι ιδεολογικοί καθοδηγητές έφθασαν στην κατάπτωση να αμφισβητήσουν ακόμη και την ιστορικότητα του προσώπου του Ιησού Χριστού, ο οποίος δίχασε την ιστορία σε προ και μετά από Αυτόν εποχή. Ήταν επόμενο και στις κοινωνίες αυτές να καταργηθούν όλες οι θρησκευτικές εορτές και να υποκατασταθούν από άλλες κομματικών πανηγυρισμών ή φυσιολατρικών, κατά το προηγούμενο των Γάλλων επαναστατών. Πίστευε ο Μαρξ ότι το θρησκευτικό αίσθημα είναι κοινωνικό επιφαινόμενο στα πλαίσια της ταξικής κοινωνίας και θα εκλείψει από τους ανθρώπους με την επικράτηση του σοσιαλισμού. Πριν κάνουν το πρώτο βήμα προς την κατεύθυνση της κοινωνικής δικαιοσύνης οι κομμουνιστές εξαπέλυσαν τον διωγμό. Τελικά ο κομμουνιστικός κόσμος κατέρρευσε και η Εκκλησία έδειξε για μία ακόμη φορά ότι διωκόμενη νικά. Με τον διωγμό επήλθε κάθαρση του σώματός της από τη διαφθορά της τσαρικής περιόδου.

Στη Δύση πανηγύρισαν με φρενίτιδα τον αφανισμό του αντιπάλου δέους. Πολιτικοί και οικονομικοί παράγοντες που συμβάλλουν στην εδραίωση ενός φρικτού καπιταλισμού, ο οποίος λατρεύει τον μαμωνά και ως ναούς έχει τις τράπεζες και τα χρηματιστήρια, συμπορεύονται με τους θρησκευτικούς ηγέτες, οι οποίοι εξακολουθούν να ολισθαίνουν στον δρόμο της υποταγής στην κοσμική εξουσία με αντάλλαγμα τη διατήρηση κάποιων «προνομίων». Έτσι αποφεύγουν να προβάλλουν στους πιστούς το μήνυμα του Χριστού, ο οποίος γεννάται και πάλι σε φάτνη, η οποία όμως ωραιοποιείται, ώστε να μη γίνεται ουδόλως κατανοητό το μήνυμα της ταπείνωσης, που εκπέμπεται από αυτήν. Αλλά και παχνί αχουριού, αν την αποκαλούσαμε, πάλι δεν θα σήμαινε κάτι για τον αστό, ο οποίος είναι από τα γεννοφάσκια του άγευστος της ζωής της υπαίθρου και κατάντησε να μισεί τη φύση, ζώα, φυτά και αγρότες. Επαναπαύονται οι θρησκευτικοί ηγέτες στο ότι το αστικό καθεστώς σέβεται απολύτως την ελευθερία της λατρείας και δεν επεμβαίνει με περιοριστικούς όρους στην άσκησή της. Μάλιστα στήνει το ίδιο τις φάτνες στις πλατείες μέσω των δημοτικών αρχών. Παράλληλα φροντίζει έγκαιρα για τη φωταγώγηση των οδών και των πλατειών, ώστε οι αστικοί χώροι να μηνύουν από πολύ νωρίς στους πολίτες ότι έρχονται τα Χριστούγεννα! Ποια Χριστούγεννα όμως; Τα στο έπακρον καταναλωτικά, καθώς από τη γιορτή της Εκκλησίας έχει απομείνει μόνο το όνομα! Όλα τα άλλα γνωρίσματα έχουν αφανιστεί και υποκατασταθεί από καταναλωτικά στοιχεία! Μη έχοντας νηστεύσει, καλούμαστε να απολαύσουμε μέχρι κορεσμού το χριστουγεννιάτικο γεύμα έχοντας ενημέρωση για το κόστος αυτού με περιεχόμενο προκλητικό πλέον για σημαντική μερίδα συμπολιτών μας. Το καθεστώς συνεχίζει να εκμαυλίζει, αν και γνωρίζει ότι η αγοραστική δύναμη έχει καταποντιστεί. Με την ελπίδα ότι μπορεί να συμβεί το θαύμα οι μικροέμποροι παίζουν άθελά τους το «παιχνίδι» των μεγαλοκαταστηματαρχών, που προπαγανδίζουν τις «μαύρες» ημέρες και τις «λευκές» νύχτες, σε κίνηση αφαίμαξης και του τελευταίου οβολού. Οι μικροί εκμαυλισμένα από την μικρή αλλά καταστροφική οθόνη απαιτούν τα δώρα τους μη έχοντας συνείδηση των δυσκολιών, που αντιμετωπίζουν οι μεγάλοι.

Βέβαια κάποιες φιλότιμες προσπάθειες προς ανακούφιση των εχόντων βιοτικές ανάγκες εξακολουθούν να αναλαμβάνονται από την Εκκλησία, την τοπική Αυτοδιοίκηση και αρκετούς ακόμη φορείς ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Όλοι όμως γνωρίζουμε ότι η όποια βοήθεια δεν επαρκεί προς επούλωση των κοινωνικών πληγών, οι οποίες θα χαίνουν, καθώς η οικονομική κρίση θα οξυνθεί, παρά τις περί του αντιθέτου διαβεβαιώσεις των διαχρονικά ασκούντων την εξουσία δημαγωγών.

Ο Χριστός, που με το να γεννηθεί στη φάτνη μας δίδαξε την ταπείνωση, μας υπέδειξε όμως και θαυμαστό τρόπο άσκησης της εξουσίας, καλώντας αυτόν που θέλει να είναι πρώτος να γίνει υπηρέτης όλων! Πόσο απέχουμε από το να έχουμε συνειδητοποιήσει το μεγαλείο της διδασκαλίας Του ακόμη και όσοι αυτοαποκαλούμαστε χριστιανοί; Πόσο απέχουμε από του να έχουμε συνειδητοποιήσει ότι ανήκουμε στην κατηγορία εκείνη που στηλίτευσε με δριμύτητα ο Χριστός, τους Φαρισαίους και στο πρόσωπό τους τους διαχρονικά υποκριτές; Βολεμένοι στην επάρκειά μας, αν όχι υπερεπάρκεια, αδιαφορούμε για τον εμπεσόντα εις τους ληστάς, ο οποίος αναμένει τον καλό Σαμαρείτη, να φροντίσει για την ίασή του. Αντί να αγωνιζόμαστε με σθένος και να καταγγέλλουμε το κοινωνικό κακό, ως απόρροια της απομάκρυνσης των ανθρώπων από τον δρόμο του Χριστού, το αποδεχόμαστε ως φυσιολογικό στις κοινωνίες, οι οποίες εξελίσσονται κατά τρόπο «νομοτελειακό». Και πρεσβεύοντας αυτό καταργούμε τη διαχρονική αξία του ευαγγελικού λόγου! Αντί να ερμηνεύουμε τα συμβαίνοντα κατά τρόπο απλό και σαφή, φλυαρούμε με απέραντα ευχολόγια, αναμένοντας από τον Θεό να διορθώσει τα κακώς συμβαίνοντα στον κόσμο, ώστε να μην είμαστε υποχρεωμένοι να απολογούμαστε όταν εκτοξεύονται οξύτατες οι κατηγορίες κατά του Θεού για αναλγησία μπροστά στον ανθρώπινο πόνο, πριν οι επικριτές αποφανθούν, δια της εις άτοπον απαγωγής, ότι Θεός δεν υπάρχει! Πότε επί τέλους θα συλλάβουμε το μήνυμα που εκπέμπει η φάτνη;

«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»