Απρίλιος του 2012 σε διακαναλική συνέντευξη ο Αλέξης Τσίπρας απαντώντας σε ερώτηση δημοσιογράφου για…

το ενδεχόμενο να συναντήσει, ως πρωθυπουργός, την άρνηση των δανειστών για μια «καλή» συμφωνία και την υποχρέωσή του να εφαρμόσει ένα πρόγραμμα με μέτρα 11-12 δις ευρώ είπε: «  Δεν πρόκειται εμείς να υπογράψουμε συμφωνία με μέτρα 12 δισ ευρώ. Δεν ξέρουμε να εφαρμόζουμε μέτρα».

Αρχές Φεβρουαρίου του 2015 και ο Αλ. Τσίπρας δίνει συνέντευξη στο γερμανικό περιοδικό Stern. Λέει : «Αντί για χρήματα χρειαζόμαστε χρόνο, για να υλοποιήσουμε το σχέδιο μας για τις μεταρρυθμίσεις. Σας υπόσχομαι: η Ελλάδα σε έξι μήνες θα είναι μια άλλη χώρα».

Πέμπτη, 30 Ιουλίου 2015 σε ομιλία του στην Κ.Ε του ΣΥΡΙΖΑ ο κ. Τσίπρας  αποδομεί όλο το ιδεολογικο-πολιτικό οικοδόμημα, το οποίο είχε χτίσει τα τρία τελευταία χρόνια. Οι σύντροφοί του τον  άκουσαν να λέει ότι εκείνο το δραματικό ξημέρωμα της 13ης Ιουλίου στις Βρυξέλλες κατάλαβε πως το δίλημμα ήταν «Μνημόνιο ή καταστροφή της χώρας».  Ό,τι έχτιζαν, δηλαδή, ο ίδιος και οι σύντροφοί του επί τρία χρόνια κατέρρευσε μέσα σε λίγες ώρες. Οδυνηρή, για όσους άλλα είχαν πιστέψει και άλλα τώρα άκουγαν, η παραδοχή του κ. Τσίπρα, αλλά θαρραλέα η στροφή του στον ρεαλισμό.  «Οι εναλλακτικές, είπε, ήταν η άτακτη χρεοκοπία ή ο δύσκολος συμβιβασμός. Η συμφωνία ήταν ένα σοκ. Μερικοί άμυαλοι τη θεωρούν ήττα, θα θεωρούσαν νίκη την καταστροφή. Η αυτοκτονία δεν είναι λύση. Δεν υπάρχει λύση εκτός ευρωζώνης. Στις χώρες που βρίσκονται εκτός ευρώ υπάρχει επίσης σκληρή λιτότητα. Είμαστε υποχρεωμένοι να κινηθούμε μέσα στο υπάρχον διεθνές πλαίσιο». Δηλαδή τι διαφορετικό έλεγαν οι πολιτικοί από τα άλλα, τα αστικά, πολιτικά κόμματα; Ο  Σαμαράς, ο Βενιζέλος; ( Άντε και ο Γιωργάκης, αλλά αυτός είναι …αλλού παπά Ευαγγέλιο). Χρειάστηκαν τρία χρόνια  για να αντιληφθεί ο κ. Τσίπρας ότι οι εναλλακτικές, που  υποσχόταν, δεν  ήταν παρά  μια εξαπάτηση του εκλογικού σώματος και ότι η «άλλη χώρα» που οραματιζόταν βρισκόταν στην φαντασίωσή τους.

Πριν από μέρες έκλεισαν έξι μήνες διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Πράγματι οι κυβερνώντες σήμερα τήρησαν την υπόσχεσή τους. Έξι μήνες μετά και η Ελλάδα είναι μια άλλη χώρα . Δεν είναι η ίδια που άφησαν οι προηγούμενοι, οι οποίοι υπέγραφαν («στα τέσσερα» κατά Καμένο)  μνημόνια και έπαιρναν μέτρα.  Είναι η Ελλάδα σήμερα της «αξιοπρέπειας», αλλά και των πιο σκληρών μέτρων που έχουν επιβληθεί ποτέ. Είναι η Ελλάδα των capital controls με τις ουρές στα ΑΤΜ από εξαθλιωμένους συνταξιούχους. Είναι η Ελλάδα , που έμαθε για τα καλά τι θα πει Grexit και είναι έτοιμη για το 3ο και φαρμακερό Μνημόνιο.  Η χώρα διανύει μια από τις χειρότερες μεταπολιτευτικά περιόδους της και οι πολίτες βιώνουν μια πρωτοφανή πίεση στα εισοδήματά τους που έρχεται να προστεθεί σ’ εκείνη που υπέστησαν από τα πέντε χρόνια μνημονίων. Η οικονομία έχει καταρρεύσει, οι ζημιές από το κλείσιμο των τραπεζών υπολογίζονται σε πολλά δισ., η ανεργία έχει αρχίσει πάλι ν’ ανεβαίνει, μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις κλείνουν μαζικά, οι προοπτικές όχι ανάκαμψης, αλλά σταθεροποίησης της οικονομίας δεν φαίνονται πουθενά.

Σήμερα η χώρα μπήκε σε μια δίνη που δεν έχει χρονική διάρκεια. Ο έστω και ελάχιστος παραγωγικός ιστός της  έχει αποσαρθρωθεί, η στάση πληρωμών του δημοσίου έχει γίνει κανόνας και το τραπεζικό σύστημα είναι υπό κατάρρευση. Τους τελευταίους έξι μήνες έχουν γίνει μαζεμένοι οι πιο επιπόλαιοι και εγκληματικοί χειρισμοί πολιτικής .  Το φαινόμενο βέβαια δεν είναι σημερινό. Όμως, οι προηγούμενοι έκαναν κάπου-κάπου και μια αυτοκριτική. Ακόμη και ο μετρ του λαϊκισμού και της υποσχεσιολογίας Ανδρέας Παπανδρέου είχε αισθανθεί την ανάγκη να πει κάποτε το περίφημο “mea culpa”, ενώ πρόσφατα ο Σαμαράς είχε πει «ουδείς αναμάρτητος» και ο Βενιζέλος είχε ζητήσει «συγγνώμη» για επαχθή μέτρα που επέβαλε.

Σήμερα  αυτή η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δεν αισθάνεται την ανάγκη να πει έστω ένα «συγγνώμη» , όχι για το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης που αφήνει στο ράφι, αλλά τουλάχιστον  για  τις επιλογές  προσώπων, που  αποδεδειγμένα άσκησαν καταστροφική πολιτική. Προχθές ακόμη ο πρωθυπουργός δήλωνε υπερήφανος για το έργο του στους έξι αυτούς μήνες και συγκάλυπτε πρόσωπα και επιλογές τους.  Οι συγκαλύψεις όμως,  όπως τα εντελώς πρόσφατα κρούσματα επίσημων σαλταδόρικων τεχνασμάτων, άλλοτε με πεπειραμένους χάκερς και άλλοτε με υποψήφιους εισβολείς στο θησαυροφυλάκιο του Νομισματοκοπείου, που οδηγούσαν στην κερκόπορτα της δραχμής, τείνουν να μετατρέψουν σε τσίρκο τον κυβερνητικό μηχανισμό. Κανείς δεν θα ήθελε κάτι τέτοιο, αλλά πληρώσαμε πάρα πολύ ακριβά τους πειραματισμούς  στενών  συνεργατών και συμμάχων. Όσα περισσότερα μαθαίνουμε τώρα για τα Plan B και C τόσο πιο πολύ συνειδητοποιούμε ότι οι τύχες της Ελλάδας βρίσκονταν επί πέντε μήνες στα χέρια πραγματικά επικίνδυνων ανθρώπων, οι οποίοι ήθελαν να ζήσουν είτε ένα επαναστατικό παραμύθι είτε τον μύθο της απόλυτης διαπραγμάτευσης.  Βρισκόμαστε σήμερα σε ένα εξαιρετικά κρίσιμο σημείο. Ο  πρωθυπουργός επέλεξε τον δρόμο της ευθύνης, αλλά είναι όμηρος των κομματικών του ισορροπιών και των ιδιόμορφων προσωπικοτήτων στις οποίες βασίσθηκε. Δείχνει αυτή τη στιγμή διατεθειμένος να ολοκληρώσει τις διαπραγματεύσεις με τους εταίρους και να κάνει μια νέα αρχή. Ωστόσο είναι αποδυναμωμένος πολιτικά, το ακροατήριό του νοιώθει προδομένο, ο ίδιος υφίσταται τη φθορά που υπέστησαν όλοι οι πρωθυπουργοί της πενταετούς κρίσης και αντιμετωπίζει τον κίνδυνο να απολέσει τη δεδηλωμένη.

Είναι θετικό  όμως ότι  πήρε τις αποφάσεις του και οδεύει προς το ξεκαθάρισμα και στο εσωτερικό του κόμματός του. Γι αυτό και δεν είναι η ώρα της απόδοσης των ευθυνών. Αυτή τη στιγμή προέχει η διάσωση της χώρας και η αποτροπή επικράτησης  επικίνδυνων και επιζήμιων για το λαό συνθηκών. Ο κ.Τσίπρας και η κυβέρνησή του χρήζουν στήριξης τούτη την ώρα. Τα κόμματα και οι φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις χάριν του εθνικού συμφέροντος του προσφέρουν χείρα βοηθείας.  Όλα τα άλλα( ίσως και εκλογές) θα έλθουν στην ώρα τους. Και ίσως τότε προκύψει πράγματι «μια άλλη χώρα».