Μαζί με τον Χάρη Δούκα ηττήθηκε και το εξυφαινόμενο project για τη συριζοποίηση του ΠΑΣΟΚ.

Αυτό ήταν κατά τη γνώμη μου και το βασικό κίνητρο που έσπρωξε στην κάλπη μαζικά τους ψηφοφόρους και στον β’ γύρο (214 χιλιάδες). Δεν απείχαν διότι διέβλεπαν κίνδυνο. Εκτιμώ ότι το 40% που συγκέντρωσαν ο Γερουλάνος και η Διαμαντοπούλου, σίγουρα έβαλε το χεράκι του στον αποκλεισμό του Χάρη Δούκα και στην εκ νέου επικράτηση Ανδρουλάκη, αφού, ως γνωστόν, βγάζει φλύκταινες όταν ακούει για ΣΥΡΙΖΑ, Τσίπρα, Νέα Αριστερά και σενάρια συνεργασίας των δύο χώρων.

Μαζί με τον κ. Δούκα ηττήθηκαν και τα πρόσωπα του ΠΑΣΟΚ που στήριξαν αυτό το project (Γιώργος Παπανδρέου, Καστανίδης, Ρέππας, Σαχινίδης, Νίκος Παπανδρέου). Με άλλους του ΣΥΡΙΖΑ είχαν ταχθεί από καιρό υπέρ της συγχώνευσης των αριστερόστροφων σχημάτων, ελπίζοντας ότι ως διά μαγείας θα ανακαταλάμβαναν τα ανάκτορα του Μαξίμου, όπως συνέβη όταν συνασπίστηκαν για τον Δήμο Αθηναίων.

Αυτό το σχέδιο της υποτιθέμενης «μεγάλης προοδευτικής συμπαράταξης» -στην πραγματικότητα το ρεσάλτο στο ΠΑΣΟΚ στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ που εγκαταλείπουν το ευρισκόμενο σε κατάσταση αποσύνθεσης καράβι- είχε στηθεί για να αγκαλιάσει στελέχη από το ευρύτερο αριστερό ΠΑΣΟΚ ως τις παρυφές της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Ο Κώστας Ζαχαριάδης δεν έχει κρύψει ότι επιθυμεί τη συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ, όπως δεν το κρύβουν και οι Γιάννης Ραγκούσης, Θανάσης Θεοχαρόπουλος, Χρήστος Σπίρτζης, Όλγα Γεροβασίλη και πολλοί άλλοι, μεταξύ των οποίων και ο Μανώλης Χριστοδουλάκης, με τις γνωστές κινήσεις του με στελέχη της Νέας Αριστεράς.

Σθεναροί υπερασπιστές αυτού του σεναρίου ήταν ο Αλέξης Τσίπρας και δυστυχώς και ο Γιώργος Παπανδρέου. Ο πρώτος επειδή πιθανόν θέλει να ξαναβρεθεί στην εξουσία και, γιατί όχι, στην ηγεσία αυτού του νέου σχήματος, όπως το έχει εκφράσει δημόσια η κυρία Γεροβασίλη. Και ο δεύτερος επειδή πιθανόν πιστεύει πως η Ιστορία τον αδίκησε και -αφελώς- ελπίζει ότι η σύμπραξη με τον ΣΥΡΙΖΑ θα του προσδώσει νέο ρόλο. Όλα αυτά τα σενάρια, βέβαια, βρίσκουν εντελώς αντίθετους όχι μόνο τη σημερινή ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, αλλά και τους βασικούς υποψηφίους για την ηγεσία.

Ο κ. Δούκας ξεκίνησε με υψηλές προσδοκίες, όντας το μοναδικό νέο πρόσωπο της Κεντροαριστεράς που μπήκε στην κούρσα ηγεσίας έχοντας πετύχει πρόσφατα μια εμβληματική νίκη σε μεγάλο δήμο. Είχε τη στήριξη μεγάλου μέρους του βαθέος ΠΑΣΟΚ, κάτι που τελικά απεδείχθη μειονέκτημα και όχι ατού ώστε να επικρατήσει. Το δεύτερο πρόβλημα της υποψηφιότητάς του ήταν η πρόωρη εγκατάλειψη του Δήμου Αθηναίων που έπληξε την αξιοπιστία του, ειδικά μετά τις αναφορές του σε Μιτεράν και Βίλι Μπραντ που κρίθηκαν ως ένδειξη οίησης από έναν πρωτοεμφανιζόμενο.

Επιπλέον, η παρουσία του στο ντιμπέιτ δεν τον ανέδειξε σε παίκτη μεγέθους έναντι των συνυποψηφίων του. Οι εύκολες και λαϊκίστικες υποσχέσεις ότι θα πάρει τα χρήματα των πλουσίων να τα μοιράσει στους φτωχούς και ότι θα φορολογήσει τα υπερκέρδη των μεγάλων επιχειρήσεων και των τραπεζών «για να τα δώσω στον λαό που υποφέρει» ήχησαν σαν μια ακατέργαστη επανάληψη παρελθόντων συνθημάτων εποχής ΣΥΡΙΖΑ και λειτούργησαν τελικά εναντίον του.

Ακολούθησε μια σειρά κινήσεων και συμβολισμών που θα τις έλεγες περισσότερο κολακείες στο αριστερό πόπολο παρά επεξεργασμένες θέσεις ενός κεντροαριστερού πολιτικού. Πρώτα έδωσε βραβείο (στο πλαίσιο του Athens Democracy Forum) σε «όλο τον ελληνικό λαό» για τον αγώνα κατά της δικτατορίας και στη συνέχεια εξήγγειλε άγαλμα καθαρίστριας (!) στο κέντρο της Αθήνας. Είχε δώσει, βέβαια, ήδη δείγματα γραφής, άλλοτε με τον Στρέφη και τις συλλογικότητες και άλλοτε με τη μάχη κατά του μετρό Εξαρχείων.

Σε κάθε περίπτωση, με την υποψηφιότητά του ο κ. Δούκας έβαλε υποθήκη για να παραμείνει και να διαδραματίσει ρόλο στο ΠΑΣΟΚ. Κάνοντας, έτσι, το έργο του νικητή Νίκου Ανδρουλάκη ακόμη πιο δύσκολο: Θα πρέπει -πρώτον- να ισορροπήσει ανάμεσα στο εκσυγχρονιστικό και συριζοφιλικό ΠΑΣΟΚ, όπως τα είδαμε να εκφράζονται μέσω των συνυποψηφίων του. Και, δεύτερον, να μετατρέψει το ΠΑΣΟΚ-κόμμα επαρχίας, με χαμηλή επιρροή στα αστικά κέντρα της χώρας, σε υπολογίσιμο πολιτικό μέγεθος.