Ήταν λίγος καιρός πριν, που κυκλοφορούσαμε στη Θεσ/νίκη με ταξί και που συνέβη να πέσουμε σ΄έναν οδηγό, ο οποίος ήταν στενοχωρημένος πολύ.

  Φαινόταν και άνθρωπος θρησκευόμενος, αφού επισκεπτόταν συχνά και το άγιο Όρος.

  Την τελευταία φορά μάλιστα είχε φύγει από εκεί πολύ προβληματισμένος.

  Είπε σε κάποιον μοναχό αυτό που τον βασάνιζε και η συμβουλή που του έδωσε ένιωθε να τον πνίγει.

  Το πρόβλημα που είχε ποιο ήταν;

  Η αδερφή της γυναίκας του τον πολιορκούσε ερωτικά κρυφά, και στους άλλους, επειδή ο ίδιος την απέρριπτε, διέδωσε ότι αυτός την παρενοχλούσε.

  Έτσι όλοι οι συγγενείς τον πολεμούσαν, ενώ η γυναίκα και τα παιδιά του τον εχθρεύονταν φοβερά.

  Η ίδια δε η ερωτοπαθούσα του΄στηνε διαρκώς παγίδες.

    Ο μοναχός τον συμβούλεψε να τη συγχωρεί και να την αγαπάει την κουνιάδα.

  Βέβαια με την αγάπη του Θεού εννοούσε ο μοναχός, αλλά σ΄αυτήν την περίπτωση ήταν σαν να έριχνε λάδι στη φωτιά με το να καλλιεργεί την αγάπη στο πρόσωπό της.

  Γιατί φάνηκε πόσο πολύ του μπέρδευε τα αισθήματα αυτή η νουθεσία.

  Αντί να του πει να τη στήσει πρώτα στα 500 μέτρα.

  Στο μεταξύ μ΄όλο αυτό το θόρυβο την είχε στ΄αλήθεια μισοερωτευτεί.

  Και τη μισούσε συνάμα.

   Ένα άλλο γεγονός, που επίσης προβληματίζει κι έπεσε στην αντίληψή μου πρόσφατα, είναι και το εξής:

   Κάποια κυρία διηγείται:

  Είχα πολλά προβλήματα, πριν πάω να εξομολογηθώ.

  Ψυχολογικά και οικογενειακά.

  Ένιωσα να ανασαίνω όμως μετά τη γνωριμία με τον πνευματικό μου, τον οποίο εκτιμούσαν όλοι ως μια σοβαρή και υπεύθυνη πνευματική προσωπικότητα.

  Το ίδιο κι εγώ.

  Δεν κράτησε όμως για πολύ αυτό.

  Ίσως η ψυχική μέχρι τότε κούραση, ίσως η υπερευαισθησία και ο παρορμητισμός του χαρακτήρα μου, ίσως και η παιδεία που είχα,  μ΄έκαναν να βλέπω αλλιώς τη σχέση μου με τον πνευματικό στη συνέχεια.
Και…

                                                                                                       —————————–———————————

  Και πράγματι ο θαυμασμός στο πρόσωπο του πνευματικού της εξελίχτηκε σε προσωπολατρεία και άρρωστο ερωτισμό, που την έκανε να μην μεριμνάει τόσο  για  το θέλημα του Θεού, όσο για το πόσο θα είναι όσο πιο συχνά και όσο πιο κοντά στον πνευματικό.

  Το θέλημα του Θεού μπορούσε  να το παραβεί οποιαδήποτε στιγμή  με ψέματα, ζηλοτυπίες, αμέλεια των οικογενειακών  και συζυγικών της καθηκόντων, ατασθαλίες σε βάρος της οικονομίας του σπιτιού, προκειμένου να συνδράμει το ταμείο της ενορίας και να εντυπωσιάσει τον πνευματικό , με ξεπορτίσματα όλη την ώρα και παρά τις αντιδράσεις του συζύγου, αρκεί να παρευρεθεί, όπου και ο πνευματικός και.., και.., και…

  Έτσι αφήνοντας το Χριστό στην άκρη, η σχέση της με τον πνευματικό εξελισσόταν σαθρή.

  Αλλά και ο πνευματικός της έκανε νομίζω το λάθος να της υπερτονίζει την αγάπη του — έστω και πολύ καθαρή —  και να την ταυτίζει απόλυτα με την αγάπη του Θεού.

   Αυτό ήταν που την έκανε να τον ερωτευτεί ανεξέλεγκτα.

  Κι αυτός την ανεχόταν.

    Μ΄αυτόν τον τρόπο ωστόσο   ο πνευματικός της  από το ”ζήλο”,” τον ου κατ΄επίγνωση” όμως, τον αδιάκριτο δηλαδή, πιστεύοντας ότι με τη δική του πολλή αγάπη θα κάλυπτε τα ψυχικά κενά — κι είχε πολλά απ΄ό,τι φάνηκε —  του πνευματικού του παιδιού, στο τέλος από πνευματικό του παιδί την είχε καταλήξει σαρκικό του μόνο παιδί.

  Αυτόν μόνο σκεφτόταν, γι΄αυτόν έτρεμε μην τον χάσει, γι΄αυτόν μην πάψει να τη σκέφτεται αδιάλειπτα, γι΄αυτόν η παθολογική της αγάπη, που έσβηνε όλα τα άλλα πρόσωπα και ατονούσαν τα αισθήματά της γι΄αυτά, εξ αιτίας του η παθολογική της ζήλια για τα άλλα πνευματικοπαίδια και ”πήγαινε λέγοντας”…, χωρίς να μπορεί και να ηρεμήσει καθόλου.

  Αυτό όμως κατά βάθος δεν της ανάπαυε το πνεύμα.

  Κι όταν ρωτήθηκε, αν τα εξομολογήθηκε στον ίδιο όλα αυτά, απάντησε πως όχι, γιατί δεν άντεχε να τη διώξει από κοντά του.

  Κι αυτό θα γινόταν σίγουρα, γιατί μάλλον δεν  θα της τα συγχωρούσε όλα αυτά.

                                                                                                      —————————————————————–

    Είναι γεγονός πως τέτοια σύνδρομα συμβαίνουν συχνά στη ζωή των πνευματικών με τα πνευματικοπαίδια τους.

  Ένας αθώος στην αρχή ερωτισμός μπορεί να αποβεί μοιραίος και για τους δυο ή και για τον έναν από τους δυο.

  Και μπορεί αυτό κάποτε να το περάσαμε ή να το περάσουμε όλοι μας.

  Ή να κολλήσουμε σ΄αυτό κι άντε μετά να τραβολογιόμαστε με ψυχολόγους και ψυχιάτρους…

    Για  να προλάβουμε όμως έναν τέτοιο άνομο συναισθηματισμό, που φαίνεται και στα δυο παραδείγματα, θα πρέπει να προτιμούμε  παντού και πάντα το θέλημα του Θεού.

  Άμα ναυαγήσει η σχέση μας μ΄Εκείνον , όλα ανατρέπονται.

  Το θέλημα του Θεού όμως και τα όπλα που μας δίνει μας θωρακίζουν από τέτοιους πειρασμούς.

  Κι από κάθε άλλον.

  Και αγωνιζόμενοι θα έχουμε τη δύναμη να τον πατάσσουμε, έχοντας κατά νου και αυτό που είπε ο Κύριός μας, ότι και το δεξί σου μάτι , αν σε σκανδαλίζει,  σου συμφέρει να το βγάλεις και να το πετάξεις, παρά να ριχτείς με όλο σου το σώμα στη γέεννα του πυρός.

   Αν ένα πρόσωπο δηλ. πολύτιμο και αγαπητό, όπως το δεξί σου μάτι, σε ερεθίζει για την αμαρτία, χωρίσου οριστικά από αυτό, γιατί σου συμφέρει να το στερηθείς το πρόσωπο αυτό, παρά να τιμωρηθείς μαζί του με αιώνια κόλαση.

  Κι ας μην τα αφήνουμε τέτοια αισθήματα να χρονίζουν κι ύστερα να προσπαθούμε να βρούμε λύση.

  Είναι συνήθως πολύ αργά.

  Συμβαίνει, όπως με τη θηλιά στη γυναικεία κάλτσα.

  Πρέπει να προλάβουμε το ξήλωμα στην αρχή του, αλλιώς γρήγορα το ξήλωμα θα αχρηστέψει την κάλτσα.

  Και επειδή ο κίνδυνος παρεκτροπής ελλοχεύει παντού και για όλους , καλά είναι να τα έχουμε κατά νου, για να υπερπηδούμε στη ζωή μας απρόβλεπτα μπλοκαρίσματα, στα οποία αναπόφευκτα σκοντάφτουμε οι άνθρωποι.

.

  Και η Παναγία μητέρα, ”  η πάντα πόθον νικώσα” σ΄ όποιον την επικαλεστεί, ας μας έχει στη σκέπη της.

  Αμήν

                                                                                                        Ζιώγα Κατερίνα