Πριν 35 χρόνια γνώρισα τον Τριαντάφυλλο Αδαμακόπουλο και την Πηνελόπη Ματσούκα στο Περιβόλι Γρεβενών. Δύο παράξενα παιδιά για τα δεδομένα της τότε εποχής που διαφέραν από τα χωριατόπαιδα.

Ο Τριαντάφυλλος Αδαμακόπουλος και η Πηνελόπη Ματσούκα εκτελούσαν ένα πρόγραμμα για την σωτηρία της καφέ αρκούδας που οι άνθρωποι (αυτό το παράξενο ζώο) είχαν εξολοθρεύσει από τα δάση της Αλσατίας και του Μέλανα Δρυμού στη Βαυαρία.

Η καφέ αρκούδα είχε διασωθεί σε ένα μικρό σημείο της Ελλάδας (όπως το χωριό του Αστερίξ) μιας και δεν υπήρχαν αρκούδες ούτε στο μεγαλύτερο Δασαρχείο της Δράμας αλλά ούτε και στο Δασαρχείο Ευρυτανίας. Η αρκουδοπεριοχή που συνέχισε να έχει ζωή, ήταν η δική μας Βάλια Κάλντα, γιατί εδώ δεν είχε αναπτύξει ακόμη όλες τις εγκληματικές του δραστηριότητες ο πολιτισμένος άνθρωπος!

Οι «κουτόφραγκοι» επιστήμονες (όχι οι πολιτικοοικονομικοί παράγοντες) συνέλαβαν ένα μεγαλοφυές σχέδιο για τη σωτηρία του σπάνιου και χρησιμότητά του για την διατροφική αλυσίδα ζώου.  Δώσαν στο Πανεπιστήμιο Αθηνών να εκπονήσει αυτό το σχέδιο και αυτό με την σειρά του έστειλε τους δύο περιβαλλοντολόγους να το διανοηθούν και να προτείνουν λύσεις.

Έτσι γνωρίζοντας τον φίλο Τριαντάφυλλο μάθαινα και εγώ για το υπέροχα όμορφο και σπάνιο αυτό ον πολλά πράγματα που αγνοούσα.  «Τάσο, με έλεγε αν χαθεί η αρκούδα, ο άνθρωπος θα αναγκαστεί να ζει με το πιο ευπροσάρμοστο ζώο που είναι η κατσαρίδα.»

Χρωστάμε στα παιδιά μας να τους παραδώσουμε έναν πλανήτη με όλα τα ζώα της φύσης, γιατί έτσι τον δανειστήκαμε από τους προγόνους μας και εφαρμόζοντας το πρόγραμμα σωτηρίας της καφέ αρκούδας υπήρξε αυτό το καταπληκτικό αποτέλεσμα που φαίνεται ότι αυτό το ζώο γλίτωσε από τον αφανισμό.  Σήμερα, από δημοσιεύσεις γνωρίζω ότι αρκετές αρκούδες έχει και στο Καρπενήσι και στο Γράμμο και στα μεγάλα δάση της Δράμας.

Πριν μερικά χρόνια από δημοσιεύσεις διάβασα ότι ο φίλος μας και ταυτόχρονα δειλό αυτό ζώο έφτασε (από τσιπ η γνώση) στα δάση της Σλοβενίας.

Έτσι οι κουτόφραγκοι οδηγούν σιγά-σιγά αλλά σταθερά στα δάση της Ευρώπης αυτό το συμπαθέστατο ζώο μέσω της λογικής του ζωτικού χώρου που θέλουν όλα τα ζωντανά.

-Ναι, αλλά οι ζημιές;

Θα αρχίσουν όσοι παραγωγοί διαβάσουν αυτό το γραπτό να με ψάλλουν τον απαξάπαντα. Πρέπει να ξέρουν ότι και αυτοί με ενδιαφέρουν και η παραγωγή τους στο ακέραιο. Εδώ έρχεται όμως ο ρόλος του κράτους. Η αρκούδα δεν έχει γνώση, να ξέρει ότι κάνει ζημιά στον παραγωγό.  Το ζώο έχει ανάγκη να τραφεί και τρώει.  Έτσι λοιπόν το κράτος όπως δίνει στο ΝΑΤΟ δισεκατομμύρια συνδρομή για να τους φυλάει και τα πλούτη τους, να έχει και την υποχρέωση να δώσει άμεσα – ΑΜΕΣΑ – το κόστος της ζημιάς στον παραγωγό και όχι μέσα από δαιδαλώδεις γραφειοκρατίες να παίρνει ο παραγωγός τις ζημιές που έχει υποστεί στον αιώνα τον άπαντα και αν παίρνει… Δήμοι και περιφέρειες να μην «τα ξύνουν» όλη μέρα, αλλά να σταθούν υπεύθυνα απέναντι στους ανθρώπους και στο περιβάλλον…