Κάποτε βασιλιάς του Ισραήλ ήταν ο Σαούλ. Όσο ήταν νέος βασίλευε με σοφία και καλοσύνη κι ο λαός τον αγαπούσε.
Όταν όμως άρχισε να γερνάει, άλλαξε χαρακτήρα.
Και μια σοβαρή παρακοή του στο Θεό τού στοίχισε τη βασιλεία.
Ο Θεός τον αποδοκίμασε και έστειλε το Σαμουήλ στο σπίτι του γέροντα Ιεσσαί, για να χρίσει βασιλιά το τελευταίο του παιδί, που ήταν βοσκός, το Δαβίδ, τον οποίο βρήκε και έχρισε .

Αργότερα ο Σαούλ τον προσέλαβε κοντά του, για να διασκεδάζει τη μελαγχολία του.

Την εποχή του Σαούλ, ο λαός του Ισραήλ πολεμούσε εναντίον των Φιλισταίων, που ήταν επιδέξιοι πολέμιοι.
Όταν ο Δαβίδ κάποια στιγμή πήγε στο στρατόπεδο των Ισραηλιτών, είδε πως οι δυο στρατοί ετοιμάζονταν για μάχη. Προηγούνταν δε από το στρατόπεδο του εχθρού ένας Φιλισταίος γίγαντας, που είχε τη δύναμη δώδεκα αντρών μαζί.
Φορούσε πανοπλία και σιδερένιο κράνος, ενώ στα χέρια κρατούσε ακόντιο κι ένα σιδερένιο ρόπαλο.
Αυτός προκαλούσε τους Ισραηλίτες και ζητούσε κάποιον απ΄αυτούς να αναμετρηθεί μαζί του με τη συμφωνία ότι όποιος νικήσει θα χαρίσει και τη νίκη στο δικό του στρατόπεδο.

Κανένας Ισραηλίτης δεν τολμούσε να βγει μπροστά του.
Κι αυτό γινόταν για πολλές μέρες, χωρίς απάντηση από μέρους των Ισραηλιτών, ώσπου ο Δαβίδ ακούγοντας την πρόκλησή του ένιωσε ντροπή και δήλωσε ότι θέλει να αναμετρηθεί μαζί του.
Ήταν μικρόσωμος, αλλά ευκίνητος και γυμνασμένος απ΄την ποιμενική του ζωή στην ύπαιθρο, όπου απέσπασε πολλές φορές πρόβατά του απ΄το στόμα λιονταριού και αρκούδας.

Ο Σαούλ χάρηκε και διέταξε να του φορέσουν την πανοπλία τη δική του, με την οποία όμως ο Δαβίδ ένιωθε άβολα.
Την παράτησε κι έσκυψε κάτω, διάλεξε από το ποτάμι πέντε λεία λιθάρια και τα έβαλε στο δισάκι του, όπου είχε και τη σφεντόνα του.
Και πήγε να συναντήσει το γίγαντα.

Όταν τον είδε ο Γολιάθ λύθηκε σε ξεκαρδιστικά γέλια, γιατί δεν ήταν παρά ένα παιδί ξανθό με ωραία εμφάνιση.
”Τι είμαι εγώ” του είπε ”σκυλί και ήρθες εναντίον μου με ραβδιά; Έλα εδώ και θα δώσω τις σάρκες σου στα πουλιά του ουρανού και στ΄άγρια θηρία”.

Ο Δαβίδ απάντησε στο Φιλισταίο: ”Εσύ έρχεσαι εναντίον μου με ξίφος, ακόντιο και λόγχη. εγώ όμως έρχομαι εναντίον σου στο όνομα του παντοδύναμου Θεού, του Κυρίου των Ισραηλιτικών στρατευμάτων, που εσύ τα ξευτέλισες.
Σήμερα ο Κύριος θα σε παραδώσει στα χέρια μου…Έτσι θα μάθουν όλοι οι άλλοι λαοί ότι υπάρχει Θεός στον Ισραήλ”.
Ο Γολιάθ τότε θυμωμένος σηκώνει το ρόπαλό του και τραβάει προς το μέρος του Δαβίδ.
Ο Δαβίδ περνάει γρήγορα την πέτρα στη σφεντόνα, σημαδεύει καλά και την πετάει στο Γολιάθ.
Αυτή πετυχαίνει το Γολιάθ στο μέτωπο και τον ρίχνει κάτω.

Οι Φιλισταίοι, όταν το είδαν αυτό, το έβαλαν στα πόδια.
Και για πολλά χρόνια στην υπηρεσία του Σαούλ ο Δαβίδ πέτυχε πολλές νικηφόρες μάχες, ώσπου ανέβηκε στο θρόνο του Ισραήλ.
Κι ο βοσκός έγινε βασιλιάς.
————————————————————————
Αυτή η ιστορία της Π.Δ ήρθε στο νου μου, όταν άκουσα ότι ο έφηβος βουλευτής Αρκαδίας, Φώτης Μουρούτσης, αντέκρουσε τον Υπουργό Παιδείας, ο οποίος αμφισβήτησε την ανάγκη της πρωινής προσευχής στα σχολεία, όσο και τη διδασκαλία των Θρησκευτικών, αλλά και των παρελάσεων.

Η απάντηση του Υπουργού ήταν: ”Είναι παράλογο ένα σχολείο που είναι κοσμικό να μετατρέπεται σε θρησκευτικό.
Θέλουμε ένα ουδετερόθρησκο’ σχολείο΄και όχι ένα κατηχητικό σχολείο.
Να μην παρεμβαίνει η επικρατούσα θρησκεία, που είναι η χριστιανική”.

Τόσο πολύ φοβήθηκε ο κ.Υπουργός τις δύο ώρες Θρησκευτικών στα σχολεία…

Έκανε και την ερώτηση ο κ. Υπουργός: ”Αν κάθεται δίπλα σας ένα παιδί με γονείς μουσουλμάνους, δε θα θέλατε να μάθετε τι πιστεύει;”.

Αυτό βέβαια το φρόντισε και το φροντίζει καλά ο κ. Φίλης με το να κάνει το μάθημα των Θρησκευτικών μόνο διαθρησκευτικό.
Εύλογα όμως του αντιστρέφουμε την ερώτηση: το προσφυγόπουλο δε θα ήθελε να ξέρει τι πιστεύουμε εμείς; σε ποια χώρα ήρθε να ζήσει;
Και γιατί να μη σκεφτόμαστε, όπως άλλες μεγάλες και προηγμένες χώρες, που το σκεπτικό τους είναι: αυτή είναι η χώρα μας, έτσι λειτουργούμε, άμα δεν σας αρέσει , πηγαίνετε αλλού.
Δήθεν οι Έλληνες είμαστε δημοκράτες — , αρρωστημένη και μυωπική ευγένεια — και επιχείρημα που φαίνεται καθαρά ότι είναι πρόσχημα του Υπουργού, προκειμένου να αποχριστιανοποιήσει την Ελληνική Παιδεία.

Αξίζει την αγάπη και την εκτίμηση όλων μας ο νεαρός μαθητής, που παραβλέποντας ότι, ενώ ήταν ίσως ο μόνος που διαμαρτυρόταν, αυτό δεν τον έκανε να ηττοπαθήσει και να αποσιωπήσει τη διαφωνία του με τον κ.Υπουργό.
Αντίθετα μίλησε με παρρησία.
Και να σκεφτούμε ότι το να έχεις λόγο και άποψη θετική για θρησκευτικά θέματα συνήθως γίνεται αιτία να σε παραβλέπουν και να σε περιθωριοποιούν οι υπόλοιποι.
Σε ψυχαναγκάζουν τελικά να αρνηθείς την πίστη σου.

Νά΄σαι καλά, αγόρι μου.
Κι ο Θεός μαζί σου.
———————————————————————————————————————
Κάποτε ένας στρατιωτικός ιερέας, όταν αντέδρασε ένα τάγμα και αρνιόταν να πάει στον πόλεμο, προσπάθησε να τους πείσει με το επιχείρημα ότι,” αν μείνει ανυπεράσπιστη η πατρίδα, μεθαύριο θα έρχονται τα παιδιά σας στο μνήμα σας και θα σας αναθεματίζουν, γιατί τα παραδώσατε στον τύραννο”.

Έτσι κι εδώ.
Επειδή χωρίς Θεό όλα επιτρέπονται και ξέφραγο αμπέλι γίνεται ο κόσμος στο κακό και την παρανομία, αν αφήσουμε να κυριαρχήσει η αθεϊα, καλό είναι να θυμίσουμε στον κ. Υπουργό, χωρίς να είμαστε προφήτες,ότι οι επιπόλαιες και του ποδαριού μεταρρυθμίσεις του κάποτε με μαθηματική ακρίβεια θα οδηγήσουν σε έξαρση — που ήδη άρχισε — τα ναρκωτικά, το αλκοόλ, τις αυτοκτονίες και τις ψυχασθένειες.
Και τα αποτελέσματα θα είναι καταστροφικά.
Αλλά τότε ο δήθεν ριζοσπάστης Υπουργός δε θα υπάρχει, για να πάνε οι επερχόμενες γενιές, να τον πιάσουν από το αυτί και και να του ζητήσουν πίσω ό,τι τώρα δικό τους θάβει.

Από την άλλη ναι μεν ο Διάβολος και τα όργανά του εργάζονται πυρετωδώς, μέρα και νύχτα, για να χτυπήσουν το Θεό και τα του Θεού, και προβάλλουν απειλητικοί σαν το Γολιάθ, υπάρχουμε όμως κι όλοι εμείς, το ”λήμμα” του Θεού, συσπειρωμένοι στην Εκκλησία και τους ποιμένες της, που κρατάει τη σφεντόνα της πίστεως και που δε γονατίζει στην αθεϊα και τις απειλές της.
Και θα νικήσει.
”Θαρσείτω, τοίνυν θαρσείτω ο λαός του Θεού”.
Ας φαινόμαστε λίγοι και αδύνατοι μπροστά στο Γολιάθ της κοσμικής εξουσίας.
Φτάνει η πίστη μας σ΄Εκείνον που είναι το”Φως της ζωής”, ”η Οδός και η Αλήθεια”, ”ο Θεός και Λυτρωτής μας”, ”η πηγή της αληθινής Ζωής”, ”το ΄ζωντανό νερό”, ”το Α και το Ω της ιστορίας του κόσμου.
Ύστερα εκεί που οι άνθρωποι φράζουν όλους τους δρόμους, ο Θεός ανοίγει τους δικούς του δρόμους.

Πρέπει όμως κι εμείς να ζήσουμε πρώτα το ”στενά μοι πανταχόθεν”, να κοσκινιστούμε όλοι μας, να ζυγίσουμε ο καθένας την πίστη του και να δούμε τι μας λείπει ως χριστιανούς, να συνταχθούμε με το Χριστό συνειδητά, αλλά και να αναλάβουμε όλοι τις ευθύνες μας για ό,τι νομοθετεί ο Υπουργός, που μας γυρίζει πίσω σε σταλινικές εποχές.
Δεν πήρε όμως τα θετικά από την ιστορία της Σοβιετικής Ένωσης.
Εκεί το πείραμα έγινε ( να ξεθεμελιωθεί ο χριστιανισμός και η Εκκλησία του Χριστού) κι απέτυχε.
Παρά τα σκληρά εξοντωτικά μέτρα εναντίον τους για τρία τέταρτα περίπου του αιώνα, η Εκκλησία επέζησε και κυριαρχεί στο Ρωσικό λαό.
Αυτό δεν προβληματίζει τον κ.Φίλη και ενεργεί αναχρονιστικά;

Για να δούμε όμως τι Παιδεία τελικά θα στήσει, πού θα την εδραιώσει… αφού οι ρίζες της μία μία αποκόπτονται (βλέπε Ιστορία, Αρχαία, για τα οποία έκαναν λόγο τα παιδιά στο Κοινοβούλιο και μπράβο τους).
Μήπως τελικά μείνουμε και χωρίς το καύχημα της Δημοκρατίας, την οποία επικαλέστηκε ο κ.Υπουργός;

Πολλές φορές, — είναι παρατηρημένο — όταν δεν έχουμε να κάνουμε κάτι ουσιαστικό, προσπαθούμε να εντυπωσιάσουμε με το να τα βάζουμε με τα” θεοτικά”, δίνοντας το μήνυμα ότι, αφού έβαλα το Θεό στην άκρη, αξίζω κι εγώ κάτι.
Δοξάστε με.

Μητέρες, γιαγιάδες, την πίστη τον καιρό του αθεϊστικού καθεστώτος στις Σοβιετικές χώρες την κράτησαν οι εκεί μανάδες και γιαγιάδες.
Η πίστη στο Χριστό διώκεται και στον ελλαδικό χώρο, που από γεννησιμιού του έφτιαξε θεούς για να λατρεύει, ώσπου ήρθε το φως του Ευαγγελίου και γνώρισε τον αληθινό Θεό.

Και διώκεται από ανεύθυνους απέναντι στην Αλήθεια και στην ιστορία της πατρίδας μας Υπουργούς, που βλέπουν τα φαινόμενα κι όχι το βάθος.
. Όχι από καινοτόμους, αλλά από κενοτόμους Υπουργούς.

Έχει όμως ο Θεός.

Εμείς ως λαός ωστόσο ας κάνουμε και την αυτοκριτική μας.
Οι άρχοντες που εκλέγουμε είναι πάντα η αντανάκλασή μας.
Μήπως την πάθαμε, όπως ένας τσαγκάρης που έκλαιγε τη μοίρα του με το ρεφραίν ”μοναχός μου την τάπωσα”θρηνολογώντας, γιατί ήταν ο ίδιος που έφταιγε για την κατάντια του;
Μήπως;

Ζιώγα Κατερίνα
Εκπαιδευτικός