Το κείμενό μας αυτό θα θέλαμε να το αφιερώσουμε στην επίσκεψη του πάπα Φραγκίσκου στη Λέσβο και στο προσφυγικό πρόβλημα.

 

Ασχοληθήκαμε κι άλλη φορά με τη σχέση Ανατολικής και Δυτικής Εκκλησίας.

Ρωμαιοκαθολικής και Ορθόδοξης.

 

Πριν σχολιάσουμε το γεγονός της επίσκεψης, αφιερώνουμε λίγα στις δογματικές (θεμελιώδεις) διαφορές των δύο Εκκλησιών.

 

Κατ΄αρχήν η Εκκλησία αρχίζει να υπάρχει από τη μέρα της Πεντηκοστής (33 μ.Χ), όταν ο αναστημένος και αναληφθείς στους ουρανούς Κύριος στέλνει το Πνεύμα το Άγιο με μορφή πύρινων γλωσσών στους μαθητές Του, οι οποίοι οπλίζονται με θεία δύναμη και  βαφτίζουν εκείνη τη μέρα 3.000 χριστιανούς.

Ήταν οι πρώτοι χριστιανοί.

Οι απόστολοι από κείνη την ώρα γίνονται άλλοι άνθρωποι.

Καταφλέγονται από αγάπη για το Χριστό και τους ανθρώπους.

Κι ενώ πριν ήταν δειλοί, αρνητές του Χριστού όπως ο Πέτρος μπροστά σε μια δούλη, ενώ εγκαταλείπουν το Διδάσκαλό τους στις πιο δύσκολες ώρες Του, στο πάθος, από φόβο μην πάθουν κι αυτοί τα ίδια, τώρα μετά την εγκατάσταση του Αγίου Πνεύματος μέσα τους από λαγοί γίνονται λιοντάρια.

Από ανθρωπάκια τρομαγμένα γίνονται ήρωες.

Από σαύρες γίνονται αετοί.

Δεν τους φοβίζουν τα κάθε είδους βασανιστήρια, που ήταν στη ζωή τους ποικίλα, σκληρά και επώδυνα.

Τώρα θεωρούν ιδιαίτερη χαρά και ευλογία να πάθουν για το γλυκύ τους Ιησού.

Και ξεχύνονται στην οικουμένη για να Τον γνωρίσουν στους ανθρώπους και να σωθούν έτσι από την κυριαρχία του Σατανά.

Η Εκκλησία φτάνει μ΄αυτό τον τρόπο στον 21ο αιώνα και αριθμεί σήμερα 2,2 δισεκατομμύρια πιστών, ανεξάρτητα από εθνικότητα, γλώσσα και πολιτισμό.

 

Όπως ομολογούμε στο Σύμβολο της πίστεώς μας, η αποστολή της είναι να είναι Μία (ενιαία), Αγία (τα μέλη της, οι χριστιανοί να είναι άγια), Καθολική ( να αγκαλιάζει όλους τους ανθρώπους) και Αποστολική  να(ανάγει την αρχή της με αδιάκοπη διαδοχή στους Αποστόλους και μ΄αυτούς στο Χριστό).

 

Στους κόλπους της βέβαια τώρα υπάρχουν και μέλη μη άγια.

Η εκκαθάρισή τους θα γίνει κατά την τελική κρίση.

Επίσης ο χριστιανικός κόσμος σήμερα είναι διηρημένος σε πολλές εκκλησίες, οι οποίες όμως είναι σχισματικές, γιατί ξεκόπηκαν από τον κεντρικό κορμό της Αποστολικής Εκκλησίας, επειδή ορισμένοι, που είχαν υποδειχθεί από την Εκκλησία για ψηλότερα αξιώματα ή αυτοανακηρύχτηκαν οι ίδιοι αρχηγοί, έδωσαν διαφορετική ερμηνεία στο περιεχόμενο των πηγών της, που είναι η Αγία Γραφή και η Ιερή Παράδοση.

 

 

Στον αιώνα μας τρεις Εκκλησίες διεκδικούν την ιδιότητα της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας: η Ορθόδοξη, η Ρωμαιοκαθολική και των Διαμαρτυρομένων.

Η καθεμιά απ΄αυτές τις τρεις πιστεύει ότι είναι η πραγματική, που είναι συνέχεια της Εκκλησίας των Αποστόλων.

 

Δεν αναλώνουμε χώρο και χρόνο να υπερασπιστούμε τη γνησιότητα και αυθεντικότητα της Ορθοδοξίας.

Ο κάθε ορθόδοξος πιστός χριστιανός πιστεύουμε ότι έχει μελετήσει και έχει προσωπικές εμπειρίες που βεβαιώνουν ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία διατηρεί ακέραιη και γνήσια τη διδασκαλία του Σωτήρα μας, όπως την παρέλαβε από τους διαδόχους και αποστόλους Του.

Επικαλούμαστε εδώ μόνο το ότι τη νύχτα της Αναστάσεως στον τάφο του Κυρίου στα Ιεροσόλυμα ανάβει μόνο του το άγιο Φως και στέλλεται σ΄όλες τις τοπικές Εκκλησίες κι ότι αυτό το Φως ανάβει μόνο, όταν μέσα στον τάφο μπει ορθόδοξος Πατριάρχης.

Όταν είναι άλλου δόγματος, όχι μόνο δεν ανάβει σ΄αυτόν, αλλά αντίθετα, όπως έγινε στην περίπτωση με Αρμένιο Πατριάρχη, βγήκε το Φως έξω από τον τάφο κι έψαξε τον ορθόδοξο.

΄Υστερα μέχρι σήμερα η Ορθόδοξη Εκκλησία γεννοβολάει αγίους, με συνεπή ζωή στη διδασκαλία και το πρότυπο του Κυρίου, και αυτή τους την αγιότητα τη συνοδεύουν θαύματα με θεραπείες πιστών ή  θαυμαστές εμφανίσεις τους.

Π.χ πατέρας Παϊσιος, πατέρας Πορφύριος και άλλοι σύγχρονοι και μη.

 

Για τη Δυτική, Παπική ή Ρωμαιοκαθολική πρέπει να ξέρουμε ότι είναι σχισματική Εκκλησία, αφού αποσπάστηκε απ΄την Ορθόδοξη τον 9ο αι. μ.Χ με το σχίσμα που οριστικοποιήθηκε το 1054 μ.Χ, τη διαφωνία δηλ. μεταξύ τους, που προέκυψε απ΄την εγωιστική απαίτηση των παπών να αναγνωριστούν αρχηγοί ολόκληρου του χριστιανικού κόσμου  κι όχι μόνο του δυτικού, όπως συνέβαινε μέχρι τότε.

.   Η ανατολική Εκκλησία εναντιώθηκε και εναντιώνεται σ΄αυτή την απαίτηση των Ρωμαιοκαθολικών.

Όχι γιατί φοβάται μη χάσει αυτή το πρωτείο.

Όχι.

Αλλά γιατί, σύμφωνα με τη διδασκαλία του Κυρίου μας και τα κριτήριά Του, στα μάτια Του μεγαλύτερος είναι ο ταπεινός

και επομένως, αρνούμενη η Ορθοδοξία να αποδεχθεί το πρωτείο του πάπα, αρνείται να συγκατανεύσει και να επικυρώσει κάποια βασική εκτροπή τους από την Αλήθεια.

 

Λυπάται κανείς γι΄αυτή τη διάσπαση και το διαχωρισμό των δύο Εκκλησιών.

Πόσο ευτυχισμένοι αλήθεια θα νιώθαμε όλοι οι χριστιανοί, όταν βλέπαμε προχθές στη Λέσβο τον Πατριάρχη μας Βαρθολομαίο,  τον πάπα Φραγκίσκο και τον αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο να νοιάζονται από κοινού για το προσφυγικό πρόβλημα.

Πόσα άλλα τέτοια και παρόμοια προβλήματα θα είχαν λυθεί…

Και προπαντός πόσες ψυχές δεν θα είχαν σκανταλιστεί απ΄αυτή τη διαίρεση…

Τώρα όμως πηγαίναμε να χαρούμε κι αμέσως αυτή η χαρά μας πάγωνε.

Σε λίγο ο καθένας απ΄τους εκκλησιαστικούς αυτούς ηγέτες θα γυρνούσε στα ίδια, ο μεν Καθολικός στην απαίτησή του για αρχηγική θέση και την πίστη σε καθαρτήρια πυρά.. κ.ά , ο δε Ορθόδοξος στην αμυντική  θέση ότι  αγιάζοντας κανείς ασκούμενος στην ταπεινοφροσύνη —  όπως το θέλει ο Θεός και το έδειξε ο Χριστός με τη ζωή Του στη γη —    γίνεται αυτόματα πρώτος.

Απαρνούμενος τα πρωτεία κι όχι κυνηγώντας τα πρωτεία.

 

Ακούσαμε βέβαια και το σχόλιο ότι  στην παρουσία των τριών θρησκευτικών ηγετών στη Λέσβο, ο Πάπας προείχε στην εκτίμηση των προσφύγων, των δημοσιογράφων και των διεθνών σχολίων.

Έδιναν όλοι προτεραιότητα στο Φραγκίσκο κι όχι στους δικούς μας.

 

Αυτή την προτεραιότητα του την είχαν δώσει οι δικοί μας, γιατί ο Πάπας ήταν προσκεκλημένος τους ή γιατί έτσι συνήθως συμβαίνει;

Θέλει μάλλον λίγο κόπο του νου να απαντήσεις …

Ωστόσο μας άρεσαν όσα έγραψαν στην από κοινού συμφωνία οι τρεις τους.

 

Ιδιαίτερα στεκόμαστε στο μήνυμα που έδωσε μέσω των δημοσιογράφων ο πάπας Φραγκίσκος στην Ευρώπη, όταν επέστρεψε από τη Λέσβο: ”…Η ανέγερση τειχών [για τους πρόσφυγες] δεν είναι λύση.Οφείλουμε να φτιάξουμε γέφυρες.Όμως οι γέφυρες οικοδομούνται με ευφυή τρόπο.Με το διάλογο., με την ενσωμάτωση…”.

 

Νομίζουμε ότι αυτή η έκκληση προς την ευρωπαϊκή αδιαλλαξία είναι η κατακλείδα της επίσκεψης.

Που έχει όλη την ουσία.

 

Εδώ πράγματι που φτάσαμε πισωγύρισμα δεν υπάρχει. ΄

Και η Ευρώπη αντί εσκεμμένα και υστερόβουλα ή ανυστερόβουλα να μας φορτώνει των Ελλήνων τους πρόσφυγες και να δοκιμάζει τις αντοχές μας, καλά είναι πράγματι ν΄ανοίξει τα σύνορα κι αυτή και να τους δεχτεί.

Όμως με έξυπνο τρόπο, γιατί οι μουσουλμάνοι είναι και μισαλλόδοξοι και φανατικοί.

Τη θρησκεία τους δεν τη χαρακτηρίζει η ανωτερότητα του πνεύματος και της θυσιαστικής αγάπης που έχει ο χριστιανισμός.

Ούτε εμείς κατεβάζουμε τις εικόνες ιερών τους προσώπων, όπως αυτοί της Παναγίας μας ή του σταυρού του Κυρίου μέσα στην ίδια μας τη χώρα.

Σε λίγο θα διεκδικήσουν να τους επισκέπτονται οι κληρικοί μας όχι μόνο χωρίς σταυρό,αλλά και χωρίς ράσα.

Και δεν θα μπορούμε ν΄αντιδράσουμε.

Θα μας κάνουν κουμάντο στο ίδιο μας το σπίτι.

Αν εδραιωθούν καλά δε και αποκτήσουν και δικαιώματα και γίνουν και μειονότητες, θα  ακούγονται περισσότερο οι χότζες από τους μιναρέδες παρά οι καμπάνες των ορθόδοξων ναών.

Κι αυτό θα γίνει ολοταχώς, αφού γεννούν πληθώρα παιδιών, ενώ η Ελλαδίτσα μας με τους νόμους και τους υπονόμους γεμίζει τους υπόνομους με παιδιά των εκτρώσεων.

Και γι αυτό δεν έχουμε τη δύναμη και τη χάρη από το Θεό να αντισταθούμε, όταν μέσα στο ίδιο μας το κράτος οι μουσουλμάνοι μάς κατεβάζουν τα ιερά σύμβολα.

Και γι΄αυτό θα μας γηροκομήσουν κιόλας τα παιδιά των μουσουλμάνων.

Μείναμε ορθόδοξοι μόνο στο να τρέχουμε προσκυνητές σε θαυματουργικές εικόνες ή σε διορατικούς γέροντες κι ας τα ξεπουλήσαμε όλα όσα θυμίζουν Ευαγγέλιο και συνέπεια με ό,τι μας παραγγέλλει.

Πώς δεν μας σιχάθηκε ο Θεός και περιορίζεται μόνο να μας παιδαγωγεί…

 

Αυτά ας τα έχουμε υπόψη όμως στο εξής για την αυτογνωσία μας ως Έλληνες ορθόδοξοι και να υποδεχτούμε μεν τους πρόσφυγες — είναι συνάνθρωποί μας και αδέρφια μας —  αλλά τα μάτια δεκατέσσερα: να τους αφομοιώσουμε κι όχι να μας αφομοιώσουν.

Να τους εκχριστιανίσουμε κι όχι να μας αποχριστιανοποιήσουν.

Μακάρι ο Θεός να δώσει.

Αμήν.

Ζιώγα  Κατερίνα

Εκπαιδευτικός