” Ήμουν στα Κ.Τ.Ε.Λ και περίμενα το λεωφορείο.

Καθισμένη πολύ κοντά σε νεαρά παιδιά, τα παρακολουθούσα στην έντονη συζήτησή τους χωρίς να το θέλω.

Η κουβέντα τους ήταν γύρω από τις δυσκολίες που είχαν στη Σχολή τους, τη δυσαρέσκεια  για τα πολιτικά δρώμενα και την αγωνία τους για μετά την αποφοίτησή τους.

 

Ο ένας με μαλλιά ανακατεμένα και με τατουάζ στα χέρια, ο άλλος με ένα σκουλαρίκι στη γλώσσα και δυο στα αυτιά και η τρίτη μια νεαρή κοπέλα, που καθόταν ανέμελα, αλλά και προκλητικά.

 

Ήταν ζωηρά παιδιά, όπως και η συζήτησή τους, η οποία όμως διανθίζονταν από βωμολοχίες αισχίστου είδους.

Τις έλεγαν δε με τόσο φυσικό τρόπο και αδιάντροπο, που μ΄έκαναν να παρέμβω στη συζήτησή τους και να απευθυνθώ σ΄έναν συγκεκριμένα.

–Παιδιά, παρακολουθώντας άθελά μου την κουβέντα σας μ΄άρεσαν τα θέματα και οι προβληματισμοί σας, αλλά τι λεξιλόγιο, αγόρι μου, είναι αυτό;

Να συνοδεύεις κάθε σου λόγο με βρώμικη λέξη;

Σε ποια ηθική έχετε επενδύσει τη ζωή σας;

–Πάντως όχι στης Εκκλησίας, πετάγεται ο ένας, ενώ οι άλλοι παρακολουθούν την εξέλιξη με περιέργεια.

 

Μέσα σε ανταλλαγή απόψεων που ακολούθησε φάνηκε ότι είναι καλοπροαίρετα παιδιά και στο βάθος τους δεν είναι και αρνητικοί για το Θεό και την Εκκλησία.

Κι επειδή τα θέματα που θίχτηκαν εκφράζουν, αν όχι όλους, μεγάλη πλειοψηφία νέων, αυτό το άρθρο το αφιερώνουμε στους ”νεολέους” μας με απαντήσεις στα ερωτηματικά τους, παρμένες μέσα από το βιβλίο ”Αν υπάρχει ζωή, θέλω να ζήσω” του Μητροπολίτη Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ.Νικολάου.

Παρουσιάζουμε ορισμένες ενότητες και ερωτήσεις αυτολεξί ή και διασκευαστικά:

 

” Θάνος: ..Γιατί να μην αποδεικνύεται ο Θεός; γιατί να ζούμε διαρκώς μέσα στον ωκεανό της ασάφειας και αμφισβήτησής Του;

 

Απάντηση:Γιατί, αν συνέβαινε αυτό, δεν θα ήταν ούτε ο Ίδιος ελεύθερος ούτε εμείς.

Δεν μας δίνει την ελάσσονα ελευθερία, για να μας χαρίσει τη μείζονα.

Φανταστείτε στο σταυρό, όταν Τον προκαλούσαν οι σταυρωτές Του να κατέβει, προκειμένου να Τον πιστέψουν, αν το έκανε.

Ούτε θα Τον πίστευαν ούτε θα χάριζε το μείζον, την Ανάσταση.

Θα φανέρωνε την ανθρώπινη δύναμή Του, όχι τη θεότητά Του

Ο Θεός μάς δίνει τόσα σημεία, που όποιος θέλει μπορεί να Τον πιστέψει.

Και η θεότητά Του έτσι διατηρείται ως μυστήριο, και η ελευθερία μας ως χάρισμα.

Δεν μας δίνει την κατανόησή Του, γιατί μας προσφέρει το μυστήριό Του.

 

 

–Θάνος: Μπορείτε να μας πείτε γιατί δυσκολευόμαστε να τα καταλάβουμε αυτά; Δεν ξέρω κι αν τα θέλουμε. Ακούγονται όμορφα, αλλά απόμακρα και ίσως όχι ξεκάθαρα.

 

Απάντηση:  Για το απόμακρα μάλλον φταίτε εσείς, για το όχι ξεκάθαρα πιθανόν να φταίω κι εγώ.

Πώς να μη σας είναι δύσκολο, όταν όλη η παιδεία σας είναι εντελώς αποξενωμένη από αυτά;

Σήμερα είμαστε γαντζωμένοι στο ”εδώ και τώρα”, στη σκληρή πραγματικότητα των γεγονότων και φαινομένων, όχι στην αλήθεια.

Δεν μας νοιάζει η αλήθεια.

Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι η καθημερινότητά μας, η υγεία μας, οι επίγειες επιτυχίες, τα οικονομικά μας, η κοσμική αναγνώριση κ.λ.π.

Μας πείσανε ότι είμαστε ζώα, ίσως πιο εξελιγμένα, ότι ο θάνατος είναι τέλος, ότι βρισκόμαστε ξεχασμένοι σ΄έναν πλανήτη στο πουθενά του σύμπαντος, πιθανόν…προορισμένοι να λειτουργούμε ως βιολογικές μηχανές για λίγα χρόνια και μετά να επιστρέφουμε στο τίποτα, στο σκοτάδι της απόλυτης ανυπαρξίας.

Κι αυτό το πιστέψαμε.

Μας μαθαίνουν ότι και η επιστήμη το επιβεβαιώνει.

Έτσι έχει εξαφανιστεί και κάθε υπαρξιακή αναζήτηση.

Δε μας νοιάζει η αλήθεια.

Μας πείσανε ή ότι δεν υπάρχει ή ότι δε μπορούμε να τη γνωρίσουμε.

………………………………………………..

Να ξέρετε ότι η μεγαλύτερη ζημιά που πάθαμε είναι ότι μας ξερίζωσαν την ανάγκη του Θεού.

Μας έπεισαν ότι ο φυσικός μας χώρος είναι το σκοτάδι και ότι το φως υπάρχει μόνον ως έννοια και όχι ως προοπτική ζωής.

 

 

 

Θάνος:; Ωραία όλα αυτά.Αν όμως κάποιος δεν μπορεί να πιστέψει στο Θεό, τι θα του λέγατε; Αν του έβγαινε πιο εύκολα η αμφισβήτηση από την πίστη, τι θα του συνιστούσατε;

 

–Απάντηση: Αν δε θέλει να πιστέψει, δεν θα προσπαθούσα να τον πείσω.

Αν πάλι θέλει και δεν γνωρίζει το δρόμο, η πρόσκληση είναι ”έρχου και ίδε”.

Ο Θεός είναι τόσο αληθινός, που σκοντάφτουμε πάνω Του.

Απλά χρειάζεται να ανοίξουμε την καρδιά μας.

Αυτή βλέπει καλύτερα από τα μάτια.

Η Εκκλησία είναι τόσο υπέροχος δρόμος για να γνωρίσουμε το Θεό, που είναι ανεπίτρεπτα άδικο για τον εαυτό μας να την αγνοούμε ή να επιμένουμε σε παρεξηγημένη εικόνα γι΄αυτήν.

Πρέπει να αποβάλουμε τις προκαταλήψεις μας, για να τη γνωρίσουμε όλοι μας.

Κυρίως εμείς οι Ορθόδοξοι.

 

 

Θάνος:Για τον περισσότερο κόσμο, Εκκλησία είναι ένα συντηρητικό σύστημα που στο πέρασμα του χρόνου στέγνωσε και δεν έχει σήμερα να δώσει κάτι.

Ίσως το κοινωνικό έργο αποτελεί μία θετική πτυχή της.

Σε άλλες εποχές ήταν κάπως αναγκαία.

Γι΄αυτό και την χρησιμοποίησαν οι αυτοκράτορες, της έδωσαν περιουσία και ρόλο, ο λαός έμαθε να ζει μαζί της, έκανε τα πανηγύρια και τις γιορτές του, τακτοποιούσε τα ψυχολογικά του, εκφράστηκε μέσα από αυτήν.

Σήμερα όμως σαν να μην κολλάει στην πραγματικότητα της ζωής.

Η γνώση της είναι αλλιώτικη, οι τρόποι της εντελώς ξένοι, η νοοτροπία της τελειωμένη.

Συγγνώμη που τα λέω, δεν ξέρω οι άλλοι, εγώ πάντως έτσι νοιώθω.

Δεν το καταλαβαίνω αυτό το πράγμα.

Για να μην πω για τα σκάνδαλα, τη χλιδή, την υποκρισία, τον πλούτο και όλα τα άλλα που ακούγονται.

Ή για τις άγριες φάτσες, τις απίστευτες ιδέες και τα σχετικά.

Δεν λέω, δεν είναι όλοι έτσι, αλλά διερωτώμαι, εσείς τι κάνετε εκεί;

Τι ενδιαφέρον μπορείτε να βρίσκετε με τις γριές και όλον αυτόν τον παράξενο κόσμο;

Βέβαια από την ως τώρα συζήτηση καταλαβαίνω ότι το πάτε αλλού.

Δεν ξέρω, απλά είπα πως νοιώθω.

Θα ήθελα όμως να είναι κάτι άλλο.

 

Απάντηση:  Μπορείς να μου πεις τι θα ήθελες να είναι η Εκκλησία;

Τι κενό θα μπορούσε να καλύψει στη ζωή σου;

 

Θάνος: Θα ήθελα να μου δώσει ελπίδα, όχι διαρκώς να διαμαρτύρεται και να ελέγχει.

Ούτε πάλι να στηρίζει τις ελπίδες σε αοριστίες.

Θα ήθελα να βοηθάει στην πρόοδο και στην ανάπτυξη, να αγκαλιάζει τους πονεμένους, τους αδικημένους, τους νέους.

Να είναι κάτι τέλειο, όχι μόνο λόγια και δικαιολογίες, κάτι πιο σύγχρονο, ανανεωτικό.

Ούτε να μιλάει μόνο για το Θεό.

Να μιλάει και για τον άνθρωπο.

Αλλιώς εμένα δεν μου χρειάζεται.

Ένα γηρασμένο, παλαιολιθικό πράγμα δίχως τόλμη, ελευθερία, ακεραιότητα και καινοτόμο λόγο τι να το κάνω

………………………………………………………………………………………………………………………………………………

 

 

Κι ένα σχόλιο τώρα του συγγραφέα ως επίλογο στη σημερινή ενότητα:

 

”Τελικά, φαίνεται πως συχνά η αναζήτηση του Θεού μοιάζει με μια μάταιη προσπάθεια να μπούμε στο χώρο Του από τον τοίχο και όχι από την πόρτα.

Και επειδή δεν τα καταφέρνουμε, Τον αρνούμαστε.

 

Ο Θεός όμως δεν προσεγγίζεται από όπου και όπως υπεροπτικά θέλουμε.

Ο χώρος του μυστηρίου Του έχει τις διόδους του από τις οποίες πρέπει διακριτικά και ταπεινά να μπεις….Δεν είναι ανθρώπινο κατόρθωμα η συνάντηση με το Θεό.

Είναι επίσκεψή Του…Ο Θεός δεν υπάρχει για να Τον υποτάσσουμε, για να υπηρετεί τις εφήμερες μυωπικές βλέψεις μας.

………………………………………………………………..

…Παρατηρώ και σκέφτομαι παράλληλα με τη συζήτηση με τα παιδιά.

Αυτοί, νέα παιδιά, κάνουν γήινα όνειρα.

Εγώ τα έχω απορρίψει προ πολλού, έπαυσα να επενδύω σε αυτόν τον κόσμο.

Ο Θεός δεν τους πολυενδιαφέρει.

Εγώ Του αφιέρωσα τα πάντα, είναι η μόνη και μεγάλη μου σταθερά.

Δεν πιστεύω σε τίποτα άλλο.

Χωρίς Αυτόν δεν έχω ερμηνεία γι΄αυτόν τον κόσμο.

Χωρίς την ύπαρξή Του καταργείται κάθε λόγος δικής μου ύπαρξης.

Χωρίς πίστη στο Θεό πνίγομαι, βουλιάζω, καταρρέω, χάνομαι.

Η πίστη σ΄Αυτόν με μεθάει, με ανασταίνει, μου δίνει ζωή, αίσθηση αιωνιότητος, όραμα ετερότητος.

 

…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………….

 

Κι όλα τα παραπάνω λόγια του ιεράρχη — συγγραφέα είναι βγαλμένα από την έγνοια και την αγωνία του για την τύχη των νέων.

Που είναι και φαίνεται να είναι για τους νέους και του δικού μας αξιόμαχου ποιμενάρχη.

Ας τους στηρίζουμε γι΄αυτό με την προσευχή μας.

Κι αυτούς και την καλοπροαίρετη, αλλ΄όμως παγιδευμένη σε πολλές δυσεπίλυτες καταστάσεις και ερωτηματικά νεολαία μας.

Αμήν