Ο λόγος σε δύο περιπτώσεις αιχμαλωτίζεται και βρίσκεται σε αδυναμία να εκφράσει σκέψεις και συναισθήματα, να περιγράψει γεγονότα και να σκιαγραφήσει προσωπικότητες: όταν τα έργα υπερβαίνουν το λόγο και όταν το πρόσωπο στο οποίο αναφέρεται ο λόγος έκανε τη δική του προσωπική υπέρβαση.

Αείμνηστε Κώστα

Ο λόγος, παρά τη δύναμη που έχει να πείθει, εδώ αδυνατεί να σκιαγραφήσει την προσωπικότητά σου. Γιατί το ιατρικό και ανθρωπιστικό σου έργο υπερέβησαν το λόγο και εσύ συνειδητά έκανες την υπέρβαση. Έτσι, σπάζοντας τα δεσμά της ατομικότητας και της ιδιοτέλειας, έφθασες στη σφαίρα του χρέους, εκεί όπου συναντιέται η ελευθερία με την αξιοπρέπεια.

Αείμνηστε Κώστα

Με τον πρόωρο θάνατό σου ο ιατρικός κόσμος επτώχευσε κατά ένα συνειδητοποιημένο και ενάρετο επιστήμονα, η δε κοινωνία από έναν πραγματικό άνθρωπο, από έναν έντιμο, υπεύθυνο και συνετό πολίτη, καθώς διαπνεόσουν από αίσθημα ανθρωπιάς, καθήκοντος και ευσυνειδησίας.

Υπήρξες προσωπικότητα αδιαίρετη, δεν πρόδωσες τον εαυτό σου, έμεινες πάντα ο ίδιος και στις δοκιμασίες και στις επιτυχίες της ζωής σου. Η υπευθυνότητα απέναντι στη ζωή σε κατέστησε άξιο πολίτη, γι’ αυτό δεν κυλίστηκες σε χαρισμένα αξιώματα. Ξεκίνησες μονοσάνδαλος, από πτωχή αλλά έντιμη και συνετή οικογένεια και ενώ η Μούσα σου χάρισε ένα στίχο, εσύ έγραψες άλλους στίχους, κατακτώντας την ιατρική επιστήμη.

Αυτή διακόνισες, «δίκην θρησκείας», με γνώμονα πάντα τον Ιπποκράτειο αφορισμό: «Ιατρόν ωφελέειν μη βλάπτειν». Σαν επιστήμονας εργάστηκες αθόρυβα και με συνέπεια, έχοντας επίγνωση της υψηλής αποστολής του ιατρού. Έκανες την ιατρική επιστήμη χρέος και δεν την κράτησες σε επίπεδα κέρδους αλλά την μετουσίωσες σε λειτούργημα προσφοράς. Είχες συνείδηση της επιστημονικής σου αξίας, αλλά αδιαφορούσες για την προβολή. Το ενδιαφέρον σου εστιαζόταν στην προσφορά.

Δεν αντιμετώπιζες τον ασθενή ως σώμα, αλλά ως ψυχοσωματική οντότητα, με όνομα, ιστορία και μοίρα. Ήσουν βαθύς γνώστης της ψυχολογίας του αρρώστου και προσάρμοζες τη συμπεριφορά σου ανάλογα. Το απαλό βλέμμα σου, το άδολο χαμόγελό σου και η γλυκύτητα του λόγου σου ήταν οι δίαυλοι επικοινωνίας με τους ασθενείς, που ενέπνεαν την εμπιστοσύνη των ασθενών στο πρόσωπό σου και ενίσχυαν την ελπίδα θεραπείας. Γενικά η συμπεριφορά σου προς τον πάσχοντα άνθρωπο έδινε το ηθικό και πραγματικό περιεχόμενο της έννοιας «αγάπη προς τον πλησίον».

Αείμνηστε Κώστα

Είχες μέσα σου περίσσευμα αγάπης, γι’ αυτό σμίκρυνες το εγώ σου και μεγάλωσες την αγκαλιά σου, για να χωρέσει όλα και όλους, χωρίς διάκριση. Σαν επιστήμονας και άνθρωπος ήσουν ο ίδιος για όλους, γιατί ο πόνος είναι κοινός, καθώς ούτε ο φτωχός πονάει λιγότερο ούτε ο πλούσιος περισσότερο. Είχες δε την εμπειρία πως η υγεία είναι το παν, είναι το ένα της ζωής όπου πίσω από αυτό καταξιώνονται όλα τα μηδενικά. Αυτή χαρίζει χαρά, γέλιο και ομορφιά στη ζωή, διαφορετικά η ζωή θα ήταν ένα «φλούδι», δίχως ψίχα και ουσία.

Η επιστημονική σου πληρότητα και η δαψιλής προσφορά σου αδιάκριτα σε καταξίωσαν στις συνειδήσεις των πολιτών. Στη διαλεκτική σχέση «δούναι και λαβείν» πλεόναζε το δούναι. Το δούναι είναι ευλογία Θεού. «Μακάριον το διδόναι ή το λαμβάνειν», λέγει ο μεγάλος παιδαγωγός και λυτρωτής Χριστός. Όλη σου η ζωή, ως επιστήμονα και ανθρώπου, ήταν ένα συνειδητά διαρκές χρέος.

Ανάμεσα στην ιστορία και στη ζωή παίζεται ένα αντίνομο παιχνίδι: η ιστορία θέλει να καταξιώσει τους ικανούς, η ζωή όμως πολλές φορές διστάζει.

Αλησμόνητε μαθητή μου, θα μείνεις οιονεί στην προθήκη της ιστορικής μνήμης και στις καρδιές των ανθρώπων ως πρότυπο ιατρού αλλά και οικογενειάρχη και συνετού ανθρώπου.

Ας είναι ελαφρύ το χώμα που σε σκεπάζει.

                                     ΓΙΑΝΝΗΣ ΓΟΥΛΙΑΣ

                                            Π.Θ.