Νύχτα βαθιά.

Ο Κύριος, αφού στο τελευταίο δείπνο, που θέλησε πριν το πάθος Του να έχει στη γη με τους μαθητές Του, προσπάθησε να τους προετοιμάσει γι΄αυτά που έμελλε να πάθει, τους παίρνει και αποσύρεται στο όρος των Ελαιών.

Εκεί, αφού κάλεσε πιο κοντά τον Πέτρο μαζί και τον Ιωάννη με τον Ιάκωβο, ”ήρξατο λυπείσθαι και αδημονείν” (Ματθ.26-37). Άρχισε να παλεύει με τη λύπη και την αγωνία, ενώ τους εξομολογείται ότι η ψυχή Του είναι περίλυπη μέχρι θανάτου και τους παρακαλεί να περιμένουν εκεί και να μείνουν ξάγρυπνοι μαζί Του.

Ύστερα ο ίδιος απομακρύνεται λίγο πιο πέρα κι αρχίζει την προσευχή του μαρτυρίου.

Είναι η πιο κρίσιμη ώρα της επίγειας ζωής Του.

Παλεύει η ανθρώπινη βούληση με το θείο θέλημα.

Ήρθε η στιγμή της τελευταίας και καθοριστικής σύγκρουσής Του με τον κοσμοκράτορα του αιώνος τούτου.

Το Σατανά.

Μπροστά στην καταδίκη Του σε θάνατο εξ αιτίας της αγνωμοσύνης, της κακίας και της ρηχότητας της ψυχής των πλασμάτων Του, για τα οποία έκλινε τους ουρανούς και ήρθε να φωτίσει τα σκοτάδια τους και να τα σώσει από την πλάνη και την κυριαρχία του Σατανά, νιώθει να λυγίζει ως άνθρωπος.

Γι΄αυτό και καταφεύγει σε εκτενή προσευχή.

Συνάμα παρακαλεί τους μαθητές Του να Του συμπαρασταθούν, έστω με το να μην κοιμηθούν.

Με τον ύπνο τους υπάρχει και ο κίνδυνος να πέσουν σε πειρασμό.

Ποιος ξέρει σε ποιον…

Ο ίδιος λίγο πιο κει ρίχνει το πρόσωπό Του στη γη και ζητάει απ΄τον Ουράνιο Πατέρα Του, αν γίνεται, να αλλάξει το σχέδιό Του και να τον απαλλάξει απ΄αυτή τη δοκιμασία και το μαρτύριο του σταυρού.

Είναι στιγμή αδυναμίας, που και ο αντίδικος διάβολος, όπως πάντα, ζητάει και επιδιώκει την εξουθένωσή Του, την ήττα Του.

Απ΄την άλλη η συμπαράσταση των μαθητών Του, —  που τόσο τη χρειάζεται — αποδεικνύεται μηδαμινή.

Τόσο ανίσχυρη να Τον βοηθήσει.

Τους παραπονείται γι΄αυτό: ”καθεύδετε το λοιπόν και αναπαύεσθε! ιδού ήγγικεν η ώρα και ο υιός του ανθρώπου παραδίδοται εις χείρας αμαρτωλών” (Ματθ.26,45).

Από δυο πλευρές ζητάει στήριξη, βοήθεια.

Την ανθρώπινη απ΄τους μαθητές Του, αγρυπνώντας και προσευχόμενοι μαζί Του, κι απ΄το Θεό Πατέρα, τον οποίο σε καμιά περίπτωση δε θέλει να λυπήσει, έστω κι αν αυτό θα Τον οδηγήσει σ΄έναν ατιμωτικό και σκληρό θάνατο.

Τον λυπεί ίσως και το γεγονός ότι τη θυσία Του δε θα την εκτιμήσουν και δε θα την αξιοποιήσουν μέσα στους αιώνες όλοι οι άνθρωποι και θα χάσουν έτσι τη σωτηρία τους, για την οποία πάσχει κι ανεβαίνει σε λίγο στο σταυρό.

Αυτό όμως δεν Τον βυθίζει σε λογισμούς αποθάρρυνσης για την αποστολή που έχει στον κόσμο.

Ωστόσο κυριεύεται από αγωνία.

Έντονη αγωνία.

Αλλά και η προσευχή Του γι΄αυτό γίνεται εντονότερη.

Και εκτενέστερη.

Κι ο ιδρώτας πέφτει σαν χοντρές σταγόνες αίματος στη γη.

Η δέησή Του σείει τον ουρανό και κατεβαίνει άγγελος να Τον ενισχύσει.

Παρόλα αυτά η πορεία Του για το Γολγοθά είναι αναπόφευκτη.

Ο Ουράνιος Πατέρας δε συγκαταβαίνει στην παράκλησή Του.

Κι ο Κύριος υποτάσσεται.

Όχι το δικό μου, αλλά το δικό Σου θέλημα ας γίνει, είναι η κατάληξη της προσευχής Του.

Στο μεταξύ, αν και το θέλημα του Θεού δεν άλλαξε κι ύστερα από τέτοια προσευχή, μέσα στον Ιησού σταθεροποιείται η απόφαση να πεθάνει για τον άνθρωπο.

Να κάποιος σπουδαίος καρπός στην ψυχή μας, όταν παλεύουμε το Θεό με τις προσευχές μας κι αυτές φαίνονται ότι μένουν αναπάντητες απ΄Αυτόν.

Μας σταθεροποιούν στην πίστη και στην αρετή, ιδιαίτερα της ταπεινοφροσύνης και της υπομονής, κατακτήσεις του πνεύματος που σε βάθος χρόνου θα ελκύσουν σίγουρα και πλούσια την ευλογία του Θεού.

Το δύσκολο σ΄αυτές τις περιπτώσεις — κι εμείς οι άνθρωποι το γνωρίζουμε καλά αυτό — είναι οι διλημματικές συγκρούσεις.

Και ποιος δε βρέθηκε σε τέτοιες καταστάσεις…

Από το ένα μέρος το θέλημα του Θεού να βαραίνει στη ζωή μας και να φαίνεται αναπόφευκτο — είτε με θανάτους συγγενικών και φιλικών προσώπων μας είτε με αρρώστιες είτε με αποτυχίες και μάλιστα επανειλημμένες είτε με ταπεινώσεις και εξουθενώσεις σε ποικίλα πεδία είτε.., είτε.., είτε…

Από το άλλο να πρέπει να αποδεχτούμε και να ονομάσουμε το Θεό Πατέρα στοργικό, να ταπεινωθούμε και να παραιτηθούμε απ΄το δικό μας θέλημα.

Και είναι οι ώρες που ο άνθρωπος υποχρεώνεται να πάρει μόνος του ορισμένες αποφάσεις.

Είναι οι ώρες της πάλης της πίστεως με την απιστία, της τσαλακωμένης αξιοπρέπειας με την ταπείνωση, των μαύρων λογισμών και της κατήφειας με την ελπίδα, της άρνησης να συμπλεύσουμε ή όχι με τον κόσμο του Θεού.

Σαν να είναι το ψάρι που σπαρταράει στο δίχτυ Του κι ο άνθρωπος να πρέπει να πει το ”ναι” και το ”Σ΄αγαπώ, Κύριε και δεν Σ΄αρνούμαι, έστω κι αν με πονάει πολύ αυτό που μου ζητάς”.

Κατά το πρότυπο του Κυρίου μας όπλα σε τέτοιες ώρες είναι η καταφυγή στην προσευχή και η αναζήτηση ανθρώπων, για να μας στηρίξουν.

Κι όταν η προσευχή μας δεν καταφέρει ν΄αλλάξει το σχέδιο του Θεού, πρέπει να ξέρουμε πως γίνεται εισακουστή.

Ας μην περιμένουμε να μας κάνει όλα τα χατίρια.

Γινόμαστε κακομαθημένα παιδιά Του, όπως συμβαίνει και στην ανθρώπινη οικογένεια.

Όταν στα παιδιά δε χαλούμε χατίρι, χαλούνε τα ίδια.

Ας μην αφήνουμε επομένως να παραλύει η βούλησή μας κάτω από το βάρος οποιουδήποτε σταυρού ούτε να μας πνίγουν λογισμοί αμφιβολίας και απιστίας στο Θεό.

Εκείνος ξέρει να χαρίζει την Ανάσταση και να διορθώνει τα πάντα, αρκεί να συνετιζόμαστε και να προσβλέπουμε στην αιωνιότητα.

Οι πνευματικοί μας ορίζοντες να είναι πιο πέρα από τη σφαίρα της γης.

Στόχος Του είναι ο αγιασμός μας.

Κι αυτός περνάει μέσα από σταυρό ή και σταυρούς.

Το ύψος και το βάρος τους είναι ανάλογα με το κατά πόσο έχουν κάνει κατάληψη στην ψυχή μας οι κακές ροπές με όλη την εφάμαρτη κληρονομικότητα, οι συνήθειες και τα πάθη , πόσο επιφανειακή και αβαθής είναι η πίστη μας, πόσο υποκριτική και άρρωστη είναι η θρησκευτικότητά μας, πόσο διαποτίζει τις ενέργειές μας η κακία, αλλά και ο ίδιος ο Σατανάς, τον οποίο πολλές φορές και χωρίς να το καταλάβουμε , τον προτιμούμε από το Θεό.

Και τον διακονούμε.

Για να συνδεθούμε όμως με το Θεό και να γεμίσουμε χάρη και χαρά, πρέπει να καθαρθούμε απ΄όλα αυτά.

Ή τουλάχιστον να έχουμε γνώση  τι στάβλος είναι η καρδιά και η ζωή μας, να ταπεινωθούμε γι΄αυτό και με συντριβή σαν του ληστή να Του ζητήσουμε να μας σπλαχνιστεί και να μη μας διαγράψει από τη μνήμη Του και την αγάπη Του.

Για να αποκτήσουμε αυτή τη συναίσθηση —  και για άλλους λόγους βέβαια που Εκείνος ξέρει και εμείς αγνοούμε ή και γιατί ο διάβολος και η συμμαχία μας μαζί του δεν επιτρέπουν στο Θεό να παρέμβει στην ψυχή μας — αυτός ως βαθυνούστατος παιδαγωγός θα μας ρίξει αγκίστρι μ΄ένα δόλωμα, είτε αυτό είναι το χάδι Του είτε το χαστούκι Του.

Κάθε πνευματική χαρά — που είναι και η πραγματική χαρά — πρέπει να ξέρουμε ότι περνάει μέσα από μια Γεθσημανή.

Εκεί σβήνει το εγώ κι ανασταίνεται ο Θεός και το θέλημά Του μες την ψυχή μας.

Και τότε δε νιώθουμε αδικημένοι, γιατί η πνευματική και ηθική Ανάσταση, που φέρνει τη χάρη, είναι από τα ωραιότερα δώρα που χάρισαν οι σταγόνες του ιδρώτα της προσευχής του Κυρίου μας στον κήπο των Ελαιών και όλο το μαρτύριο του σταυρού Του στο Γολγοθά.

Ας Τον ευγνωμονούμε αιώνια.

Αμήν

Ζιώγα Κατερίνα

Εκπαιδευτικός