Λίγες μέρες μας χωρίζουν από μια ακόμα “αξιολόγηση” των δανειστών και “συνεταίρων” μας.
Τό έργο το έχουμε ξαναδεί…
Θα το ξαναδούμε πάλι με χειρότερη εκδοχή…
Ο κάθε πολίτης μπορεί να έχει το δικό του στερεότυπο, τις δικές του εικόνες και ιδέες περί του τι σημαίνει ο όρος “αξιολόγηση”.
Ο μέσος Έλληνας σαφώς και στο υποσυνείδητό του αυτόν τον όρο τον αντιπαθεί σφόδρα!
Μοιάζει με εξετάσεις στις οποίες πάντοτε προσερχόταν μισοδιαβασμένος, με “σκονάκια” και φυσικά ελπίζοντας στο βασικότερο στοιχείο τις “πλάτες”, το “μέσον” τον “θείο” ή “μπάρμπα” στην αργκό και είχαν σχεδόν πάντοτε αίσιο τέλος μετά μια ψυχολογικά αγωνιώδη και ονυχοφάγα βασανιστική διαδρομή!
Έτσι και τώρα δεν ανησυχεί καθόλου…
Θα γίνει μια “πολιτική” διαπραγμάτευση εν τέλει και όλα θα πάνε καλά…
Θα κλείσουν οι εκκρεμότητες και θα επέλθει να επωφελής συμβιβασμός-νίκη!
Μετά, αφού περάσουμε και αυτόν τον κάβο κατά τους κυβερνητικούς ανοίγει ο δρόμος της ανάπτυξης!
Έτσι απλοϊκά σκέφτεται η δεξιοαριστερή κυβερνητική συμμαχία καθήμενη είτε στις θερμαινόμενες και προσοδοφόρες καρέκλες της εξουσίας είτε στις δάφνες των πλατειών της “επανάστασης” της Αβάνας…
Βεβαίως με την ίδια τακτική πήγαμε στο πλέον δυσβάστακτο τρίτο μνημόνιο, στα κάπιταλ κοντρόλς γλυτώνοντας την ‘Νέα Δραχμή” από επονείδιστους ιστορικούς συνειρμούς, στους “αυτόματους κόφτες” μισθών και συντάξεων, δεν πετύχαμε θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης, ενώ μοναδική επιτυχία είναι η λυσσώδης και ληστρική αφαίμαξη του ελληνικού λαού, το δεύτερο και μεγαλύτερο θύμα μετά την πολυδιαφημησθείσα Ελπίδα που απεβίωσε κατά την κύηση!
Οι εμμονές( για μας) των δανειστών, για αυτούς είναι ένα απαραίτητο εργαλείο για να αποσαφηνίσουν τον επιχειρησιακό σχεδιασμό στα πλαίσια της στρατηγικής που επιλέχθηκε ώστε στοχευμένα να προσδιορίσουν τις απαιτήσεις οργανωτικού σχεδιασμού, τις δομές, τις πολιτικές, τα συστήματα διοίκησης,να μετρήσουν τις ικανότητες των ανθρώπων σε σχέση με το πολιτισμικό υπόβαθρο και όλα αυτά συντείνουν στη γεφύρωση του χάσματος μεταξύ στρατηγικού σχεδιασμού και υλοποίησης.
Όλα αυτά εμμέσως πλήν σαφώς αξιολογούν και την ηγετική ομάδα, την αποτελεσματικότητά της σε συσχετισμό με άλλες με παρόμοιες συνθήκες…
Οι δανειστές θέλουν πίσω τα δανεικά τους.
Για να συμβεί αυτό με ασφάλεια πρέπει να παράγουμε αξία-υπεραξία.
Περαν τουτου είμαστε και συνεταίροι…
Η ισχύς της Ένωσης εξαρτάται από την δική μας ευρωστία και ισχύ.
Η διαπραγμάτευση χρειάζεται ισχύ, ευελιξία, αμοιβαία εμπιστοσύνη, ανταλλάγματα, ευνοϊκό διεθνές περιβάλλον καί τέλος ικανούς διαπραγματευτές.
Το πόσο ικανοί είναι οι σημερινοί δικοί μας έχει αποδειχτεί περίτρανα!
Εζυγίσθησαν, εμετρήθησαν και ευρέθησαν ελιποβαρείς!
Είχαν την ευκαιρία να το αποδείξουν αναλαμβάνοντας την διακυβέρνηση της χώρας.
Απέτυχαν παταγωδώς ως προοδευτική δύναμη αλλαγής.
Τέτοια δύναμη δεν μπορείς να γίνεις με Καμμένο, Παυλόπουλο, Παπαγγελόπουλο και Πολύδωρα…
Με τις πρακτικές και τις συμπεριφορές των στελεχών και τις πολιτικές που ακολούθησαν μετατράπηκαν σε μια συντηρητική δύναμη που  διαχειρίζεται μια εντεινόμενη φτώχεια.
Νομίζουν ότι η οικειοποίηση του κρατικού μηχανισμού θα δημιουργήσει κάτι “αριστερό” αντίστοιχο με το κράτος της δεξιάς!
Δεν γνωρίζουν ότι μαρξιστική νομοτέλεια είναι η θνησιγενής απορόφηση, η αναπαραγωγή των ανισοτήτων και η μετατροπή τους ως μέρος ενός προβλήματος;
Είδαμε πόσο το πλήρωσε αυτό ο Ελληνικός λαός στις προηγούμενες “εκδόσεις” της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.
Η πρακτική της λεηλασίας του χώρου της σοσιαλδημοκρατίας είναι αδιέξοδη γιατί εξυπηρετεί μόνο σκοπιμότητες της ηγεσίας.
Οι ανεδαφικές προεκλογικές υποσχέσεις εγκαταλείπονται άδοξα και άκομψα.
Τα μεγαλόστομα ΟΧΙ γίνονται υποτελή ΝΑΙ.
Τα κοινωνικά στρώματα που παραδοσιακά ψήφιζαν τον χώρο της σοσιαλδημοκρατίας και του “κοινωνικού συμβολαίου” που ένοιωσαν ότι τα προβλήματά τους, με τις πολιτικές που εφαρμόστηκαν τα χρόνια της κρίσης έπαψαν να αποτελούν προτεραιότητα στράδηκαν στις σειρήνες του ΣΥΡΙΖΑ.
Πίστεψαν στη συνωμοσιολογία, στη σωτηριολογία με προσφυγή είτε στον εκβιαστικό δανεισμό είτε στο εθνικό νόμισμα και στον “τσαμπουκά”…
Προδομένοι τώρα είναι ακόμα πιο επικίνδυνο να ολισθήσουν πρός τα ακροδεξιά…
Γι αυτό πρέπει άμεσα να επαναπροσδιορίσουμε την πολιτική μας πρόταση για να κτίσουμε από την αρχή μια νέα προοδευτική κοινωνική συμμαχία που θα γίνει η νέα πλειοψηφική δύναμη σωτηρίας της χώρας και εξόδου απο την κρίση. 
Για να γίνει αυτό οριστικά και αμετάκλητα πρέπει η χώρα να αλλάξει εκ βάβθρων και σε προοδευτική κατεύθυνση.Η χώρα έχει ανάγκη από ευρύτερες συναινέσεις, μεταρρυθμίσεις, απο δίκαια κατανομή των βαρών, με σεβασμό στην αλληλεγγύη των γενεών.
Η λύση όμως θα ξεκινήσει αν επέλθει συμφωνία στη διάγνωση των χρόνιων διαρθρωτικών προβλημάτων του ελληνικού κράτους με τις εξαρτήσεις του, την συγκεντρωτικότητα, την γραφειοκρατία, τον πελατειασμό και της ελληνικής οικονομίας με τον κρατισμό, τον παρασιτισμό, τα θαλασοδάνεια, την έλλειψη ανταγωνιστικότητας και καινοτομίας…
Είναι καθήκον όλων των δυνάμεων του χώρου να αφήσουν τους εγωισμούς και την εσωστρέφεια.
Η νομή της εξουσίας δεν είναι προοδευτική πρακτική.
Προοδευτική πολιτική είναι η αλλαγή της εξουσίας!
Όσο ο χώρος παραμένει κατακερματισμένος και ανθίζει η προσωπική φιλοδοφία, των Ομίλων, των Κινήσεων, των Ομάδων κλπ θα περιοριζόμαστε δυστυχώς στην δυσάρεστη διαπίστωση: 
Κάθε πέρσι και καλύτερα!

Δημήτρης Ψευτογκάς