… Ζουμε; ζουμε πραγματικα, οπως ισως θαπρεπε; Παιρνουμε αυτα που η ζωη μας δινει, αναγνωριζοντας την μεγαθυμια της ;

Ερωτηματα ρητορικα για καποιους, υπαρξιακα, για καποιους αλλους ! Κι εχουν να κανουν με την αντιληψη μας για τη ζωη, για τις χαρες και τις λυπες της, τα μεγαλα και τα μικρα της…!

Αρκει μονο να σταθει κανεις απεναντι ! Σε αποσταση ασφαλειας ! Με την σοφια των χρονων που εζησε, με τις εμπειριες που βιωσε, με το τιμημα που πληρωσε, να σταθμισει τη ζωη του και να επαναδιαμορφωσει τις σταθερες με τις οποιες θα την προσεγγιζε αν γινοταν εξ αρχης να την ξαναζησει….!

Μεγαλειο “ΟΙ ΣΤΙΓΜΕΣ” !!! Αυτες για τις οποιες επανειλημμενα εχω εκφραστει φιλοι μου, μεσα εδω, αλλα και σε αρθρογραφια μου..!

Αυτες, οι αστραπιαιες, ανεπιστρεπτες, φωτεινες “μικρες ζωες”, που οταν αθροιζονται, σχηματοποιουν τη ζωη μας, τη χαρα μας, την ευτυχια ή ισως τη δυστυχια μας !

Ελατε να γυρισουμε λοιπον προς τα πισω, στην προσπαθεια μας να την ξαναζησουμε….

Πρωτη ανασα…πρωτο φως…πρωτα σκιρτησματα για εναν κοσμο που ανατελλει στα ματια μας ! Φως, χρωματα, εικονες, ηχοι, βοες, ομιλιες απο φωνες γνωστες και αγνωστες, συνθετουν τα πρωτα μας ερεθισματα…! Ποσο γρηγορα τα προσπερναμε σαν κατι αυτονοητο; Ποσο ισως σταματαμε σε καθενα απο αυτα, τα απλα και απεριττα, για να γευτουμε την σωτερη, την πιο δυνατη γευση τους ;

Κι ο χρονος κυλα….Η μερα φωτιζεται και σκοτινιαζει και μεις την βιωνουμε σαν ναναι παντα κατι καινουργιο, ομορφο, ζεστο και ανεπαναληπτο, που ισως δεν μπορεσουμε να ξαναζησουμε…

Σκεφτειτε, ποση αξια αποκτουν μεσα μας ετσι τα πολλα, μικρα και αυτονοητα…

Το πρωινο ξυπνημα, η αγωνια για το σχολειο ή τη δουλεια, το πρωινο της μανας, οι καλημερες των συμμαθητων, το κουδουνι της εναρξης, η αφοσιωση και η αγαπη των δασκαλων, η επιπληξη για την απροσεξια μας, η επιστροφη στο σπιτικο και το χαμογελο της μανας στο κατωφλι, η φροντιδα και η αγαπη, το απογευματινο Παιχνιδι με φιλους, η νυχτερινη προσευχη, το κλεισιμο των ματιων κι ο αποχαιρετισμος μιας ακομα μερας !!!

Αν σ ολα τα παρα πανω που χρονια μπορει να επαναλαμβανονται κι ετσι αχρωμα κι απροσωπα μεχρι τωρα να περνουσαν, προσθεσω τα χρωματα του δειληνου, το φως της ανατολης, το φτερουγισμα των πουλιων, τη δροσια της βροχης, το θροισμα των φυλλων στο δασος, την τυχαια συναντηση με προσωπο αγαπημενο, την βολτα στην πολυβουη πολη, τα κορναρισματα και τις φωνες, την απολαυση ενος καφε σε μια ησυχη γωνια, το αγχος της επιβιωσης, ακομα κι αυτο την αναζητησης δουλειας, την χαρα της δημιουργιας, το ξεπερασμα των μικρων κ των μεγαλων δυσκολιων, τις ευχες των αγαπημενων μου στη μερα των γενεθλιων μου, το πρασινο της φυσης και το γαλαζιο του ουρανου κ της θαλασσας, τη χαρα του ερχομου στον κοσμο των παιδιων ή των παιδιων των παιδιων μου, την προκληση των κοινων μας ζωων, τη φροντιδα και την αγαπη, την αγωνια και το φοβο, τη συντροφικοτητα στο διαβα της ζωης, την συνυπαρξη μου μ οτι αγαπησα και μ αγαπησε, τη μυρωδια των λουλουδιων, την εναλλαγη των χρωματων, τη φυση που μαεστρικα μεταλλασσεται, τη ζεστη και το κρυο, τις στιγμες της μεγαλης θλιψης αλλα και της ευτυχιας…

Αν ολα αυτα και αλλα τοσα, που για την οκονομια του κειμενου αδυνατω να περιγραψω, τα περικλυσουμε στη λεξη “στιγμες”, κι αυτες τις στιγμες τις καταστησουμε μοναδικες στην υπαρξη μας, τις θεοποιησουμε για την σημαντικοτητα κ τη μοναδικοτητα τους, αντιληφθουμε πως εχουν αξια ανεπαναληπτη, χαρασσονται στο διαβα μας στη ζωη και μας αφηνουν βαθια σκαλισμενο αποτυπωμα, τοτε και μονο τοτε, θαχουμε πραγματικα κερδισει τη ΖΩΗ !

Γιατι τελικα, αυτη ειναι η ζωη…Τα πολλα μικρα, “αναξια” λογου κι απεριττα πραγματακια , που αμελησαμε, σνομπαραμε, ασκεφτα ξεπερασαμε και απομοιωσαμε, δινοντας με το υπερφιαλο λογισμο μας , αξια στα “μεγαλα” και “σημαντικα”…! Χανοντας ομως ετσι το νοημα της ζωης και τις πραγματικες της αληθειες….!

Εγω , πιστεψτε με…! Οσα γραφω, πρωτιστως τα νιωθω και προσπαθω να τα βιωσω…! Και υποβαλλω ηδη τον εαυτο μου σ αυτη την – αναγκαια για τον καθενα – αναθεωρηση και σταση ζωης…!

Αξιζει τον κοπο αυτη η απλη εναλλακτικη προσεγγιση…! Γιαιτ τελικα, ετσι απλη, ειναι η ζωη….αρκει, απλα να την δουν τα ματια μας !!!!