Η ταπείνωση της Παναγίας φαίνεται σ’ όλο της το μεγαλείο, όταν ο άγγελος της μεταφέρει το μήνυμα ότι ο Θεός της αναθέτει ένα μοναδικό ρόλο και διαλέγει αυτήν, την απαράμιλλη ανάμεσα στις γυναίκες όλου του κόσμου και όλων των αιώνων, να φέρει στον κόσμο το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, το Λόγο του Θεού.

  Να Του δανείσει τη σάρκα της, για να σκηνώσει και να περπατήσει ανάμεσα στους ανθρώπους, να τους συναναστραφεί και να τους ζήσει από κοντά.

  Η μητέρα που θα κυοφορούσε το Βασιλέα του παντός.

   Ήταν αδιανόητο και ανέκφραστο αυτό το μυστήριο, αλλά αφού το θέλει το σχέδιο του Θεού για τον άνθρωπο, αυτή δεν έχει λόγο να μην το δεχτεί.

  Με ανυπέρβλητης αξίας υπακοή αποδέχεται ταπεινά το θέλημά Του: ‘ιδού η δούλη Κυρίου· γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου.

  Αφήνω τον εαυτό μου στα χέρια Του.

  Ας γίνει όπως μου είπες’.

   Από τη μια το βάθος της δικής της ταπείνωσης κι από την άλλη το ύψος στο οποίο την ανεβάζει ο Θεός.

   Γίνεται από τότε η λατρεμένη μητέρα του Θεανθρώπου και η πανανθρώπινη μητέρα.

   Ο Θεός υψώνει και τιμά με μοναδικό τρόπο τις ψυχές που κάνουν τα έργα τους αθόρυβα.

  Που δεν αφήνουν καν υπερήφανο λογισμό να τους περάσει από το νου.

  Που κρατούν πράο και ήρεμο τον εαυτό τους.

  Που δεν εμπιστεύονται τον εαυτό τους χωριστά από το Θεό.

  Που δε γογγύζουν και δεν πικραίνουν.

  Που ξέρουν να δικαιολογούν τους πεσμένους και τους αδύνατους.

  Που δε ρίχνουν την πέτρα του αναθέματος σε κανέναν.

  Που δε θέλουν να εξουσιάζουν τους άλλους με αυταρχισμό και καταδυνάστευση, αλλά που τους αφοπλίζουν με το παράδειγμά τους.

  Που ξέρουν να υπομένουν χωρίς να καταπιέζουν τα συναισθήματά τους.

  Που μπορούν να κοιτάνε τη δουλειά τους και δε σχολιάζουν επικριτικά τους άλλους.

  Που διψούν τη δικαιοσύνη του Θεού στη γη και προσεύχονται σιωπηλά, αλλά και κραυγαλέα σ’ Αυτόν για τον πεσμένο άνθρωπο.

  Που.., που.., που…

  Που μπορούν γι’ αυτή την αρετή να συμβουλεύονται το παράδειγμα της παναγίας κόρης της Ναζαρέτ, της οποίας η ζωή όλη ήταν πολύ ταπεινή και γι’ αυτό μεγαλειώδης.

   Ήταν το κρυμμένο Λουλούδι, που όμως μοσχομύριζε.

  Αθόρυβη σ’ ό,τι έκανε κι ωστόσο το πρόσωπό της είλκυε σαν το μαγνήτη.

  Ηλεκτρομαγνητικό πεδίο η παρουσία της δίπλα στον Υιό της.

   Η ιστορία του κόσμου της αναγνώρισε μοναδικότητα στην αγιότητα γι’ αυτό ακριβώς, ότι στη γη δεν επεδίωξε την προβολή. Τις επευφημίες. Την καταξίωση.

  Πέρασε απαρατήρητη. Μυστικά. Αθόρυβα.

  Έτσι έμεινε στο χρόνο να την αναγνωρίσει.

  Και την αναγνώρισε.

  Γιατί ήταν αληθινή και γεμάτη.

   Ο επιφανειακός άνθρωπος κάνει θόρυβο. Σαν τον κροταλία.

  Ο αληθινός είναι σαν το μεγάλο ποτάμι που δε βουίζει. Γιατί έχει περιεχόμενο.

  Και η Παναγία είχε ΤΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ.

  Τη μυστική μέρα μέσα της και δίπλα της.

  Ήταν η αυγή της έλευσης του Θεού και παιδιού της.

   Ας την ευλαβούμαστε, όπως της αξίζει και όπως την υμνεί η Εκκλησία μας.

  Κοντά σ’ Αυτόν.

  Τον Ιησού και Κύριό μας.

   Αμήν

                                                                                                   (αναδημοσιεύεται)

                                                                                                       Ζιώγα Κατερίνα

                                                                                                      Εκπαιδευτικός