H ανεργία αποτελεί την πιο ακραία μορφή ανισότητας και η έκρηξη της τα τελευταία χρόνια, συνιστά εξ ορισμού το σοβαρότερο πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας. Μόλις χθες, η ΕΛΣΤΑΤ ανακοίνωσε ότι οι άνεργοι στο β΄ τρίμηνο του 2016 ανήλθαν σε 1.112.075 άτομα.

Είναι γνωστό ότι ο ΟΑΕΔ και πολλοί ειδικοί επιστήμονες προτείνουν άλλη μεθοδολογία από αυτή της ΕΛΣΤΑΤ, αλλά προφανώς το θέμα δεν είναι τεχνικό.

Ούτε βέβαια οι αυξομειώσεις στους συντελεστές είναι λόγος πανηγυρισμού ή κριτικής, αντίστοιχα.

Όταν πάνω από 1 εκατομμύριο πολίτες βιώνουν την πιο ακραία ανισότητα και άλλες 500.000, κυρίως νέοι, ζουν κι εργάζονται στο εξωτερικό, τότε το πρόβλημα είναι άλλης κλίμακας.

Υποσκάπτει κάθε προσπάθεια ενότητας σε μια κοινωνία βαθιά διχασμένη και αποδυναμώνει καθοριστικά τον πιο πολύτιμο αναπτυξιακό πόρο της χώρας.

Υπονομεύει δηλαδή τις προϋποθέσεις-συνθήκες που είναι αναγκαίες και ικανές για την έξοδο από την κρίση.

Ακούγεται κοινότοπο, αλλά είναι αληθινό, ότι η λύση στο πρόβλημα της ανεργίας και της μαζικής μετανάστευσης , είναι η ανάπτυξη.

Το ίδιο γνωστό είναι ότι και οι πιο αισιόδοξες προβλέψεις τοποθετούν την αντιστροφή της φοράς των πραγμάτων όχι στο κοντινό μέλλον. Δεν είναι μόνο ότι η κυβέρνηση Τσίπρα – Καμμένου “κατόρθωσε” την πρόβλεψη όλων των διεθνών οργανισμών για ανάπτυξη 6-6,5% τη διετία 2015-16 να τη μετατρέψει σε ύφεση 1-1,5% . Είναι κυρίως ότι κατέστρεψε όση εμπιστοσύνη είχε οικοδομηθεί στην ελληνική οικονομία, μέσα στην κρίση .

Αν οι λύσεις στο μέτωπο της ανάπτυξης είναι ρεαλιστικά μεσομακροπρόθεσμες, για την ανεργία μακραίνουν επικίνδυνα.

Με βάση διαχρονικούς δείκτες από όλες τις ευρωπαϊκές χώρες, η ανεργία , ως μέγεθος, δεν είναι ευθέως ανάλογη με την ανάπτυξη/ύφεση. Συγκεκριμένα, ενώ κάθε μονάδα ύφεσης (1%) αυξάνει την ανεργία κατά 0,5%, αντίστοιχη ανάπτυξη τη μειώνει κατά 0,33%. Κοντολογίς, στους τρεις που χάνουν τη δουλειά τους, την ξαναβρίσκουν οι δύο.

Αυτά τα δεδομένα επιβεβαιώνονται σε όλη τη διάρκεια της ύφεσης στην Ελλάδα και αν περιμένουμε να επιβεβαιωθούν και στη φάση της ανάπτυξης , τότε οι προβλέψεις στο μέτωπο της ανεργίας και της μετανάστευσης είναι ζοφερές.

Πρέπει να “κόψουμε δρόμο” κι αυτή είναι η ουσία της πρότασης του ΠΑ.ΣΟ.Κ. που παρουσίασε η Πρόεδρος του, Φώφη Γεννηματά, στη Δ.Ε.Θ (12-09-2016).

Για κάθε νέα πρόσληψη από οποιαδήποτε επιχείρηση η μισθολογική δαπάνη εκπίπτει, ως έξοδο, προσαυξημένη κατά 30% στη φορολογική δήλωση του εργοδότη.

Η άμεση και απλή εφαρμογή, η δημοσιονομική ουδετερότητα (τουλάχιστον), η παράκαμψη της γραφειοκρατίας και εν τέλει η αποτελεσματικότητα, περιγράφονται με σαφήνεια στην πρόταση .

Πολύ σύντομα η πρωτοβουλία θα πάρει μορφή πρότασης Νόμου με συγκεκριμένες απαντήσεις σε όλα τα πιθανά ερωτήματα.

Ωστόσο, αυτό που τη χαρακτηρίζει είναι η ευαισθησία, η τόλμη και ο ρεαλισμός μαζί.

* Προσπαθεί να δώσει ελπίδα στους ανέργους και τις οικογένειες τους, όχι με….αφίσες αλλά με μεροκάματο.

* Απευθύνεται στις εκατοντάδες χιλιάδες μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις που αποτελούν τη μεγάλη δεξαμενή απασχόλησης και τις κινητροδοτεί ώστε να κάνουν μια νέα πρόσληψη, που είναι αναγκαία, τώρα αντί στο απώτερο μέλλον.

* Δεν βαυκαλίζεται με τις λογικές του κράτους-εργοδότη που φορέθηκαν πολύ για δεκαετίες και στις οποίες επιμένει η σημερινή κυβέρνηση.

Στο κάτω – κάτω μια από τις συνέπειες της κρίσης είναι ότι οι νέοι έχουν αποσυνδέσει το μέλλον τους από το δημόσιο κι αυτό πρέπει να εξελιχθεί σε κεκτημένο για την Ελλάδα του αύριο.

Αντί για μεγαλόστομες διακηρύξεις περί το 2021, καλύτερα είναι να αναζητήσουμε τις αξίες εκείνες που προοιωνίζονται ευημερία σε στέρεα θεμέλια.

* Ο Πάρις Κουκουλόπουλος είναι μέλος της Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και Γραμματέας του Τομέα Οικονομικών του ΠΑ.ΣΟ.Κ.