Στον Άγιο Κοσμά των Γρεβενών  ένας κυνηγός δίνει «ζωή»στις πέτρες,  και τις βάζει να διηγούνται…
συναρπαστικές ιστορίες  από όσα συμβαίνουν στους κυνηγότοπους

ρεπορτάζ: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΙΛΤΙΑΔΗΣ

Ο Στέλιος Σβολιαντόπουλος μοιράζει τη ζωή του ανάμεσα στο βουνό και στο εργαστήριό του!

Και εκεί, στο καταφύγιό του, με το καλέμι και το πινέλο μεταφέρει πάνω στην πέτρα, ό, τι «φυλάκισε» στην ψυχή του μετά τις εξορμήσεις του σε βουνά και σε λόγγους: το ξεφώλιασμα ενός λαγού, τη «στάμπα» σε ένα αγριογούρουνο, τη φέρμα σε μια πετροπέρδικα, το πέταγμα μιας μπεκάτσας…

Όλα τα «θέματά» του τα αντλεί από την πανέμορφη μακεδονίτικη γη. Και είναι λογικό αυτό, αφού ο Στέλιος Σβολιαντόπουλος ζει με τη γυναίκα και τα δυο παιδιά τουστον Άγιο Κοσμά Γρεβενών.100 0353

«Τρελαμένος» λαγοκυνηγός ο ίδιος, είναι μια δεκαετία τώρα που βάζει… πάνω στην πέτρα στιγμιότυπα και εικόνες από τις κυνηγετικές του εξορμήσεις.

–        «Πρώτα ζωγραφίζω πάνω στην πέτρα το θέμα μου,και κατόπιν περνάω στη χάραξη δίνοντας βάθοςμε το καλέμι.Στη συνέχειαχρησιμοποιώ χρώματα που φτιάχνω μόνος μου, από υλικά που… παίρνω από τη φύση», δίνει μια μικρή …πινελιά από τα μυστικά του ο Σ. Σβολιαντόπουλος

Η πιο παραγωγική εποχή γι αυτόν είναι η άνοιξη.

– «Τελειώνει το κυνήγι, αφήνω το τουφέκι και πιάνω το καλέμι και το πινέλο. Προσπαθώ να μεταφέρω στην πέτρα τις εμπειρίες που πέρασα», εξηγεί στα «κυνηγετικά Νέα».

Το πρώτο του έργο ήταν εμπνευσμένο από τη φύση: λουλουδάκια και δυο χελιδονάκια που τα σκάλισε στην πέτρα… με ένα καρφί!  Με το ίδιο καρφί, σαν εργαλείο, έκανε και την πρώτη κυνηγετική του παράσταση: δυο σκυλιά να κυνηγούν ένα λαγό, που τουφεκιέται από έναν κυνηγός. Μόνο που αυτά ήταν μόνο με χάραξη, δίχως βαφή…

Στη συνέχεια, ο Στέλιος …ψάχτηκε, βρήκε τα κατάλληλα καλέμια, πέρασε στη μαγεία των χρωμάτων κι άρχισε να βάζει όλο και πιο δύσκολα στον εαυτό του. Τώρα, πια, έχει συμπληρώσει μια σειρά από 150 πίνακες!

Οι παραστάσεις του είναι τόσο ζωντανές, που όποιος τις βλέπει μένει άναυδος!Kάθε έργο του Στέλιου είναι μια γοητευτική και πραγματική αναφορά στο πάθος του αυθεντικού κυνηγού.

Γι’ αυτό και οι πέτρες που διαλέγει να δουλέψει, παίρνουν «ζωή» και διηγούνται… συναρπαστικές ιστορίες και συμβάντα απο ακεί έξω.

ΟΣτέλιος Σβολιαντόπουλοςδημιουργεί, έχοντας προηγουμένως ανακαλύψει ότι το κυνήγι δεν είναι μόνο μια επιτυχημένη τουφεκιά,  ούτε το θήραμα που θα κουβαλήσεις στο τέλος μέσα στο σακίδιο…

Αυτό που «αιχμαλωτίζει» στα έργα του είναι εκείνο που μένει αιώνιο στην ψυχή,  εκείνο που «ουρλιάζει» μέσα στον κάθε κυνηγό όταν παίρνει το δρόμο της επιστροφής από το βουνό.

Τα έργα του εκθειάζουν την ομορφιά της φύσης και των πλασμάτων της,  εκφράζουν τη συγκίνηση και την αίσθηση που αποπνέει το πραγματικό, ελεύθερο κυνήγι.

Βεβαίως, στο «ρεπερτόριο» του υπάρχουν και σκηνές από τη λαϊκή παράδοση, καθώς και αγιογραφίες και προσωπογραφίες…

Η πέτρα που χρησιμοποιεί για να σκαλίσει είναι ιταλική και γαννιώτικη. Για το μικρότερο έργο του χρειάζεται τρεις ημέρες, ενώ για τα μεγαλύτερα ο χρόνος που απαιτείται είναι διπλάσιος.

Ο Στέλιος είναι αυτοδίδακτος, αλλά  έχει το ταλέντο στο DNA του: του το κληροδότησε ο παππούς του που ήταν παλιός «πελεκάνος»(γλύπτης που έφτιαχνε αγαλματίδια και τζάκια από πέτρα).

«Πετράς» είναι και ο ίδιος ο ΣτέλιοςΣβολιαντόπουλος,  που την αγάπη για το κυνήγι πάλι «κληρονομιά» την είχε!

Ο ίδιος λέει:

–         «Κυνηγοί ήταν και οι δυο οι παππούδες μου, όπως και ο πατέρας μου. Μικρός κοιμόμουν τα βράδια ανάμεσα στον παππού και τη γιαγιά μου, για να μην με αφήσει στο σπίτι και δεν με πάρει στο κυνήγι.

Για μένα το κυνήγι είναι η ζωή μου. Όταν βγαίνω στο βουνόαλαφρώνει η ψυχή μου,ξεχνάω όλα τα προβλήματά μου…

Το κυνήγι είναι σαν το βάπτισμα που σε ξεπλένει από το προπατορικό αμάρτημα!

Έχω καλά σκυλιά από παλιά αίματα και με αυτά κυνηγάω τα τελευταία 14 χρόνια».

Η δουλειά του Στέλιου πάνω στην πέτρα είναι πολύ λεπτή και χρονοβόρα. Του ζητήσαμε να τη συγκρίνει με το κυνήγι και η απάντησή του ήταν: – «Στο κυνήγι μπορείς να διορθώσεις μια λανθασμένη τουφεκιά. Στην πέτρα αστοχία δεν χωράει!».