Η αισιοδοξία για κάτι καλύτερο είναι εδώ. Είναι δύσκολα, βέβαια, τα πράγματα. Η αλήθεια είναι ότι η Γερμανία είναι πάντα δύο βήματα μπροστά. Έχει μέθοδο και πειθαρχία στο σχέδιο της. Ένα σχέδιο που, αναμφισβήτητα, το προετοίμαζε για πολλές δεκαετίες. Είναι λογικό που με την πρώτη αντιπαράθεση με τον Σύριζα και τον ελληνικό λαό να μην αγχωνόταν και πολύ. Άλλωστε, περίμεναν την όλη κατάσταση, τους είχε βοηθήσει και η λαμόγικη συγκυβέρνηση νδ-πασοκ και ήταν άνετοι. Όμως, τα πράγματα δεν πήγαν τόσο καλά γι’ αυτούς τελικά. Αναγκάστηκαν να χάσουν σε επικοινωνιακό επίπεδο και να αποκαλυφθούν μπροστά σε όλο τον κόσμο.

Όταν ο Σόιμπλε, κραυγάζει, ότι οι δημοκρατικές διαδικασίες δεν μπορούν να αλλάξουν τους κανόνες, κραυγάζει γιατί ξέρει ότι η έννοια της δημοκρατίας είναι απέναντι στην οικονομική κατοχή. Αυτή είναι η αλήθεια και για εμάς. Είμαστε άλλη μια φορά υπόδουλοι των Γερμανών αλλά με όπλο το ευρώ. Η πλειοψηφία των Ελλήνων, βάσει των δημοσκοπήσεων, ακόμα επιμένει στο ευρώ. Απορώ, βέβαια, γιατί πρέπει να πληρώνω ένα μπουκαλάκι νερό 50 λεπτά (170 δραχμές) την στιγμή που οι μισθοί σε ευρώ στην Ελλάδα έχουν επιστρέψει σε εποχές δραχμής και μάλιστα τότε με την υποτίμηση επί Σημίτη το 1998. Αφού λοιπόν, οι Έλληνες θέλουμε ευρώ αλλά ευρώ δεν μας δίνουν οι Γερμανοί τότε να πέσουν οι τιμές σε όλα τα προϊόντα, αγαθά και υπηρεσίες. Μη πει κανείς ότι έχουμε, πλέον υψηλά ημερομίσθια, ντροπή. Σε ελληνικότατο σούπερ-μάρκετ η γραβιέρα Νάξου κοστίζει 11,15 ευρώ/κιλό.

Αντίστοιχο τυρί από την Δανία κοστίζει 6,95 ευρώ/κιλό. Αποκλείεται ο Δανός υπάλληλος του τυροκομείου να πληρώνεται λιγότερα από τον Έλληνα. Αν ρωτήσεις τον υπεύθυνο θα σου πει ότι οι ζωοτροφές είναι πιο ακριβές. Σημειωτέον, η γραβιέρα είναι από αιγοπρόβειο γάλα και στην Νάξο οι κατσίκες πιθανόν να βόσκουν ελεύθερες. Επιπλέον, στοιχίζει το μαζούτ για το πλοίο που θα την μεταφέρει, ενώ την απόσταση την καλύπτει και ιστιοφόρο. Το παράδειγμα είναι για να σας πω ότι μέρος της λιτότητας είναι τεχνητό και εγχώριο. Υπάρχουν χώρες στην ευρωζώνη που με 500 ευρώ μισθό ζούνε κανονικά σαν να έπαιρναν 1000 στην Ελλάδα. Εκτός αν είμαστε τόσο φαντασμένοι που θέλουμε να χρυσοπληρώνουμε ακόμα και τις τσίχλες που πλέον, παρόλο την πολυετή λιτότητα, τις αγοράζεις για 1,2 ευρώ (400 δραχμές) τουλάχιστον και μάλιστα να είναι αμιγώς ελληνικές.

Πρώτο συμπέρασμα, αν ο Τσίπρας καταπολεμήσει επιτυχώς τα εγχώρια καρτέλ τότε αυτόματα και χωρίς προστριβές με την ευρωζώνη θα έχει βελτιώσει την αγοραστική δύναμη των νεόπτωχων Ελλήνων, που είμαστε και οι περισσότεροι, θα έχει αυξήσει την κατανάλωση και θα έχει φέρει μπόλικη κοινωνική δικαιοσύνη για να την κατανοήσει ο Έλληνας (αφού δεν ξέρει ακόμα τι σημαίνει) και φυσικά να συνεχίσει να την αποζητά σαν σωτήριο ναρκωτικό για την βιωσιμότητα της κοινωνίας (μακάρι).

Συνεχίζοντας, το θέμα της ελευθερίας, της δημοκρατίας, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της ανεξαρτησίας και της εθνικής κυριαρχίας, αυτά είναι αλλά πιο δύσκολα εγχειρήματα. Στην ευρωζώνη δεν υπάρχουν εθνικά υπουργεία οικονομικών, υπάρχει αυτό της Γερμανίας και τα λοιπά. Η ευρωπαϊκή ένωση είναι κάτι άλλο. Όσο, οι προηγούμενοι κυβερνώντες δεν αξιοποιούσαν την γεωπολιτική θέση της χώρας, μας στερούσαν από ένα δικαίωμα. Σε εποχές κανονικού πολέμου η γεωγραφική θέση είναι υψίστης σημασίας και ειδικά το βάρος που έχει η Ελλάδα στην Ευρώπη μας δίνει και πολιτισμικά εργαλεία. Δεδομένου των συνθηκών, της πολυετής λιτότητας και της αποτυχίας του προγράμματος είναι πλέον παγκοσμίως γνωστό ότι η λαϊκή εντολή της Ελληνικής Δημοκρατίας συγκρούστηκε με οικονομικούς κανόνες. Σαν σε μια σκακιέρα, οι αντίπαλοι ξεκίνησαν το παιχνίδι. Η μια πλευρά πρόταξε τον λαό και μερικούς αξιωματικούς όπως τον Βαρουφάκη. Η άλλη πλευρά έβγαλε πολλούς αξιωματούχους, Σόιμπλε, Ντράγκι, Νταισελμπλουμ, Ραχόι κτλ. καθώς είναι μακρυά από τον λαό. Οι μεγάλες μάχες με τους τωρινούς πρωταγωνιστές είναι να έρθουν. Λαοί και εξουσιαστές. Αιώνια πάλη.

Αυτό που ο λαός έχει όμως ακόμα να κάνει για να κερδίσει καλύτερες μέρες είναι να αλλάξει, να αναβαθμιστεί, να εξελιχθεί. Οι κοινωνίες δεν χρειάζονται χρήματα για να ευημερήσουν. Οι κοινωνίες χρειάζονται μυαλά και καλές καρδιές. Η μάχη δεν είναι οικονομική, δεν είναι γεωπολιτική, είναι πολιτισμική. Ο Ελληνικός πολιτισμός θα χάσει εάν εμείς, ο λαός του, δεν προχωρήσουμε μπροστά. Ο πολιτισμός μας είναι το τελειότερο μας εργαλείο. Η Ευρώπη θα χάσει πολλά περισσότερα απ’ όσα μπορεί να κατανοήσει τώρα. Σίγουρα, ο λαός θα υποφέρει πολύ σε πρακτικό επίπεδο αλλά την ουσιαστική νίκη θα την έχει. Ακραία περίπτωση αλλά με την Ευρώπη πάντα έτσι ήταν. Θέλω να ελπίζω ότι θα επικρατήσει η λύση που θα ικανοποιεί όλους αλλά αυτό είναι σχεδόν αδύνατο γιατί δεν είναι πλέον θέμα συνεργασιών αλλά επιβολής. Μόνο απόλυτο, η ένωση των λαών. Η εξελισσόμενη κατάσταση να ενώσει τους λαούς της με το ίδιο όραμα. Την ειρήνη και την ευημερία. Αυτό θα έσπαγε όλα τα σάπια δεσμά του συστήματος και θα έκανε την Ευρώπη να “πετάξει” από εξέλιξη και πρωτοπορία παγκοσμίως. Αν γίνει έχουμε ακόμα ελπίδα να σωθεί η ήπειρος.