Όταν τα έρμα τα δένδρα (στην προκειμένη περίπτωση πεύκα θεόρατα) δεν έχουν στόμα να μιλήσουν και χέρια να αντιδράσουν (για ν’ αρπάξουν του κουρμπάτσ δηλαδή) και όταν υπάρχει και η αδιάφορη στάση ενός ολόκληρου χωριού από τη μια και η στάση η αν-ηθική και η παν-πονηριά, ο ετσιθελισμός και άλλο ένα φόρτωμα κουσούρια από την άλλη, τότες τα ανήμπορα πεύκα πέφτουν όχι τραγουδώντας αλλά με τέτοιο τρόπο που θλίβουν καρδιές. Έστω και λίγες!! Δεν έχει σημασία. Σήμερα ήταν λίγες. Αύριο ίσως να ‘ναι πολλές. Να ‘ναι πλειοψηφία όπως λέει και η δημοκρατία μας.

Βέβαια η θλίψη με το κόψιμο των πεύκων σε μια όμορφη πλατεία του χωριού και η αντικατάστασή τους με φοινικόδενδρα!!! (λες και θέλουν να κάνουν τα Γρεβενά με το ζόρι Λιβύη) η θλίψη έλεγα, γίνεται μεγαλύτερη όταν αυτοί που έπρεπε να προστατέψουν μια από τις λίγες ομορφιές που μας απόμειναν στη ζωή μας, λειτούργησαν ακριβώς αντίθετα, βοηθώντας την ανομία να θριαμβεύσει. Στο όνομα της νομιμότητας θριάμβευε πάντα, στους αιώνες των αιώνων, η ανομία.

Μήπως όμως έστω και αργά πια, πρέπει να πάνε επί τόπου όλοι αυτοί που τους έδειξαν ένα χαρτί δήθεν νομιμότητας για να δουν τι ζημιά προκάλεσε η απόφασή τους; Και το λέω αυτό, μήπως και γλυτώσουμε και άλλες κοπές πεύκων, που ίσως σχεδιάζονται. Γιατί στον τόπο μας ζει και βασιλεύει ο πεύκος, όχι ο κοκοφοίνικας όπως στη Λιβύη. Εκτός αν θέλουν να γίνει η χώρα μας μπουρδέλο σαν τη Λιβύη. Να γίνεται δηλαδή χάος.