Το έργο αυτό το έχουμε ξαναδεί…

Μπορεί η λαϊκή παροιμία, « ο Φλεβάρης κι αν φλεβίσει ,καλοκαίρι θα μυρίσει», να επιβεβαιώνεται στον καιρό αλλά στην πολιτική είναι δύσκολο και σπανίζει!

Η παρελκυστική τακτική που από τη μία ονομάζεται διαπραγμάτευση με τους εταίρους και από την άλλη αξιολόγηση του προγράμματος, έχει ολέθρια αποτελέσματα για τους αδύναμους και ελεγχόμενους.

Πέρα από το τραγικό παράδειγμα της Κύπρου που λεηλατήθηκε και ηττήθηκε σε μια νύχτα, είδαμε πού οδήγησε και την  Ελλάδα, στα έξη αυτά χρόνια των μνημονίων!

Φουσκωμένοι λογαριασμοί για τους λαούς, δυσβάσταχτοι όροι, απώλεια εθνικής κυριαρχίας( όση απέμεινε) και της εξουσίας για τις κυβερνήσεις, εξαφάνιση από το προσκήνιο για τους πολιτικούς, συρρίκνωση των παλαιών κομματικών σχηματισμών με εμφάνιση νέων ασαφών, προσωποπαγών χωρίς προγραμματικό λόγο και ιδεολογικό περίγραμμα…

Η για πρώτη φορά «αριστερή» διαπραγμάτευση υπήρξε μια οδυνηρή έκπληξη…

Το υπερπλήρες και ελκυστικό καλάθι των υποσχέσεων ουδεμία σχέση είχε με την νουνεχή ανάλυση της πολιτικής και οικονομικής πραγματικότητας πολύ δε περισσότερο με τα αποτελέσματα μια μακρόσυρτης διελκυστίνδας μεταξύ των δύο πλευρών:

Της  πλευράς των ευρωπαίων δανειστών και της κυβερνητικής των Ελλήνων αιτούντων-επαιτών!

Η μεν πρώτη μετά τον σχετικό «αιφνιδιασμό» του αγνώστου κυβερνητικού πεδίου που απειλούσε αποφασιστικά να τα τινάξει όλα στον αέρα εκβιάζοντας υψηλό κόστος για όλους, κατάφερε κερδίζοντας χρόνο να βρεθεί σε πολύ καλύτερη θέση και να απομονώσει τον αντίπαλο ελαχιστοποιώντας το κόστος της ενέργειας.

Η δε δεύτερη πλευρά, η κυβερνητική, έπεσε στην παγίδα.

Μην έχοντας θέσει κάποιο στόχο και ένα όριο υποχωρήσεων-κόκκινη γραμμή- που θα μπορούσε να κάνει μια έντιμη συμφωνία, αφού ξεπούλησε και το τελευταίο όπλο, επέστρεψε τα 10,2 δις του ΤΧΣ  άδειασε τα ταμεία του κράτους και στράγγισε την οποιαδήποτε ρευστότητα, συγκρούστηκε όταν πλέον ήταν στο κατώφλι της ισχύος της…

Απείλησε με το δημοψήφισμα…

Έλαβε την «μάχαιραν» των capital controls και επανήλθε προ του κινδύνου συντριβής γονυπετής και ελεεινολογούσα στο τρίτο  μνημόνιο,  ασύμμετρο και επαχθέστερο  των δύο προηγούμενων που με πύρινους λόγους και αγανακτισμένες μολότοφ κατήγγειλε πανταχόθεν και παντοιοτρόπως.

Ανέλαβε δε δημόσια και εγγράφως να το εφαρμόσει και αυτό το επικύρωσε ο ελληνικός λαός-αυτοί που ψήφισαν και ανέρχονται στο 50%- επανεκλέγοντας στην κυβέρνηση το αταίριαστο ιδεολογικά αλλά ταιριαστό πρώην αντιμνημονιακό δίδυμο ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ…

Ασφαλώς αγνοούσαν ότι με την ψήφο τους ανέλαβαν την ευθύνη να πληρώσουν όλα αυτά που τους φόρτωσε η «επιτυχής» και «αξιοπρεπής» διαπραγμάτευση Τσίπρα- Καμμένου και των «εικονοστασίων» Δραγασάκη, Βαρουφάκη, Τσακαλώτου και λοιπών…

Επειδή τώρα έφτασε ο «κόμπος στο χτένι», όλοι θέλουν να τηρηθούν τα συμφωνηθέντα αλλά κανένας να μην πληρώσει…

Ο καθένας ισχυρίζεται ότι αυτός δεν πρέπει και δεν μπορεί…

Πρόθυμα δε υποδεικνύει άλλους…

Η κυβέρνηση επιχαίρει…

Ακολουθεί την τακτική του» διαίρει και βασίλευε».

Επέλεξε να «χτυπήσει» τους αυτοαπασχολούμενους επαγγελματίες και επιστήμονες.

Η ελευθερία και η ανεξαρτησία τους είναι πολύ ενοχλητική και βλαπτική!

Το σύστημα χαϊδεύει τους δημόσιους ψηφοφόρους του που λόγω της εξαρτημένης φύσεως της εργασίας τους κάνει εύκολα χειραγωγήσιμους και ελεγχόμενους.

Αφού ξεμπερδέψει με τους «ενοχλητικούς» αγρότες, και τις «ακριβές γραβάτες», γιατρούς, φαρμακοποιούς, δικηγόρους, μηχανικούς, εμπόρους, οικονομολόγους και άλλους επαγγελματίες, τότε θα πιάσει στο «λεπίδι»-αν παραστεί ανάγκη- και τα δημόσια ρετιρέ και τους αδύναμους συνταξιούχους…

Αυτή η «κολοκυθιά» τρώει πολύτιμο χρόνο, διαλύει ακόμα περισσότερο τον κοινωνικό ιστό και την οικονομία…

Η χαώδης περιδίνηση, στα βαλτοτόπια του καταστροφικού σπειροειδούς ατέρμονος κοχλία δεν μπορεί άλλο να συνεχιστεί.

Προφανώς αυτή η Πολιτεία που έχει τον μισό πληθυσμό άνεργο ή συνταξιούχο και δίνει στους νέους της μισθό ίσο με το 1/5 ή το 1/3 των περισσότερων συντάξεων ή επιθυμεί να έχει τον κάθε πολίτη συνέταιρο όπου αυτή θα κατέχει  βίαια το μεγαλύτερο ποσοστό , έως 80%, δεν έχει μέλλον…

Η χώρα έχει ανάγκη από μια διακυβέρνηση με προοδευτικό πρόσημο όπου θα συμπαραταχθούν όλα τα παραγωγικά, καινοτόμα και δημιουργικά στοιχεία της.

Εθνικό σχέδιο δράσης, συνεννόηση, σαφές χρονοδιάγραμμα, δίκαια κατανομή βαρών, αναλογικότητα, παραγωγική ανασυγκρότηση, κοινωνική αλληλεγγύη, επιτελικό κράτος, μεγαλύτερη αποκέντρωση, περισσότερη διαφάνεια και δημοκρατία παντού, κατάργηση όλων των προνομίων, μηχανοργάνωση  και ψηφιοποίηση των συναλλαγών , άμεση απονομή δικαιοσύνης, επιβολή ενιαίου χαμηλού φορολογικού συντελεστή για όλους 15%…

Το δέον δεν μπορεί να φαντάζει ακόμα σαν ουτοπία…

Είναι ανάγκη ύπαρξης!

Δημήτρης Ψευτογκάς