Εδώ και αρκετό χρονικό διάστημα βιώνουμε όλοι οι έλληνες μια πρωτόγνωρη συνθήκη, μια κατάσταση βιωμένη ως αόρατη απειλή. Πολυδιάστατη δοκιμασία για την ανθρωπότητα αποδεικνύεται η εξάπλωση του κορονοϊού καθώς κράτη, λαοί, κυβερνήσεις και επιστημονικοί φορείς δίνουν μάχη για το περιορισμό του. Αυτή η απότομη, βίαιη μεταβολή στον τρόπο με τον οποίο υπάρχουμε ήταν αναπόφευκτο να αφήσει, ήδη από τις πρώτες ημέρες των μέτρων, ένα βαθύ αποτύπωμα στον ψυχισμό μας, στα συναισθήματά μας.

Οι νέες συνθήκες που βιώσαμε από τις πρώτες μέρες και βιώνουμε έως και σήμερα με τις οικογένειές μας όλοι οι εκπαιδευτικοί της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης, δε μας λύγισαν. Βέβαιο ήταν πως στις δυσκολίες που προέκυψαν ο εκπαιδευτικός (δάσκαλος, δασκάλα, ο/η νηπιαγωγός, ο/η εκπαιδευτικός της ειδικότητας) δε θα μπορούσε να μην είναι παρών, να μην είναι, όπως πάντα, το στήριγμα και το σημείο αναφοράς της ελληνικής οικογένειας και του κάθε μαθητή/τριας ξεχωριστά. Ακόμα και σ’ αυτές τις μέρες της «απομόνωσης», είχαμε την ευκαιρία να σκεφτούμε και να δώσουμε λύσεις για την κάλυψη των χαμένων μαθημάτων.

Έχοντας λοιπόν στο μυαλό μας ότι δεν πρέπει να επιτηρούμε μόνο την εκπαιδευτική διαδικασία αλλά να παθιαζόμαστε με την παιδαγωγική της αισιόδοξης πρότασης για τη ζωή, της μέριμνας, της φροντίδας, της έγνοιας, οι εκπαιδευτικοί ξεκίνησαν επαφές (τηλεφωνικά ή και μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου) με τους μαθητές/τριες των τάξεών τους, βρίσκοντας φόρμουλες καθημερινής εκπαιδευτικής εργασίας. Στην πορεία προέκυψε η εξαγγελία του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων για την εξ αποστάσεως διδασκαλία. Οι διευθυντές όλων των σχολικών μονάδων από την πρώτη στιγμή της πανδημίας έως και σήμερα βρίσκονταν και βρίσκονται στις επάλξεις (στα σχολεία σε καθημερινή βάση) ως αρωγοί (και όχι μόνο)στην διαδικασία της εξ αποστάσεως εκπαίδευσης. Με αυτό τον τρόπο είχε διαμορφωθεί μία σημαντική δυναμική από τους εκπαιδευτικούς και τους διευθυντές για να κρατήσουν ζωντανές τις εκπαιδευτικές και παιδαγωγικές λειτουργίες και εκτός σχολείου.

Όλο το χρονικό διάστημα ως και σήμερα πορευθήκαμε και πορευόμαστε εκπαιδευτικοί και μαθητές/τριες χωρίς καμία άρνηση με το συγκεκριμένο τρόπο εκπαίδευσης, μέσω ενός ψηφιακού περιβάλλοντος, αν και στην παιδαγωγική του βάση, όπως επιστημονικά είναι αποδεδειγμένο η δια ζώσης εκπαίδευση δεν μπορεί να υποκατασταθεί με την εξ αποστάσεως εκπαίδευση. Ως εκπαιδευτικοί λειτουργοί όμως λάβαμε υπόψη μας την κρισιμότητα της κατάστασης που επικρατούσε και συνεχίζει να επικρατεί  και στηρίξαμε με υπερπροσπάθεια την εξ αποστάσεως ασύγχρονη και σύγχρονη εκπαίδευση όταν αυτή παρέχονταν και πραγματοποιούνταν με αρκετές ελλείψεις (το βασικότερο από όλα χωρίς κάποια επιδότηση από το κράτος για την κάλυψη του ηλεκτρονικού και τεχνολογικού εξοπλισμού που χρησιμοποιήθηκε από την πλευρά μας ή την πλευρά των μαθητών/τριών και των οικογενειών τους).

″Παλέψαμε″ χωρίς να έχουμε την ανάλογη επιμόρφωση για τέτοιου είδους εκπαίδευση, μιας και ήταν υποχρεωμένο το κράτος να μας την παρέχει. Εμείς όμως από την πλευρά μας, συνειδητοποιημένοι όπως πάντα, πράξαμε το καθήκον μας για το καλό όλης της εκπαιδευτικής κοινότητας. Ως εκπαιδευτικοί λειτουργοί πάντα δείχναμε και δείχνουμε θέληση και διαθέταμε και διαθέτουμε σύμπνοια, προθυμία και επιθυμία, σε όποια εκπαιδευτική συνιστώσα έδινε και δίνει την επιτυχία και το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα.

Έπειτα από όλα αυτά η ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας μας συνεχάρη που ʺβάλαμε  πλάτηʺ  για να επιτευχθούν όλα τα παραπάνω και μας αντάμειψε, εν μέσω πανδημίας, με ένα αντιεκπαιδευτικό πολυνομοσχέδιο το οποίο δεν αναβαθμίζει αλλά οδηγεί σε έναν αχαρτογράφητο βυθό την παιδεία.

Όσον αφορά τώρα για την επιστροφή μας στις σχολικές μονάδες την 1^η Ιουνίου, οι εκπαιδευτικοί της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης ήμασταν εκείνοι που την αποζητούσαμε περισσότερο από όλους. Εμείς είμαστε έτοιμοι να ακολουθήσουμε και να εφαρμόσουμε τις αποφάσεις του Υπουργείου Παιδείας, μιας και έχει δοθεί η ανάλογη έγκριση της επαναλειτουργίας των σχολικών δομών με ομόφωνη εισήγηση της Επιτροπής Αντιμετώπισης Εκτάκτων Συμβάντων Δημόσιας Υγείας από Λοιμογόνους Παράγοντες που είχαν και έχουν αναλάβει την προστασία όλων μας με τις οδηγίες τους.

Επειδή όμως έχουμε να κάνουμε με ανθρώπινες ψυχές (εκπαιδευτικοί, μαθήτριες, μαθητές) και ειδικά όταν πρόκειται για το μέλλον της πατρίδας μας, είμαστε υποχρεωμένοι να καταθέσουμε ερωτήματα –προβληματισμούς σχετικά με τους τρόπους λειτουργίας, που πρέπει να επιληφθούν να απαντηθούν και να επιλυθούν σε βάθος και όχι επιφανειακά από τους άμεσα εμπλεκόμενους(ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας, Δήμοι κ.α.).

• Πώς θα λειτουργήσουν οι σχολικές μονάδες όταν οι αίθουσές τους στην πλειονότητα αυτών είναι μικρού εμβαδού; Σε αυτή την περίπτωση θα υπερτερεί ο αριθμός 15 (μαθητών/τριών) ή η απόσταση 1,5 μ.;
• Το προσωπικό καθαριότητας θα είναι επαρκές για μία τέτοια περίπτωση (τακτική απολύμανση χώρων), όταν γνωρίζουμε ότι δεν υπήρχε επάρκεια προ της πανδημίας;
• Ποιοί όροι θα τηρηθούν και ποιές οι αποστάσεις για τη μετακίνηση των μαθητών/τριών με λεωφορεία – ταξί;
• Πώς θα τηρηθούν τα μέτρα στους μαθητές/τριες που φοιτούν στα ειδικά σχολεία όταν εκεί γνωρίζουμε ότι υπάρχουν περισσότερες ανάγκες;

Θέτουμε λοιπόν ερωτήματα – προβληματισμούς και επιζητούμε απαντήσεις για να νιώθουμε όλοι ασφαλείς, ήρεμοι και με την ευχή ότι δε θα τύχει κάτι που να επιφέρει δυσάρεστες εξελίξεις κατά τη διάρκεια επαναλειτουργίας των σχολικών δομών. Έχοντας διασφαλιστεί τα παραπάνω και παρέχοντας τα εχέγγυα, θα μπορέσουμε με τη σειρά μας να εφαρμόσουμε τις παιδαγωγικές πρακτικές καθοδήγησης και ενίσχυσης των μαθητών/τριών και να ξεπεράσουμε τις δυσκολίες που προέκυψαν σε όλα τα επίπεδα (παιδαγωγικά και εκπαιδευτικά) από τη συγκεκριμένη πρωτόγνωρη αόρατη απειλή.

 Το    Δ.Σ.