Το αδιέξοδο στο οποίο είχε περιέλθει ο πρωθυπουργός, αλλά και η χώρα και για το οποίο φέρει και ευθύνη και ο ίδιος ο κ. Τσίπρας, κατέληξε τελικώς στην προκήρυξη πρόωρων εκλογών. Είναι πρωτοφανές όμως στην μεταπολιτευτική πολιτική ιστορία του τόπου πρωθυπουργός που έχει κερδίσει δύο απανωτές εκλογικές αναμετρήσεις (βουλευτικές εκλογές 25ης Ιανουαρίου και δημοψήφισμα 5ης Ιουλίου 2015) να αισθάνεται τόσο αδύναμος, ώστε να σέρνει τη χώρα σε τρίτη. Ο κ. Τσίπρας πάντως, είναι προφανές, ότι επέλεξε την προσφυγή σε πρόωρες κάλπες για να λύσει το εσωκομματικό του πρόβλημα, δηλαδή το θέμα της κυβερνητικής πλειοψηφίας, αντί να επιμείνει στην εφαρμογή της συμφωνίας και των δεσμεύσεων που έχει αναλάβει, ώστε να κλείσει οριστικά το κεφάλαιο της αβεβαιότητας που ταλανίζει τη χώρα. Η λύση όμως των πρόωρων εκλογών, της προσφυγής δηλαδή στη λαϊκή βούληση, «που είναι η επιτομή της δημοκρατίας» , κατά πως λέει και ο φίλος υπουργός Πάνος Σκουρλέτης, είναι σίγουρο ότι θα προκαλέσει ένα νέο κύκλο αστάθειας και προβλημάτων στην οικονομία. Αποδεικνύεται όμως έτσι για πολλοστή φορά τα τελευταία χρόνια ότι το μείζον πρόβλημα της χώρας δεν είναι τα υπαρκτά προβλήματα της οικονομίας, αλλά η αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ στην προκειμένη περίπτωση, να τα διαχειριστεί και πολύ περισσότερο να διαμορφώσει μια εθνική ατζέντα ανασυγκρότησης. Οι εκλογικές αναμετρήσεις, όπως έχει διαπιστωθεί, δεν μπορούν να δώσουν βιώσιμες λύσεις, αν δεν υπάρξει ένα ελάχιστο εθνικό πλαίσιο συνεννόησης. Και αυτή η αδυναμία συνεννόησης μας έχει φέρει στα σημερινά αδιέξοδα. Τα ίδια δεν είχαμε και πριν από ένα χρόνο όταν ο κ.Τσίπρας είχε υποσχεθεί στη ΔΕΘ ότι εάν βγει κυβέρνηση θα σκίσει τα μνημόνια, θα τερματίσει την λιτότητα, θα καταργήσει τον ΕΝΦΙΑ θα αυξήσει το αφορολόγητο, θα, θα, θα. Έτσι αντί να συνεννοηθεί για το καλό της χώρας με την κυβέρνηση Σαμαρά και Βενιζέλου να ψηφίσει υπέρ της εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας για να ολοκληρωθεί το μνημόνιο και υπάρξει στο τέλος του 2015 προσφυγή στις κάλπες, εκβίασε πρόωρες εκλογές εκεί που είχε αρχίσει η ανάπτυξη και ήμασταν στο κατώφλι των αγορών.

Στις εκλογές του Ιανουαρίου οι ψηφοφόροι πίστεψαν στις υποσχέσεις και ανέδειξαν τον κ.Τσίπρα πρωθυπουργό. Ο οποίος, όμως, μετά από 7 μήνες «διαπραγμάτευσης» με τους εταίρους υποχρεώθηκε να κάνει ακριβώς τα αντίθετα από αυτά που είχε υποσχεθεί: oύτε την λιτότητα τερμάτισε, ούτε τον ΕΝΦΙΑ και τους άλλους φόρους κατήργησε και στο τέλος αντί να σκίσει τα μνημόνια ψήφισε και νέο δικό του, αφού προηγουμένως είχε κλείσει τις τράπεζες – σπρώχνοντας την οικονομία πολλά χρόνια πίσω.
Στο δημοψήφισμα του Ιουλίου συνέβη η μεγαλύτερη διαστροφή εκλογικού αποτελέσματος στην πρόσφατη πολιτική ιστορία. Ο κ. Τσίπρας ζήτησε και πήρε ένα ηχηρό ΟΧΙ (στη λιτότητα κτλ) και εν μια νυκτί το έκανε ΝΑΙ, υπογράφοντας μια συμφωνία, την οποία θα μπορούσε να έχει εξασφαλίσει από τις 20 Φεβρουαρίου, αποφεύγοντας τις καταστροφικές συνέπειες του επόμενου πενταμήνου.
Έτσι, στις 13 Ιουλίου, μετά την υπογραφή του δικού του Μνημονίου, ο κ. Τσίπρας βρέθηκε μπροστά σε πολλαπλά αδιέξοδα. Έχασε κάθε ηθικό πλεονέκτημα, που διατηρούσε ως τότε, και έκανε ακριβώς ό,τι έκαναν οι προηγούμενοι, τους οποίους κατακεραύνωνε επί πέντε χρόνια. Τώρα δόθηκε – και πάλι – η δυνατότητα στον κ. Τσίπρα να έρθει σε συνεννόηση για το καλό της χώρας με τους υπόλοιπους πολιτικούς αρχηγούς, αφού πλέον δεν μπορούσε να κυβερνήσει , με σχεδόν το ένα τρίτο των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ να έχει γυρίσει την πλάτη στην ηγεσία του κόμματος. Και πάλι ,όμως, ο κ.Τσίπρας δεν φάνηκε διατεθειμένος να δεχθεί την συνεννόηση και να προχωρήσει σε σχηματισμό συμμαχικής κυβέρνησης «ειδικού σκοπού» και τάχθηκε υπέρ των πρόωρων εκλογών. Για να αρχίσει πάλι τις υποσχέσεις και τους λαϊκισμούς. Το έδειξε η καθαρά λαϊκίστικη απόφαση για τις Σκουριές, που ανακοινώθηκε μία μόλις ημέρα πριν την προκήρυξη των πρόωρων εκλογών. Δηλαδή μετά από επτά μήνες, τώρα κατάλαβαν ότι υπάρχει πρόβλημα (άσε που δεν υπάρχει) με το εργοστάσιο; Δεν το είχε αντιληφθεί ο «εχθρός» τους τώρα Παναγιώτης Λαφαζάνης που ως αρμόδιος υπουργός δεν τόλμησε να επέμβει στις Σκουριές; Αστειότητες θα μου πείτε, που, όμως βρίσκουν ανταπόκριση. Όπως θα βρουν και άλλες, σε νέα έκδοση.
Και να δεχθούμε τώρα ότι οι νέες κάλπες θα αναδείξουν πιθανόν – σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις – και πάλι πρώτο κόμμα τον ΣΥΡΙΖΑ και άρα μια κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον Τσίπρα. Κυβέρνηση συνεργασίας δεν θα έχουμε και στην περίπτωση αυτή; Τι θα άλλαζε σε σχέση με αυτήν του «ειδικού σκοπού, εάν δηλαδή συνεργαζόταν αυτή τη φορά με άλλα ευρωπαϊκού προσανατολισμού κόμματα; Τώρα ο κ. Τσίπρας επιδιώκει να απαλλαγεί από το εσωκομματικό του πρόβλημα με εκλογές-εξπρές. Επιδιώκει να αποσπάσει, για τρίτη φορά μέσα σε εφτά μήνες, την ψήφο των πολιτών, πριν αρχίσουν να φαίνονται τα ολέθρια αποτελέσματα της εξάμηνης δικής του πολιτικής και χωρίς να ξέρουμε τι θέλει να κάνει. Χωρίς να ξέρουμε το πρόγραμμά του. Θα μου πείτε και με το πρόγραμμα Θεσσαλονίκης που ξέραμε τι έγινε;. Τώρα από τη μια μεριά είχε αρχίσει να ψηφίζει τα προαπαιτούμενα του νέου Μνημονίου με μεθόδους, που άλλοτε κατακεραύνωνε ο ίδιος και από την άλλη με διάφορες μεθοδεύσεις επιχειρεί να συγκρατήσει το τμήμα εκείνο του αριστερού εκλογικού σώματος, το οποίο όμως τον εγκαταλείπει και μπορεί να του στερήσει την εξουσία. Οι εκλογές θα είχαν κάποιο νόημα αν ο κ. Τσίπρας έλεγε καθαρά τι θέλει να κάνει. Να εφαρμόσει το Μνημόνιό του ή να σταματήσει π.χ. τις εργασίες στις Σκουριές( επικαλούμενος ψευδώς λόγους προστασίας περιβάλλοντος) και να ακυρώσει την ιδιωτικοποίηση των περιφερειακών αεροδρομίων, που η κυβέρνησή του ψήφισε; Με ποιους θα συγκυβερνήσει αν το εκλογικό σώμα συνεχίσει να θέλει κυβερνήσεις συνεργασίας; Δεν πρέπει να ξέρουμε πώς θα κινηθεί η χώρα τα επόμενα χρόνια; Τα ερωτήματα είναι κρίσιμα, γι αυτό και ο έλληνας ψηφοφόρος, δεξιός, αριστερός, κεντρώος ή ο,τι άλλο είναι, θα πρέπει , κοιτάζοντας μόνο μπροστά ,να είναι ιδιαίτερα επιφυλακτικός στις φάκες που του στήνουν.